Πολύ καλή δουλειά γίνεται εκεί στην Πλατεία Μεταξουργείου, στον «Σταθμό», τον οποίο διευθύνει ο εξαίρετος σκηνοθέτης και ηθοποιός Μάνος Καρατζογιάννης. Ένα όμορφο θέατρο, πολύ ενδιαφέρον ρεπερτόριο, δυνατές ερμηνείες και παραστάσεις για απόλαυση.

Τώρα, σαράντα χρόνια μετά το θρυλικό «Μπεντ», το τελευταίο έργο του Μάρτιν Σέρμαν, το «Όπως πάει το ποτάμι» παρουσιάζεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα σε μετάφραση του Αντώνη Πέρη και σκηνοθεσία του Γιάννη Λεοντάρη.

Μια ερωτική ιστορία που ισορροπεί με δεξιοτεχνία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση. Το έργο αποτυπώνει τους θριάμβους και τις ήττες του κινήματος των ομοφυλοφίλων, πενθώντας και γιορτάζοντας αντίστοιχα για τα φαντάσματα του παρελθόντος, αλλά και για τις διεκδικήσεις του παρόντος και του μέλλοντος.

Η υπόθεση. O Μπο (Περικλής Μουστάκης), ένας Αμερικανός πιανίστας που ζει στο Λονδίνο και πιστεύει ακράδαντα πως όλες οι ερωτικές σχέσεις έχουν ημερομηνία λήξης, συναντάει στα 62 του μέσω διαδικτύου τον Ρούφους (Μάνος Καρατζογιάννης), έναν 29χρονο διπολικό δικηγόρο, ο οποίος γοητεύεται από το παρελθόν του. Γίνονται ζευγάρι και ζουν μαζί για δεκατρία χρόνια. Η σχέση τους φωτίζεται από αφηγήσεις για όλη την ιστορία του gay κινήματος, από τη δεκαετία του 1920 μέχρι και σήμερα. Βαθαίνει, δυναμώνει και βρίσκεται μπροστά στα μεγάλα διλήμματα της ερωτικής συμβίωσης: αντισυμβατικότητα ή «κανονικότητα»; Κίνδυνος ή ασφάλεια; Εξέγερση ή ενσωμάτωση; Στο τέλος, το τρίτο πρόσωπο, ο νεαρός drag performer Χάρυ (Δημήτρης Ροΐδης), θα επιδράσει καταλυτικά στο ζευγάρι… 

Στο μικροσκόπιο του βραβευμένου συγγραφέα, οι ανασφάλειες, οι εγωισμοί, τα όνειρα, το γήρας, η φθορά, η αναζήτηση ταυτότητας, η αφοσίωση, ο γάμος, η υιοθεσία και βέβαια η αποδοχή. 

Στο σκηνοθετικό του σημείωμα ο Γιάννης Λεοντάρης χαρακτηρίζει το έργο «ένα ‘‘έπος δωματίου’’» και σημειώνει ότι αφορά την ηττημένη επανάσταση των gay της δεκαετίας του ’60 και το σημερινό αίτημα για κοινωνική αποδοχή, που συγκρούονται και ταυτόχρονα γεννούν και τρέφουν την έλξη που ενώνει τους δύο ήρωες. Στο τέλος o Χάρι έρχεται στη ζωή τους όχι για να την απογειώσει, αλλά για να υπενθυμίσει τους αδυσώπητους όρους της «κανονικότητας».

• Κάθε Παρασκευή και Σάββατο στον «Σταθμό», σε σκηνικά-κοστούμια-σχεδιασμό βίντεο της Μικαέλας Λιακατά και φωτισμούς του Νίκου Βλασόπουλου.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Δράμα και περιπέτεια με Σεργκέι Πολούνιν και Λίαμ Νίσον

Βιβλίο: Να πώς γράφονται οι ιστορίες

Τρεις σημαντικές καλλιτεχνικές εκδηλώσεις