Όταν πρωτοείδαμε το «Σώσε» του Μάικλ Φρέιν (Noises Off) σε σκηνοθεσία Ανδρέα Βουτσινά (1983) το γέλιο έρρεε αβίαστο στην πλατεία. Γιατί η ευφυής φάρσα του Άγγλου συγγραφέα – ένα έργο μέσα στο έργο –, που σατιρίζει τον αθέατο κόσμο του θεάτρου, ερμηνευμένη από τους εξαιρετικούς ηθοποιούς της Ελεύθερης Σκηνής (Ντίνος Ηλιόπουλος, Σταμάτης Φασουλής, Άννα Παναγιωτοπούλου, Μίρκα Παπακωνσταντίνου, Γιώργος Κιμούλης, Μίμης Χρυσομάλλης, Μίνα Αδαμάκη, Πέμη Ζούνη και Τάσος Περζικιανίδης), πρόβαλε σε κοινή θέα όλους τους χιουμοριστικούς χυμούς της.

Τότε  απολαύσαμε τις περιπέτειες ενός δευτεροκλασάτου, περιοδεύοντα θιάσου που επιχειρούσε να ανεβάσει ένα επίσης δευτεροκλασάτο έργο. Στην πρώτη πράξη, που εξελίσσεται κατά τη διάρκεια μιας πρόβας, οι ηθοποιοί πάσχιζαν να υποδυθούν τους ρόλους τους. Στη δεύτερη πράξη βρεθήκαμε στα παρασκήνια του θεάτρου. Εκεί, ενώ το έργο παιζόταν εκτός του οπτικού μας πεδίου, επικρατούσε απόλυτο χάος. Και οι ηθοποιοί, χωρίς να εκφέρουν ούτε μία λέξη, με μιμικές κινήσεις, εξέφραζαν τον εκφυλισμό των προσωπικών τους σχέσεων. Τέλος, στην τρίτη πράξη, όταν ο θίασος είχε φτάσει πια στο τέλος της περιοδείας του και κάθε προσπάθειά του είχε πέσει στο κενό, όλα ήταν υπό διάλυση.

Στην παράσταση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη το «Σώσε» διατήρησε όλη την πρωταρχική δομή του και το λαϊκό του πρόσημο, αν και εμπλουτίστηκε με κάποιες άστοχες ειρωνικές προσθήκες. Για παράδειγμα, το επί σκηνής μπουλούκι δεν ερμηνεύει το γελοίο  έργο «Να ντύσουμε τους γδυμένους», αλλά το «Έξι πρόσωπα ζητούν συγγραφέα» του Πιραντέλλο, θέλοντας ενδεχομένως να σχολιάσει, αφενός το παράλογο στοιχείο που χαρακτηρίζει το εν λόγω κείμενο και αφετέρου τους δήθεν διανοούμενους καλλιτέχνες που αλωνίζουν στη χώρα. Και με αυτή τη λογική κάποια στιγμή ακούσαμε τον σκηνοθέτη τους να λέει «εσύ προέρχεσαι από το πρωτοποριακό θέατρο», μια ατάκα που, στην προκειμένη περίπτωση, δεν συμβαδίζει με όσα διαδραματίζονται.

Από την άλλη, η παράσταση διατηρεί έναν  δουλεμένο φρενήρη ρυθμό που οι ηθοποιοί εκτελούν με υψηλή ενέργεια και πειθαρχία, έχοντας ως οδηγό  την εξοντωτική αλλά αποτελεσματική χορογραφία της Κικής Μπάκα. Κατ’ επέκταση βλέπουμε απειράριθμα ανεβοκατεβάσματα από τις σκάλες και πόρτες που ανοιγοκλείνουν συνεχώς, μέσα στο λειτουργικό σκηνικό  του Πάρι Μέξη.

Ωστόσο οι περισσότεροι ερμηνευτές αδυνατούν να εκμαιεύσουν το γέλιο του κοινού. Απλούστατα γιατί δεν είναι κωμικοί ηθοποιοί, αλλά προέρχονται από άλλους θεατρικούς χώρους. Κορυφαίο παράδειγμα είναι η άκαμπτη Λένα Παπαληγούρα, ενώ ούτε η  Σμαράγδα Καρύδη , που έχει ένα παρελθόν στην κωμωδία (θυμίζοντας εδώ την τηλεοπτική σειρά «Στο Παρά Πέντε»), καταφέρνει να απαγκιστρωθεί από τη μανιέρα της.

Οι μόνοι που υποστηρίζουν τη φάρσα του Μάικλ Φρέιν είναι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, στον ρόλο ενός φιλόδοξου ηθοποιού που δεν μπορεί να πει ούτε μία φράση σωστά, και ο Οδυσσέας Παπασπηλιόπουλος, ο οποίος ερμηνεύει τον σκηνοθέτη του έργου.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες πρώτης προβολής: «Ο άνθρωπος από τον Βορρά» και δυο οικογενειακές ιστορίες

Το ελληνικό τραγούδι αποκαλύπτεται…

Βιβλίο: Ισλάμ, Τουρκία & Μετανάστευση