Το 3ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (14-17 Απριλίου) είναι ήδη παρελθόν. Έληξε με πλήρη επικράτηση των προτάσεων για τις οργανωτικές αλλαγές που ζήτησε ο Τσίπρας, ο οποίος θα επανεκλεγεί από τη βάση του κόμματος στις 15 Μαΐου, αλλά οι εσωτερικές συγκρούσεις άφησαν κάποιες αμυχές στο προφίλ του κόμματος. Όχι κάτι πολιτικά αξιοποιήσιμο από τους αντιπάλους του, αλλά μια υπενθύμιση του ότι στην Αριστερά η ομοφωνία είναι μια άγνωστη λέξη.

Από εδώ και πέρα – ιδιαίτερα μετά την επανεκλογή του προέδρου του τον Μάιο – ο ΣΥΡΙΖΑ θα δώσει όλο του το βάρος για να ρίξει κι άλλο τη διαφορά από τη ΝΔ και να μετατρέψει τις επόμενες εκλογές σε ντέρμπι. Αλλά και για να εκπληρώσει τη βασική προϋπόθεση για να έχουμε ντέρμπι: να δημιουργήσει την κοινωνική συμμαχία που θα του επιτρέψει να ξαναδεί το εκλογικό παιχνίδι ως προοπτική εξουσίας.

Σε αυτό το παίγνιο, ωστόσο, δεν είναι μόνος, αφού και τα δύο άλλα κόμματα εξουσίας βρίσκονται ένα βήμα πριν από τις δικές τους συνεδριακές διαδικασίες, τις οποίες επίσης θεωρούν ως αφετηρίες για την (πόσο μακρά άραγε;) προεκλογική περίοδο, η οποία ατύπως έχει αρχίσει εδώ και καιρό.

Φρένο στη φθορά

Η Νέα Δημοκρατία βαδίζει προς το 14ο Τακτικό Συνέδριό της, το οποίο θα διεξαχθεί στις 6, 7 και 8 Μαΐου στο Metropolitan Expo. Μέσω αυτής της διαδικασίας το κυβερνών κόμμα θέλει, λίγο πριν συμπληρώσει τρία χρόνια στην εξουσία, να αναβαπτιστεί στην εμπιστοσύνη του κόσμου που το ψήφισε το 2019 και να βάλει ένα φρένο στη φθορά που υφίσταται λόγω της πληθωριστικής έκρηξης.

Η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα δεν είναι έκρυθμη, παρά τις καθημερινές αντιπαραθέσεις μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής – κυρίως – αντιπολίτευσης, ωστόσο ο πήχης των δυσκολιών έχει ανέβει πλέον πολύ ψηλά, καθώς η ενεργειακή κρίση και το πληθωριστικό κύμα προέκυψαν ύστερα από μια βασανιστική περίοδο 12 ετών που χαρακτηρίστηκε από τη χρεοκοπία, τα μνημόνια, την καταβύθιση του παραγόμενου πλούτου, τη δραματική οικονομική υποβάθμιση μεγάλων κοινωνικών στρωμάτων, την πανδημία και τις πολλές συνέπειές της στην οικονομική ζωή της χώρας.

Μια σειρά άλλων κρίσεων – όπως η υβριδική επίθεση της Τουρκίας στον Έβρο με όπλο μετανάστες και η προκλητικότητα της Άγκυρας στο Αιγαίο – η κυβέρνηση τις πέρασε χωρίς απώλειες. Ενδεχομένως μάλιστα, κατά την πρώτη φάση της πανδημίας, η διαχείρισή της (λοκντάουν και μοίρασμα χρήματος σχεδόν αδιακρίτως) να τη βοήθησε να φρενάρει τη φθορά που θα είχε υποστεί εάν το πράγμα στράβωνε.

Όμως το εύκολο χρήμα τελείωσε, η ενεργειακή κρίση δεν έχει σύντομο τέλος, ο πληθωρισμός θα είναι ένας μόνιμος πονοκέφαλος για πολύ καιρό και πάρα πολλά νοικοκυριά – ιδίως τα φτωχότερα – θα συνεχίσουν να μετράνε απώλειες και να αναζητούν υπευθύνους.

Η αυτοδυναμία προφανώς δεν είναι ρεαλιστικός στόχος, όπως αναγνωρίζει ακόμη και ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Επίσης μια απώλεια 4-7 μονάδων (από το 39,85% του 2019) είναι υπό όρους διαχειρίσιμη και την κρατάει σε τροχιά εξουσίας, αλλά κάθε περαιτέρω διεύρυνση των απωλειών της στις επόμενες εκλογές με απλή αναλογική θα μπορούσε να αποβεί καταστροφική.

Εάν δώσει την αίσθηση μιας ταχείας αποσυσπείρωσης, τότε κανείς δεν μπορεί να είναι βέβαιος για το αν στις αμέσως επόμενες κάλπες, με ενισχυμένη αναλογική, θα της προκύψει επανασυσπείρωση ή εκλογική συντριβή.

Ως εκ τούτου το επερχόμενο συνέδριο είναι κρίσιμο για το αν η Ν.Δ. μπορεί να πείσει πως είναι η μόνη ικανή να διαχειριστεί τις κρίσεις σε βάθος χρόνου ή ο ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ και η αντιεμβολιαστική και ρωσόφιλη Άκρα Δεξιά θα αρχίσουν να μοιράζονται τα ιμάτιά της.

Ρυθμιστής ή στα αζήτητα

Για το Κίνημα Αλλαγής, το οποίο πιθανότατα το επόμενο διάστημα θα ξαναλέγεται ΠΑΣΟΚ, το τριήμερο 20-22 Μαΐου – οπότε θα διεξαχθεί το συνέδριό του στο γήπεδο του Tae Kwon Do – θα είναι κρίσιμο, διότι θα πρόκειται για την πρώτη μεγάλη διαδικασία με τον νέο του πρόεδρο.

Ο Νίκος Ανδρουλάκης δεν αντιμετωπίζει μια προοπτική εκλογικής πρωτιάς, αλλά ο στόχος του να μπει σφήνα μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων και να καθιερώσει τον νεολογισμό «τρικομματισμός» δεν είναι αμελητέος. Ύστερα από την επταετή περιπλάνηση στην έρημο των μονοψήφιων εκλογικών ποσοστών, πρώτη φορά το ΠΑΣΟΚ βλέπει τις δημοσκοπήσεις να το επαναφέρουν στο επίπεδο του 2012 και στην περιοχή του 14%.

Ωστόσο το συνέδριο αυτό – ακόμη και αν δεν προσφέρει μια σαφή δημόσια απάντηση – είναι ανάγκη να διαβουλευτεί σοβαρά για το θέμα των κυβερνητικών συνεργασιών: με ποιον και με ποιους όρους θα μπορούσε να κυβερνήσει. Σε αυτή τη φάση η εν λόγω συζήτηση είναι εντελώς άβολη, αλλά είναι πέρα ώς πέρα ρεαλιστική και αναγκαία.

Εάν μάλιστα υποτεθεί ότι τα δημοσκοπικά ευρήματα αποτυπώνουν την πραγματικότητα, τότε το ΠΑΣΟΚ αναπόφευκτα θα πρέπει να είναι έτοιμο για συγκυβέρνηση, αφού κανένας από τους δύο άλλους παίκτες δεν θα μπορεί να κερδίσει την αυτοδυναμία – η δε συνεργασία μεταξύ τους ενδέχεται να αποβεί καταστροφική. Αν λοιπόν το ΠΑΣΟΚ δεν είναι έτοιμο ή πρόθυμο, μάλλον θα επιστρέψει στην έρημο – και ίσως αυτή να είναι η τελευταία φορά που μια ευρεία μάζα πολιτών ασχολείται σοβαρά μαζί του.

Όσες ιδιαιτερότητες κι αν έχει το ελληνικό εκλογικό σώμα, σίγουρα δεν αντέχει την ακυβερνησία και την αστάθεια, ιδιαίτερα μάλιστα σε ένα τόσο ρευστό διεθνές και εσωτερικό περιβάλλον. Εάν λοιπόν αποδώσει ρόλο ρυθμιστή και εγγυητή της σταθερότητας στο ΠΑΣΟΚ / ΚΙΝΑΛ, αυτό δεν θα είναι σε θέση να τον αρνηθεί χωρίς να πληρώσει βαρύ κόστος…

Διαβάστε επίσης:

Τηλεφωνική επικοινωνία Μητσοτάκη με τη γενική διευθύντρια της UNESCO για την Αγία Σοφία

Τσίπρας: Η κοινωνία χρειάζεται μέτρα ανάστασης – Η κυβέρνηση Μητσοτάκη ούτε θέλει, ούτε μπορεί (photos)

Αύξηση κατώτατου μισθού: Ομοβροντία ανακοινώσεων κατά Μητσοτάκη από την αντιπολίτευση