Ο Μαζαφούμι Ναγκασάκι είναι 87 χρόνων και μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια ζούσε ολομόναχος σε ένα νησάκι στο ιαπωνικό αρχιπέλαγος της Οκινάουα.

Αλλά λόγω ηλικίας δεν μπορούσε πλέον να φροντίσει επαρκώς τον εαυτό του και οι ιαπωνικές αρχές τον υποχρέωσαν να επιστρέψει στον πολιτισμό. Ο Μαζαφούμι όμως θέλησε να γυρίσει στο δικό του παράδεισο, έστω για λίγες ώρες,  για να τον αποχαιρετίσει ίσως για τελευταία φορά.

Ροβινσώνας κατ’ επιλογή

Η ιστορία του Μαζαφούμι, που θυμίζει το περίφημο μυθιστόρημα του Ντάνιελ Ντεφόε «Ροβινσώνας Κρούσος», αποκαλύφθηκε το 2018, όταν ένας ψαράς τον εντόπισε σχεδόν αναίσθητο και γυμνό, ξαπλωμένο στην αμμουδιά του νησιού Σοτομπανάρι.

Ο Μαζαφούμι Ναγκασάκι ήταν φωτογράφος, αλλά κάποια στιγμή αποφάσισε να δραπετεύσει από τον πολιτισμό και να ζήσει μόνος, κοντά στην φύση. Επέλεξε να εγκατασταθεί στο Σοτομπανάρι, όπου για σχεδόν τρεις δεκαετίες ήταν ο μοναδικός κάτοικος. Σε αυτή την γη, που έχει πλάτος μόλις ενός χιλιομέτρου, είχε οργανώσει την ζωή του και αισθανόταν πλήρης.

Αυτός ο κύκλος έκλεισε το 2018, όταν υποχρεώθηκε να αφήσει τον παράδεισό του και να επιστρέψει στον πολιτισμό, στην πόλη Ισιγκάκι. Όπως αναφέρει η Dailymail, τέσσερα χρόνια προσπαθούσε να συμβιβαστεί με τους ρυθμούς της πόλης, αλλά ήταν ένα μαρτύριο. Οι γείτονες τον αντιμετώπιζαν με επιφυλακτικότητα, κάποιοι με φόβο. Και για τον ίδιο, ύστερα από τρεις δεκαετίες στην απομόνωση του νησιού ήταν εξαιρετικά δύσκολο να αναπτύξει κοινωνικές σχέσεις.

Ο Μαζαφούμι Ναγκασάκι αποφάσισε να επιστρέψει, έστω για λίγο, στο νησάκι του και με το που πάτησε το πόδι στην άμμο, έδειξε άλλος άνθρωπος. Τριγύριζε στο Σοτομπανάρι, είδε τα πράγματα που μαρτυρούσαν την παρουσία του μέχρι πριν από τέσσερα χρόνια, απόλαυσε κάθε στιγμή κι επέστρεψε στον πολιτισμό, ξέροντας πως μπορεί να μην μπορέσει να ξαναπάει εκεί. Οι υπηρεσίες κοινωνικής πρόνοιας λένε πως δεν μπορεί να φροντίσει τον εαυτό του και γι αυτό θα πρέπει να συμβιβαστεί με την ζωή στην πόλη.

Ο Ισπανός εξερευνητής και ο Ιάπωνας ερημίτης

Τον Ιάπωνα «γυμνό ερημίτη», όπως έγινε γνωστός, εντόπισε ο Ισπανός εξερευνητής Αλβάρο Σερέθο, ο οποίος ασχολείται με ιστορίες ανθρώπων που εγκαταλείπουν τις πόλεις για να ζήσουν σε ερημικά νησιά. Όμως σεβάστηκε την επιθυμία του Μαζαφούμι Ναγκασάκι και κράτησε το μυστικό του, μέχρι που ένας ψαράς βρήκε τον γέροντα αναίσθητο στην άμμο. Όταν ο Μαζαφούμι υποχρεώθηκε να συμβιβαστεί στην πόλη, ο Αλβάρο Σερέθο ήταν από τους λίγους ανθρώπους που κατανόησαν τα προβλήματα που αντιμετώπιζε.

Από το ερημονήσι, έγκλειστος σε ένα δωμάτιο

«Σε μια κοινωνία όπως η ιαπωνική, σχεδόν κανένας δεν μπορεί να κατανοήσει τον εκκεντρικό τρόπο ζωής ή την ακραία επιθυμία του να ζει γυμνός σε ένα ερημονήσι», εξήγησε ο Αλβάρο Σερέθο, «κι αυτό είχε ως αποτέλεσμα οι περισσότεροι στη γειτονιά του να τον αντιμετωπίζουν με περιφρόνηση και λίγο φόβο».

Λίγο μετά την επιστροφή στην πόλη Ισιγκάκι, ο Μαζαφούμι απομονώθηκε σε ένα μικρό δωμάτιο εξαιτίας των περιοριστικών μέτρων για την πανδημία, πράγμα που επιδείνωσε τα προβλήματα. Απομονωμένος ζούσε και στο ερημονήσι του, μόνο που εκεί τριγυρνούσε ελεύθερος και το απολάμβανε. Στην πόλη αισθανόταν φυλακισμένος. Ακόμα κι όταν χαλάρωσαν τα μέτρα για την πανδημία, ο ερημίτης παρέμεινε κλεισμένος στο δωμάτιο. Τον ενοχλούσαν ο θόρυβος, ο ρυθμός της πόλης, τα πάντα.

«Το μικροσκοπικό δωμάτιο έγινε κάτι σαν το ερημονήσι, όπου μπορούσε να απομονωθεί. Ήταν το μόνο μέρος όπου μπορούσε να ζήσει χωρίς ρούχα και να αισθάνεται κάπως ελεύθερος, όπως και στα 29 χρόνια που έζησε στο νησί», λέει ο Σερέθο.

Ο ερημίτης έβγαινε από το δωμάτιο για να μαζέψει σκουπίδια από τους δρόμους της γειτονιάς. Έλεγε πως δεν άντεχε την βρωμιά της πόλης, ήθελε να είναι καθαρό το μέρος που ζει.

Αφού πάλεψε τέσσερα χρόνια να προσαρμοστεί στην πόλη, ο ερημίτης θέλησε να επιστρέψει στο ερημονήσι του και ζήτησε την βοήθεια του Σερέθο. Όταν ο Ισπανός εξερευνητής του είπε πως θα τον βοηθούσε, ο γέροντας ξέσπασε σε κλάματα από την χαρά του.

Η επιστροφή για το τελευταίο αντίο

«Δεν ήταν εύκολο να πείσω τις αρχές. Δεν θα είχαν πρόβλημα αν η υγεία του Ναγκασάκι ήταν καλή. Φυσικά δεν αναφέραμε τίποτα για την επιθυμία του να μείνει στο νησί για πάντα, μέχρι να πεθάνει. Ζητήσαμε να του επιτραπεί να επιστρέψει και να μείνει εκεί για κάποιο διάστημα», είπε ο Σερέθο.

Πατώντας το πόδι στην αμμουδιά του νησιού ο γέροντας σήκωσε τα χέρια ψηλά στον ουρανό.

«Θα προστατεύω αυτό το νησί όσο ζω. Ό, τι κι αν σημαίνει αυτό», είπε ο ερημίτης.

Άρχισε να τριγυρνάει στο ερημονήσι του. Έβλεπε τι είχε αλλάξει στα τέσσερα χρόνια της απουσίας του. Ήξερε κάθε πέτρα, κάθε βράχο στο Σοτομπανάρι.

Όσο ζούσε στο ερημονήσι κάποιοι συγγενείς του έστελναν  χρήματα, και με αυτά ταξίδευε στο κοντινότερο κατοικημένο νησί για να αγοράσει νερό και ρύζι. Ο γέροντας είχε πει στους δικούς του ανθρώπους ότι είχε διαλέξει να πεθάνει στο ερημονήσι κι αυτοί σεβάστηκαν την απόφασή του.

Η ζωή στο ερημονήσι

«Δεν κάνω αυτά που επιβάλλει η κοινωνία, ακολουθώ τους κανόνες της φύσης. Δεν μπορείς να νικήσεις την φύση, πρέπει να την σέβεσαι απόλυτα», λέει ο ερημίτης. «Αυτό έμαθα όταν ήρθα  εδώ και για αυτό ίσως πέρασα τόσο καλά».

Μάζευε νερό της βροχής για να κάνει μπάνιο και να ξυρίζεται. Περνούσε ώρες ατέλειωτες ξαπλωμένος στην άμμο, καθάριζε σχολαστικά το μέρος όπου είχε εγκατασταθεί. Πάλευε μόνο με τα έντομα. Λέει πως δεν αισθάνθηκε να βαριέται ούτε μια στιγμή.

«Εδώ δεν μπορεί να συμβεί κάτι δυσάρεστο. Μια φορά είδα ένα νεκρό πουλί. Λυπήθηκα. Μόνο αυτό. Αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα δυσάρεστα. Δεν θα μπορούσα να επιζήσω εδώ με αρνητικά συναισθήματα. Δεν μπορώ να επιβιώσω αν δεν τηρώ τους νόμους της φύσης».

Όμως στο νησάκι υπήρχαν και κίνδυνοι. Πολλές φορές είδε φίδια στη σκηνή του, που θα μπορούσαν να τον έχουν σκοτώσει. Αλλά είχε, όπως λέει, συνάψει ειρήνη με τον θάνατο και τα φίδια δεν τον δάγκωσαν ποτέ.

«Τα ζώα επιτίθενται για να επιζήσουν. Ένα κουνούπι τσιμπάει για να αναπαραχθεί. Τα ζώα δεν χτυπούν τους άλλους χωρίς λόγο. Μόνο οι άνθρωποι κάνουν τέτοιες πράξεις χωρίς λόγο, συχνά με μόνο κίνητρο τον εγωισμό. Σε αυτό το νησί απελευθερώθηκα από όλα αυτά».

Λίγο καιρό αφότου εγκαταστάθηκε στη βραχονησίδα σταμάτησε να τρώει ζώα, σταμάτησε να ψαρεύει. Στο νησάκι δεν πλησίαζε κανένας γιατί τα ρεύματα είναι επικίνδυνα και οι ψαράδες αποφεύγουν να απλώνουν τα δίχτυα τους σε αυτά τα νερά.

Ένα χρόνο αφότου είχε εγκατασταθεί, ένας τυφώνας παρέσυρε τα ρούχα που είχε μαζί του. «Το να περπατάς γυμνός δεν ταιριάζει με τους κανόνες της κοινωνίας, αλλά σε αυτό το νησί είναι εντάξει, είναι σα να φοράς μια φόρμα», λέει.

Όταν επέστρεψε στο ερημονήσι ήταν ντυμένος, αλλά με το που πάτησε το πόδι στην αμμουδιά γδύθηκε και σήκωσε τα χέρια στον ουρανό.

Τα καλά και τα κακά του πολιτισμού

Όταν τον ρώτησαν τι του έλειψε περισσότερο από τον πολιτισμό, απάντησε πως αυτό ήταν ο … αναπτήρας, λέγοντας πως είναι το πιο χρήσιμο εργαλείο του πολιτισμού.Και στην ερώτηση ποια είναι τα χειρότερα πράγματα που θυμάται από τον πολιτισμό, απάντησε «τα λεφτά και η θρησκεία, γιατί καταστρέφουν τον κόσμο».

«Το να βρεις ένα μέρος για να πεθάνεις είναι πολύ σημαντικό, εγώ αποφάσισα ότι αυτό είναι το δικό μου μέρος», είπε ο γέροντας ερημίτης, προσθέτοντας ότι θα ήθελε να αφήσει την τελευταία πνοή του μέσα σε ένα τυφώνα. Ο 87χρονος δεν πιστεύει στην μετά θάνατο ζωή, πιστεύει ότι ο θάνατος «είναι το απόλυτο τέλος».

Ο Σερέθο τον παρατηρούσε καθώς περπατούσε και πάλι στο ερημονήσι, μετά την επιστροφή του. Όμως διαπίστωσε πως οι δυνάμεις του πια τον είχαν εγκαταλείψει και ο ίδιος ο γέροντας δεν έδειχνε να έχει την σιγουριά ότι θα τα κατάφερνε.

Ο ίδιος ο ερημίτης ζήτησε από τον Σερέθο να μείνουν για λίγες ώρες στο νησάκι κι ύστερα επέστρεψε στο Ισιγκάκι, για να ζήσει στο δωμάτιο που του παραχωρούν οι αρχές.

«Φαίνεται ικανοποιημένος που είχε την ευκαιρία να αποχαιρετίσει το νησί του», λέει ο Σερέθο.

«Ίσως σε λίγα χρόνια, αν εξακολουθεί να επιθυμεί να περάσει τις τελευταίες μέρες του στο Σοτομπαράνι, και αισθάνεται ότι ήρθε η ώρα να φύγει από τον κόσμο αυτό, θα μπορέσουμε να τον βοηθήσουμε να επιστρέψει».

Διαβάστε επίσης:

Χάσκι έξω φρενών για το μπάνιο του «τα χώνει» στη groomer (Video)

Χιλή: Σκύλος διέκοψε γυναικείο ποδοσφαιρικό αγώνα γιατί… ζητούσε χάδια (Video)

Περιφέρεια Αττικής: Αυτοψία στο Αττικό Ζωολογικό Πάρκο μετά την θανάτωση του χιμπατζή