Τι ακριβώς συμβαίνει με την Τουρκία; Ήδη οι ευθείες και ιταμές απειλές σε βάρος της χώρας μας έχουν λάβει διαστάσεις υστερίας στη γείτονα.  Ήδη οι χάρτες έχουν ξεπεράσει κάθε όριο, ήδη αυτό το κράτος-τρομοκράτης μογγολικής καταγωγής, απειλεί ευθέως όχι μόνο την εθνική κυριαρχία της Ελλάδας κατέχοντας παράνομα ένα κομμάτι ευρωπαϊκού εδάφους της Κύπρου με εκπεφρασμένη την απόφασή του να το προσαρτήσει, αλλά επιτίθεται ευθέως κατά του δυτικού κόσμου και των θεμελιωδών αξιών του ευρωπαϊκού πολιτισμού.

Η ηγεσία της Ευρωπαϊκής Ένωσης  έγινε αυτόπτης μάρτυρας της κτηνώδους εργαλειοποίησης των μεταναστών από το επίσημο τουρκικό κράτος στον υβριδικό πόλεμο που εξαπέλυσε το 2020 η Τουρκία στον Έβρο και τον συντηρεί με κάθε τρόπο, εκμεταλλευομένη ακόμα και τις εσωτερικές ελληνικές «προοδευτικές» προσεγγίσεις στο θέμα από διάφορους Ιάσωνες και ιδεολόγους δίχως …σύνορα.  Η επίθεση στον Έβρο το 2020 δεν πρέπει να αντιμετωπιστεί ως ένα μεμονωμένο γεγονός που πέρασε, αλλά ως μια πολύ σοβαρή επίθεση ενάντια στα σύνορα και την συνοχή της ΕΕ. Το μεταναστευτικό πλέον δεν αποτελεί μόνο εθνική απειλή που έχει μονιμοποιηθεί ως αποσταθεροποιητικός παράγοντας σε βάρος της χώρας μας αποβλέποντας σε  μια  συνεχή υπονόμευση των συνόρων, αλλά και μια ευθεία απειλή ενάντια στην Ευρώπη.

Θα πρέπει να είναι αφελής κανείς για να μην λάβει σοβαρά αυτήν την στρατηγική έντασης που συντηρεί η Τουρκία εναντίον της Ελλάδας και μάλλον επιπόλαια αποδίδεται σε θέματα εκλογικής εσωτερικής κατανάλωσης. Εδώ τα ελληνικά ΜΜΕ έχουν σοβαρή  ευθύνη και για το τι μεταδίδουν και για πώς το μεταδίδουν.

Το θέμα, πέρα από την επί μέρους πολυπλοκότητά του, είναι σαφές: η Τουρκία αποτελεί έναν εκπεφρασμένο πλέον σε όλους τους τόνους, κίνδυνο για την εθνική ακεραιότητα της χώρας και έχει θέσει ευθέως θέμα εθνικής κυριαρχίας διεκδικώντας μέχρι και την Κρήτη. Η Τουρκία αποτελεί έναν υπαρκτό, σοβαρό και μεγάλο  κίνδυνο για τον οποίο η χώρα μας πρέπει να έχει ανά πάσα στιγμή έτοιμο σχέδιο αντιμετώπισής του.  Και δεν θα κουραστούμε να επαναλαμβάνουμε ότι η μοναδική εγγύηση απέναντι στην τουρκική απειλή είναι οι εξοπλισμοί, οι συμμαχίες και το διεθνές δίκαιο. Εάν όλα αυτά τα συνδυάσουμε  με την εθνική ομοψυχία, η Ελλάδα δεν έχει να φοβάται παρά μόνο τον κακό της εαυτό.  

Η Τουρκία, ωστόσο, έχει προ πολλού ξεπεράσει τα όρια και η Ευρώπη όσο και η Αμερική οφείλουν να απαντήσουν το συντομότερο στο πολύ απλό ερώτημα:  Ποιος έχει ποιόν περισσότερο ανάγκη; Η Τουρκία τη Δύση ή η Δύση την Τουρκία; Γιατί αν είναι να ενδίδει μόνιμα στις συνεχείς τρομοκρατικές ενέργειες και τα καπρίτσια ενός κατά συρροήν παραβατικού, αναξιόπιστου και επικίνδυνου για τις δυτικές αξίες, κράτους ας  παραδώσει τα κλειδιά της στον Οθωμανό Σουλτάνο Ερντογάν…    

Η Ευρώπη, μετά και το πάθημα με τον Πούτιν, οφείλει να καταλάβει το συντομότερο ότι αποτελεί κυρίως μια πολιτισμική οντότητα κι όχι μόνο έναν οικονομικό συνασπισμό. Η δεύτερη αντίληψη αποτελεί ολέθριο λάθος, καταστροφικό.  Η δύναμη και η ενότητα του ευρωπαϊκού κόσμου είναι ο τρόπος ζωής, δηλαδή, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται τις θεμελιώδεις αρχές της ύπαρξης όπως αυτές εκφράζονται από τις ελληνορωμαϊκές ρίζες του ευρωπαϊκού διαφωτισμού και την χριστιανική παράδοση.  Οι αρχές της νεοοθωμανικής Τουρκίας είναι η απόλυτη άρνηση της Δύσης. Όλη της η ρητορική, αυτή που υιοθέτει  το σύνολο του πολιτικού της συστήματος ως συνεκτική υλη του τουρκικού λαού  είναι το αβυσσαλέο μίσος ενάντια στην Δύση που υπερβαίνει τη μαύρη τους φτώχια και εξαθλίωση.

Η Τουρκία, με αιχμή του δόρατος τον ισλαμισμό, έχει ήδη δραστηριοποιηθεί σε διάφορα μέρη όπως στον Καύκασο, στη Συρία , στη Λιβύη, στη Σομαλία, αλλά και  σε περιοχές των Βαλκανίων προκειμένου να εδραιωθεί ως μια περιφερική δύναμη στην Νοτιοανατολική Μεσόγειο. Αμφισβητεί ευθέως τα σύνορα της Ελλάδας, κατέχει μέρος της Κύπρου και απειλεί το υπόλοιπο  και δεν κρύβει το νεοοθωμανικό μεγαλοϊδεατισμό της ενώ ταυτόχρονα απαιτεί  με αδιανόητο θράσος να εξοπλιστεί από την …άπιστη και διεφθαρμένη Δύση!

Πώς ακριβώς μπορεί κανείς (με ευρωπαϊκό αξιακό σύστημα) να συνεργαστεί γεωπολιτικά, οικονομικά, στρατηγικά, ειρηνικά με μια χώρα που τα μεγαλύτερα «επιτεύγματά» της είναι οι γενοκτονίες και το μίσος της εναντίον της Δύσης; Ποια ευρωπαϊκή χώρα  μπορεί να εξοπλίσει μια δεδηλωμένα επιθετική Τουρκία η οποία προγραμματικά καθυβρίζει και απειλεί εκτός από την Ελλάδα και την Κύπρο, όλον τον δυτικό κόσμο; Τι ακριβώς σκέπτονται ευρωπαϊκές χώρες όπως η  Ισπανία, η Ιταλία, η Γερμανία όταν συζητούν να εξοπλίσουν μια χώρα που απειλεί και διώκει  κάθε είδους δυτική αξία; Τι ακριβώς σκέπτονται όταν μια χώρα σαν την Τουρκία -απρόβλεπτη, εκτός έλεγχου και αναξιόπιστη- απειλεί το ΝΑΤΟ και θέτει ταπεινωτικούς όρους για να γίνουν δέκτες σε αυτό χώρες όπως η Φινλανδία και η Σουηδία τις όποιες κατηγορεί μαζί με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ ότι υποθάλπουν την τρομοκρατία;

Αυτή η γελοιότητα αδιανόητων ισχυρισμών και απαιτήσεων είναι επικίνδυνη και αν δεν μπει τώρα υπό αυτές τις συνθήκες ένα φρένο στην Τουρκία, θα έχουμε μια νέα μίνι περίπτωση Ρωσίας να αντιμετωπίσουμε. Ήδη η κουβέντα αυτή έχει αρχίσει και μάλιστα στο Κογκρέσο με σκληρές και πρωτοφανείς τοποθετήσεις, δεν έχει αφήσει αδιάφορο το Ισραήλ και έχει προβληματίσει ιδιαίτερα αρκετούς Ευρωπαίους που φαίνεται να χάνουν την υπομονή τους. Επίσης, γίνονται σχετικές συζητήσεις και στον παγκόσμιο τύπο για το πόσο η Τουρκία  είναι ένας ωφέλιμος και αξιόπιστος σύμμαχος της Δύσης.

Η απόφαση είναι απλή: η Τουρκία δεν ανήκει ούτε στο ΝΑΤΟ, ούτε στην  Ευρώπη. Είναι ένα επικίνδυνο ισλαμικό κράτος που μισεί υπαρξιακά την Δύση και τον πολιτισμό της, πράγμα βασικό και θεμελιώδες.  

Διαβάστε επίσης:

Γυναικοκτονίες: Αναγκαία η στήριξη των ορφανών

Έρχεται (ενεργειακή) πείνα τον χειμώνα

Για τον χαρακτήρα και την πορεία ενός σοσιαλιστικού κόμματος στη σημερινή Ελλάδα