Είναι κοινό μυστικό σε όλες τις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες  τι επικρατούσε στο ζήτημα των αμβλώσεων μέχρι την δεκαετία του 1970.

Λογω της γενικευμένης απαγόρευσής τους γίνονταν σε ακατάλληλους χώρους, με πρωτόγονα  συνήθως μέσα και από ανθρώπους αμφίβολης καταλληλότητας ή και επικίνδυνους κάποιες φορές.

Μεγαλωμένη σε επαρχία της Θεσσαλίας δεν ξεχνώ τις ανατριχιαστικές διηγήσεις των γυναικών που κατέφυγαν σε έκτρωση τα χρόνια εκείνα, μεταξύ των οποίων και της ίδιας της μητέρας μου που μου περιέγραφε την ακατάσχετη αιμορραγία της και τους φρικτούς πόνους αφού δεν είχε αναισθησία κατά την επέμβαση. Ο εκτελών τότε τις αμβλώσεις ήταν κάποιος στη Λάρισα που εμφανιζόταν ως δήθεν γιατρός, απολυμένος από το Δημόσιο.

Δηλαδή οι υποψήφιες για αμβλώσεις πέρναγαν από πραγματικά σφαγεία και κανένας πολιτικός, κόμματα ή επιστημονικός φορέας δεν έστρεφε το βλέμμα του στην τραγική αυτή κατάσταση.  

Το τέλος στο μαρτύριο αυτό των γυναικών έβαλε το 1974-1975  στην Γαλλία η ΣΙΜΟΝ ΒΕΙΓ,  η απίθανη αυτή γυναίκα – γαλλοεβραία  που έζησε στη νιότη της στα  γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης –  η οποία  ως υπουργός υγείας της κεντροδεξιάς κυβέρνησης του ΒΑΛΕΡΥ ΖΙΣΚΑΡ ΝΤ ΕΣΤΕΝ τόλμησε και έδωσε μάχη στην ανδροκρατούμενη Γαλλική Εθνοσυνέλευση για να προστατεύσει τις γυναίκες, περνώντας πρώτα [1974] νόμο για την ελεύθερη πρόσβαση των γυναικών στα αντισυλληπτικά μέτρα και το 1975 νόμο για την νομιμοποίηση των αμβλώσεων  [«νόμος Βέιγ» (loi Veil) ].

Η χλεύη, οι κατηγορίες ακόμη και οι απειλές για την ζωή της πολλές.

Αυτή που πέρασε μέσα απ΄το ολοκαύτωμα άκουγε να την κατηγορούν ότι “ρίχνει τα παιδιά στα κρεματόρια” και πολλά άλλα.

Στην εισήγησή της  στην ΕΘΝΟΣΥΛΕΥΣΗ ανέφερε επί λέξει “ΚΑΜΜΙΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ΔΕΝ ΚΑΤΑΦΕΥΓΕΙ ΣΤΗΝ ΑΜΒΛΩΣΗ ΕΛΑΦΡΑ ΤΗ ΚΑΡΔΙΑ. ΠΡΕΠΕΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΙΣ ΑΚΟΥΣΕΙ. ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ ΓΙΑ ΜΙΑ ΤΡΑΓΩΔΙΑ”

Αυτή η σοφή φράση της συμπυκνώνει όλες τις διαστάσεις, τις ψυχικές, τις σωματικές και κοινωνικές του προβλήματος των αμβλώσεων.

Η Ελλάδα επηρεασμένη από την εξέλιξη του θέματος στην Γαλλία – μή ξεχνάμε και τους ιδιαίτερους δεσμούς του τότε πρωθυπουργού Κων/νου Καραμανλή με τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας- έσπευσε το 1978 και υιοθέτησε την νόμο ΒΕΙΓ και έτσι για πρώτη φορά με τον νόμο 821/1978 [αρθρ.5 &3] επιτράπηκε και στην Ελλάδα η τεχνητή διακοπή εγκυμοσύνης υπό όρους, δηλ.για λόγους υγείας και εως την 12η εβδομάδα κύησης.

Με την ισχύουσα σήμερα νομοθεσία [αρθρο 304 πκ] επιτρέπεται η διακοπή σε οργανωμένη μονάδα εως την 12η εβδομάδα κύησης χωρίς κάποιο λόγο, έως την 19η εβδομάδα αν η εγκυμοσύνη είναι αποτέλεσμα βιασμού, αποπλάνησης, αιμομιξίας, κατάχρησης κλπ, και χωρίς περιορισμό στη φάση κύησης με ιατρική βεβαίωση ότι απ΄τον προγεννητικό έλεγχο προκύπτει σοβαρός κίνδυνος ανωμαλίας του εμβρύου ή κίνδυνος της ζωής η σοβαρής και διαρκούς βλάβης της εγκύου.

Μετά από όλη αυτή την εξέλιξη η Ευρώπη σήμερα το 2022 οπισθοδρομεί ταχέως.

Ακούγονται φωνές για απαγόρευση των αμβλώσεων με πρώτη  δυστυχώς  μία νέα γυναίκα τη Ρομπέρτα Μέτσολα, νέα πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.

Το θέμα δεν είναι ψηλά στην ατζέντα των κινητοποιήσεων και συζητήσεων διότι στην Ευρώπη πλανώνται ο θανάσιμος Covid-19 και η πολεμική σύρραξη με τις επιπτώσεις της στο ενεργειακό.

Ωστόσο, είναι εμφανές ότι οι γυναίκες κινδυνεύουν να γυρίσουν στην λογική των σφαγείων που επικρατούσε πριν τον νόμο Βέϊγ.

Ο κίνδυνος δεν γίνεται δυσκολότερα αντιμετωπίσιμος μετά την ακύρωση του δικαιώματος στην άμβλωση που αποφάσισε την 24/6/22 το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, εξέλιξη κατά δήλωση του προέδρου Μπάιντεν που οφείλεται στον σκόπιμο και επί τούτου διορισμό από τον πρώην πρόεδρο Τράμπ τριών δικαστών, πολέμιων των αμβλώσεων.

Πιστεύω ότι δεν μένει άλλος δρόμος για τις γυναίκες από την επαγρύπνηση, την κινητοποίηση και την ενημέρωση της κοινωνίας.

Η τυχόν επαναφορά των απαγορεύσεων, θα προκαλέσει ανεπίτρεπτη επέμβαση στη ζωή χιλιάδων γυναικών, θα τεθούν σε κίνδυνο χιλιάδες ζωές διότι θα οδηγηθούν στη λύση των παράνομων αμβλώσεων που ίσχυε παλιά και θα δημιουργηθεί ένα σύστημα παράνομο και εκβιαστικό γύρω από το θέμα αυτό, αφού δεν θα υπάρχει καμία διαφάνεια ενεργειών και κινήσεων. 

*Η Μαρία Θ. Ντούμα είναι δικηγόρος στον Άρειο Πάγο

Διαβάστε επίσης:

Η Αριστερά και ο από-μητσοτακισμός της ελληνικής κοινωνίας 

Χωρίς master plan ο Κυριάκος Μητσοτάκης στην Ανατολική Αττική

Γυναικοκτονίες: Αναγκαία η στήριξη των ορφανών