Το ξύλινο τραπέζι βλάστησε

Το βράδυ μαζέψαμε τα μέλη του

και το φυτέψαμε στον κήπο

Ήθελα πολύ καιρό να γράψω για μια αξιόλογη επιστήμονα και σπουδαία νέα ποιήτρια, τη Βάλια Τσάιτα Τσιλιμένη. Γεννήθηκε το 1986 στη Θεσσαλονίκη και διδάσκει λογοτεχνία, γλώσσα και μετάφραση στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης, όπου εκπόνησε τη διδακτορική της διατριβή πάνω σε θέματα ταυτότητας, κοινωνικής κριτικής και λογοτεχνικής γραφής στη λεγόμενη «γενιά του 1920» στην Ελλάδα.

Τα «Άγρια χόρτα» είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή, κυκλοφόρησε από την Κίχλη, βραβεύτηκε με το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή Ζαν Μωρεάς και ήταν υποψήφια για το βραβείο Αναγνώστης (2017-2018), καθώς και για το βραβείο Γιάννης Βαρβέρης της Εταιρείας Συγγραφέων.

Όπως μας λέει η ίδια «το βιβλίο χωρίζεται σε πέντε ενότητες, η διαίρεση των οποίων χρησιμεύει όχι τόσο ως μια θεματική διαφοροποίηση παρά ως πέρασμα από το ένα επίπεδο στο άλλο. Αποτυπώνει συμβολικά τη διαδικασία της ενηλικίωσης / ωρίμανσης του ανθρώπου μέσω της εμπειρίας. Επιπλέον, μια μετάβαση μικρότερης κλίμακας πραγματοποιείται χωριστά σε κάθε μονάδα. Εκεί, το απόσπασμα διανύει μικρότερη απόσταση (από ποίημα σε ποίημα), χωρίς να επηρεάζει την “ένταση” / πλάτος της μετάβασης. Μορφολογικά αναφέρουμε ότι οι δύο πρώτες και οι δύο τελευταίες ενότητες αποτελούνται από εννέα ποιήματα η καθεμία, ενώ η τρίτη συνεχόμενη ενότητα αποτελείται από έντεκα ποιήματα».

Η Βάλια, το μεταπτυχιακό της δίπλωμα (Master II) το απέκτησε από το Πανεπιστήμιο της Σορβόννης στο Παρίσι (Paris-Sorbonne IV), όπου δούλεψε πάνω σε ένα συγκριτικό θέμα: «Όψεις του έργου του ποιητή Κώστα Ουράνη σε σύγκριση με τα “Άνθη του Κακού” του Baudelaire». Το πτυχίο της το απέκτησε από το Τμήμα Φιλολογίας (ΜΝΕΣ) της Φιλοσοφικής Σχολής του ΑΠΘ.

Περιμένουμε με ανυπομονησία τα «Είδη Πρώτης Ανάγκης», τη δεύτερη συλλογή της που ετοιμάζεται και πάλι από την Κίχλη. Να κι ένα δείγμα:

Μια νύχτα τρύπωσα αθόρυβα στο δωμάτιό σου
κι έκλεψα βιαστικά τα χέρια σου

Τα φόρεσα απαλά· βάλθηκα έπειτα να χτυπώ
δίχως έλεος και να χαϊδεύω –

Όταν σου τα επέστρεψα ήταν γεμάτα γρατζουνιές
και χνούδια κολλημένα στα δάχτυλα

Με κοίταξες με παράπονο και μου ‘πες
πως δε θα τολμούσες ν’ αγγίξεις
– ποτέ ξανά – τη μοναξιά μου.

Διαβάστε επίσης:

Βιβλίο: Ο ακρωτηριασμός της Δύσης ή Η τραγωδία της Κεντρικής Ευρώπης

Πέθανε ο θεωρητικός του θεάτρου Χανς-Τις Λέμαν

Η Καλαμάτα της Μουσικής…