«Σήμερα η κυβέρνηση, πριν ακόμη κλείσει η πρώτη της τετραετία, γράφει τους τίτλους τέλους σε μία πολυετή δοκιμασία».

Αυτή την αναφορά έκανε ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης στο αιφνιδιαστικό «διάγγελμα» το πρωινό του Σαββάτου για να διακηρύξει την έξοδο από το καθεστώς ενισχυμένης εποπτείας. Η «πολυετής δοκιμασία» στην οποία αναφέρεται δεν είναι προφανώς η τριετία της διακυβέρνησής του αλλά η μνημονιακή δεκαετία και στη συνέχεια η εποπτεία. Στη δήλωσή του στηρίζει απόλυτα το αφήγημα που στήριξε την είσοδο στα μνημόνια για τις «σπατάλες πέρα από τις αντοχές μας», από την άλλη, σαν να ήταν απών από την ελληνική πολιτική σκηνή αυτή τη δεκαετία και σαν να μην υλοποίησε μνημόνιο στη δημόσια διοίκηση επί υπουργίας του στην κυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου, πήρε αποστάσεις από τα «στραβά» των μνημονίων:

–τις περιοριστικές πολιτικές και τις κάθε είδους περικοπές: «δυσβάσταχτοι φόροι και περικοπές μισθών και συντάξεων. Τραπεζικοί έλεγχοι και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας. Υποβάθμιση της εθνικής Άμυνας, της δημόσιας Παιδείας και Υγείας. Αλλά και περιθωριοποίηση της θέσης της Ελλάδας στην Ευρώπη και στον κόσμο». «Όλα αυτά ανήκουν, ευτυχώς, στο παρελθόν» μας ενημερώνει.

-Τις υποτιθέμενες και μη συνέπειες στο πολιτικό και κοινωνικό κλίμα, κοινώς την ελέω μνημονίων επέλαση του λαϊκισμού – στο μεταξύ τόσο αντιλαϊκιστής ο ίδιος που κατάφερε να χωρέσει στη μνημονιακή σούμα και τη Marfin, (ο δε ΣΥΡΙΖΑ θα πεταγόταν κάπου εδώ να του θυμίσει τα έργα και ημέρες κατά την περίοδο προετοιμασίας και ψήφισης της Συμφωνίας των Πρεσπών): «Στο παρελθόν ανήκουν, επίσης, και οι πληγές που άνοιξαν στον κορμό της κοινωνίας μας, αυτά τα 12 χρόνια: φανατισμοί, φωτιές, βία, αλλά και τραγικοί θάνατοι, όπως εκείνοι της Marfin. Τυφλή αμφισβήτηση των θεσμών. Πάνω και κάτω πλατείες, όπου φύτρωσε το ψέμα δίπλα στο δηλητήριο της Χρυσής Αυγής. Για ν’ ακολουθήσει, μετά, μία τετραετία δημαγωγίας που κόστισε 100 δισ. και έσπρωξε τον τόπο στο χείλος του γκρεμού. Χρειάστηκαν σκληρές μάχες κατά του λαϊκισμού για να παραμείνει η χώρα σε ευρωπαϊκή τροχιά».

Γενικώς, η δήλωση ισορροπεί μεταξύ κοινοτυπιών – επικοινωνιακών τρικ που προορίζονται να εκπέμψουν αυτοπεποίθηση προκειμένου να εκληφθούν από το ακροατήριο ως τεκμήρια «καθαρότητας» και κυριαρχίας συνάμα και μιας ναρκισσιστικού τύπου απόδοσης ευθυνών παντού πλην του σημερινού του ιδίου.

Φράση κλειδί η αναφορά στην «πρώτη τετραετία» που συνειρμικά οδηγεί στην εικασία ότι ο πρωθυπουργός εννοεί πως έρχεται και δεύτερη, και δη την έχει στο τσεπάκι του γιατί η κυβέρνηση τα έχει όλα καλώς καμωμένα παρά τον υστερικό λαϊκισμό της αντιπολίτευσης, «καθαρός ουρανόςαστραπές δε φοβάται». Κι αυτό θα το αναγνωρίσουν οι ψηφοφόροι στην κάλπη. Μην τρελαθούμε κιόλας με τις υποκλοπές, «ένα ολίσθημα, (…) δεν μπορεί να σκιάσει ένα έργο με μετρήσιμο εθνικό όφελος», όπως είπε και στο διάγγελμα της 8^ης Αυγούστου επί των παρακολουθήσεων οι οποίες ήταν νόμιμες αλλά πολιτικά λάθος – το οποίο πολιτικό λάθος διέπραξε ο υπηρεσιακός παράγοντας – και σε κάθε περίπτωση δε γνώριζε.

Το θέμα είναι ότι τα επικοινωνιακά τρικ και ο επικοινωνιακός λόγος γεμάτος προπαγάνδα δε βοηθάνε όταν η κυβέρνηση έχει εμφανώς χάσει ακόμη και κρίσιμα «συστημικά» στηρίγματα, δεν είναι σε φάση κυριαρχίας ώστε να αποδίδουν τέτοια «κόλπα». Αντιθέτως βρίσκεται σε δεινή θέση, είναι πολιτικά ελεγχόμενη, ενώ η προσπάθεια απεγνωσμένης διαχείρισης ενός τεράστιου σκανδάλου τελεί σε κοινή θέα.

Κοινώς η αναφορά του πρωθυπουργού που μνημονεύεται εισαγωγικώς, μπορεί να αποδειχθεί κάτι σαν «αυτοεκπληρούμενη προφητεία»: μπορεί πράγματι να πέφτουν «τίτλοι τέλους» σε μια πολυετή δοκιμασία – που ήταν για πολλούς η διακυβέρνηση από το 2019 και μετά – κλείνοντας αυτή την πρώτη τετραετία χωρίς να υπάρξει δεύτερη.

Διαβάστε επίσης:

Στην ευρωπαϊκή… κατάψυξη

«Επισύνδεση» και κυβερνητική αποσύνδεση

Τρία δύσκολα χρόνια, αλλά η κυβέρνηση τα καταφέρνει