Ένας δρόμος που εκ των πραγμάτων διανύεται – και τελικά διανύθηκε – εύκολα, πολύ εύκολα. Από την αυτοπεποίθηση της κυριαρχίας, στην αλαζονεία του καθεστωτισμού.

Χωρίς καν να καταλάβεις που και πώς παρέβεις τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας, της θεσμικής λειτουργίας του κράτους δικαίου. Και όταν περνάς στην άλλη πλευρά της όχθης, κυριεύεσαι από την αγωνία διαχείρισης ενός πολιτικού κόστους που πλέον δεν έχει επιστροφή. Και γελοιοποιείσαι, και γελοιοποιείς την ίδια τη δημοκρατία. Αυτό ακριβώς έγινε με το θέμα των υποκλοπών του τότε Ευρωβουλευτή και μετέπειτα Προέδρου του ΠΑΣΟΚ, Νίκου Ανδρουλάκη.

Τη νομική διάσταση του ζητήματος την έχει αναδείξει σύσσωμη η νομική κοινότητα. Απαντώντας στα περί «τυπικής επάρκειας» της λεγόμενης επισύνδεσης, και στην επίκληση της νομιμότητας της από τον Πρωθυπουργό. Αλλά και στην δική του διατυπωμένη αντίφαση, ότι ακόμα και αν αντικειμενικά συνέτρεχαν οι λόγοι παρακολούθησης του Ν. Ανδρουλάκη, ο ίδιος με πολιτική παρέμβαση δεν θα την επέτρεπε. Οι – τουλάχιστον – «αποστάσεις» του ανώτατου πολιτειακού αξιώματος της Δημοκρατίας μας δια της Προέδρου Κ. Σακελλαροπούλου επισφραγίζουν το αυτονόητο.

Πόσο μάλλον, όταν μία από τις πρώτες πολιτικές επιλογές της νέας κυβέρνησης της ΝΔ το 2019 ήταν η απευθείας υπαγωγή της ΕΥΠ υπό το Μέγαρο Μαξίμου, υπό τον άμεσο έλεγχο του Πρωθυπουργού. Που καθιστά τον «δεν γνώριζα» πολιτικό προϊστάμενο ανεπαρκή, και τον «γνώριζα και αποδέχτηκα» επικίνδυνο για τη δημοκρατία. Και στις δύο περιπτώσεις, ανίκανο να υπηρετήσει ηθικά και πολιτικά την εκτελεστική εξουσία της χώρας.

Το γεγονός αυτό, όμως, ήταν μόνο η θρυαλλίδα για την εκγύμνωση μιας συνολικής στρατηγικής συνδεδεμένων συστημάτων προπαγάνδας και μέσων ενημέρωσης, για την διαχείριση των εκάστοτε κυβερνητικών κρίσεων. Ένα θέμα στις τελευταίες εγχώριες ειδήσεις, αλλά κυρίαρχο στον διεθνή τύπο. Μία ρητορική που συνέδεε «σκοτεινές δυνάμεις», σχέδιο αποσταθεροποίησης της χώρας και εθνικές προεκτάσεις στο διάγγελμα του Πρωθυπουργού, με την επιχείρηση ενοχοποίησης του θύματος μέσω ημιεπίσημων κυβερνητικών διαρροών. Αρμένιοι και Ουκρανοί που τελικά διέψευσαν, Κινέζοι να αχνοφαίνονται, μουσουλμάνοι βουλευτές πράκτορες τουρκικών συμφερόντων, ένα ολόκληρο Υπουργικό Συμβούλιο που γνωρίζει τους λόγους της παρακολούθησης, και τελικά, ένας φάκελος που κατά τον πλήρως αναρμόδιο κυβερνητικό εκπρόσωπο μπορεί και να έχει καταστραφεί.

Στο θεσμικό μέρος της υπόθεσης, ακόμα και η διαλαλούμενη προσπάθεια εκσυγχρονισμού του πλαισίου και ενίσχυσης των φίλτρων λειτουργίας της ΕΥΠ, φαίνεται πως λαμβάνει αμιγώς επικοινωνιακά χαρακτηριστικά. Καμία ουσιαστική διαβούλευση, καμία επιχείρηση αναζήτησης ευρύτερων πολιτικών συναινέσεων, και τελικά διατήρηση της διάταξης σύμφωνα με την οποία δεν έχει δικαίωμα όποιος παρακολουθείται να ενημερώνεται μετά το πέρας της παρακολούθησης.

Και μαζί με όλα αυτά, και πολυάριθμα ζωντανά ερωτηματικά. Ποιοι ήταν οι λόγοι της παρακολούθησης του Ν. Ανδρουλάκη από την ΕΥΠ; Αν όχι ο Πρωθυπουργός, τότε ποιος έδωσε την εντολή για την παρακολούθηση αυτή; Πώς συνδέεται με όλα αυτά η δεύτερη, σχεδόν ταυτόχρονη προσπάθεια παρακολούθησης του με το λογισμικό Predator;

Το μόνο βέβαιο είναι ότι οι απαντήσεις για όλα αυτά πρέπει να δοθούν. Και να υπάρξουν μέσα από διαδικασίες θεσμικές. Ανοιχτές, διαφανείς, που θα αποδώσουν σαφείς ευθύνες και θα αναστηλώσουν την αξιοπιστία της δημοκρατίας.

Στην επιχείρηση συμψηφισμών, διάχυσης της ευθύνης, απόκρυψης και αποπροσανατολισμού, την απάντηση θα δώσει ο ελληνικός λαός.

Απέναντι σε αυτόν, η κυβέρνηση και ο Πρωθυπουργός είναι έκθετοι και υπόλογοι.

Η αντίστροφη μέτρηση έχει ήδη ξεκινήσει.

*Ο Μανώλης Χριστοδουλάκης είναι μέλος του Πολιτικού Συμβουλίου του ΠΑΣΟΚ, πρώην γραμματέας

Διαβάστε επίσης:

Οι… νόμιμοι κοριοί

«Αγώνας για τη Δημοκρατία ενάντια στις παράνομες παρακολουθήσεις»

Βαριές οι πολιτικές ευθύνες Μητσοτάκη – Μονόδρομος η παραίτηση κι οι εκλογές