Κάθε πρωί γύρω στις εφτά, έξω από την πόρτα του σπιτιού μας, ο μπάρμπα Θοδωρής  μετρούσε με το καπάκι του καρικιού τη δόση από το γάλα που μόλις είχε αρμέξει και φορτώσει στον Πελεγκρίνο, όπως ονόμαζα το γέρικο γαϊδουράκι του. Λύγιζε το δεξί του πόδι στο πρώτο σκαλοπάτι να ακουμπήσει το βαρύ καρίκι στο γόνατό του  και άδειαζε το γάλα στην προτεταμένη  κατσαρόλα μας. Έπειτα η μάνα το έβαζε στη φωτιά να βράσει  καλά, να φουσκώσει, και αφαιρούσε την πέτσα που σχηματιζόταν στην επιφάνεια. Το έπινα ζεστό με μιάμιση κουταλιά καφέ (να σπάσει τη γαλατίλα) και δυο ζάχαρη και έφευγα για το σχολείο. Στον Πελεγκρίνο ποτέ δεν μιλούσα απ’ ευθείας, ωστόσο, με την φαντασία μου, τον ξεφόρτωνα από το σαμάρι του και τα καρίκια που κρέμονταν δεμένα στα πλευρά του και πηγαίναμε βόλτα στο λιμάνι δίπλα στις βάρκες και τα καΐκια που ήταν δεμένα κι αυτά.

Και τα πλεούμενα μου φαίνονταν σα να ήταν πλάσματα ζωντανά, έτσι τα ένιωθα κι ήθελα να λύσω τα σχοινιά που τα κρατούσαν αιχμάλωτα, να τριγυρνούν ελεύθερα στη θάλασσα.  Κόβαμε βόλτες με τον Πελεγκρίνο και πάντα εντυπωσιαζόμουν με τις συζητήσεις μας – με το πόσα ένιωθαν τα γαϊδουράκια  και τα κρατούσαν μέσα τους. Αυτό ήταν το πιο βαρύ φορτίο που σήκωναν. Έπειτα ερχόταν η φτώχια των αφεντικών τους και η σκληρότητα που γεννά ο αγώνας για την επιβίωση.

Ο Πελεγκρίνο δεν ζητούσε δικαιοσύνη, ούτε ωράριο. Έβγαζε το ψωμί του με τον ιδρώτα του. Τον πείραζε που δεν του μιλούσε ο μπάρμπα Θοδωρής. Μια ζωή μαζί κι ούτε μια κουβέντα. Να του πει μια καλημέρα, ένα καλό λόγο. Για τον Πελεγκρίνο θα ήταν αρκετό.

Στις φανταστικές βόλτες μας μιλούσαμε  – περισσότερο εγώ και λιγότερο εκείνος. Ο Πελεγκρίνο είχε μεγάλα αυτιά και είχε μάθει ν’ ακούει. Ήταν όμως απονήρευτος και άδολος ο δύστυχος.  Ποθούσε μια αγκαλιά αντί για μια ραβδιά αλλά και πάλι δεν είχε παράπονο. Ήλπιζε μέσα του σε μια γλυκιά κουβέντα κι όχι στις βλαστήμιες και τις επιτιμήσεις. Κάποιες φορές ξεμακραίναμε, αφήναμε πίσω το λιμάνι  και παίρναμε τα στενά, περνούσαμε από αυλές, από σοκάκια, χανόμασταν σε γειτονιές απόμακρες  κι όταν νύχτωνε και γυρνούσαμε εγώ στο δωμάτιό μου κι αυτός στο στάβλο του, σκεφτόμασταν ο ένας τον άλλον και δεν θέλαμε ποτέ να ξημερώσει να αποκαλύψει το φως το αληθινό πρόσωπο του κόσμου.

Έχω κρατήσει  την εικόνα του  Πελεγκρίνο, τον ήχο των γκαρισμάτων του που μας έκανε και ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια- γελούσαμε με την καρδιά μας και γέμιζε το μέσα μας αγαλλίαση. Αυτήν την ανάμνηση  παλεύω  να διασώσω στην μνήμη που αγωνιζεται να ξεφύγει από την θηριωδία και την αποκτήνωση ενός εγκλήματος κατά της απόλυτης αθωότητας…   

Διαβάστε επίσης:

Κυριάκος Μητσοτάκης: «Ο πρωθυπουργός της επισύνδεσης» 

Τάσεις συγχώνευσης στην αγορά ενέργειας

Πιάστηκαν στα πράσα, δε λογοδοτούν, θέλουν και αυτοδυναμία