Γύρισα σπίτι, πτώμα. Με το ζόρι έκανα ένα γρήγορο ντους κι έπεσα σαν κούτσουρο στο κρεβάτι, δεν ξέρω αν κοιμήθηκα πριν ακουμπήσω στο μαξιλάρι, ή μετά.

Η μέρα έσβηνε μπροστά μου και το βύθισμα στην αχανή αγκαλιά του Μορφέα, έλιωνε τις εικόνες του φωτός και μπέρδευε γλυκά, μέσα μου, τα απομεινάρια της μέρας. Ακόμα, όμως, δεν είχα εντελώς αποκοιμηθεί, γιατί κάτι ένιωσα να κουβαλάω, μάλλον την αυριανή «to do list» μου, ή ίσως τη χθεσινή, δεν ξέρω, σα μια βαριά βαλίτσα, μου φάνηκε.

Μέσα στον ύπνο μου σήκωσα, λέει, το κεφάλι μου κι είδα μια στρογγυλή πινακίδα «Welcome to Ios». Μάλλον τα προβλήματα της ημέρας, ανασύρουν από μέσα μου καταπιεσμένες, ανεκπλήρωτες επιθυμίες τη νύχτα. Πώς το μπλε έμπλεκε με το τιρκουάζ, και πώς εγώ στον ύπνο μου, βρέθηκα Agalia με το στροβιλισμό των χρωμάτων, ούτε που το κατάλαβα…

Νιώθω πάνω μου τη δροσιά από το βραδινό, κρύο ντους πριν κοιμηθώ και στον ύπνο μου βλέπω πισίνες, μάρμαρα, αιώρες, κρεμαστά κρεβάτια πάνω από τα γάργαρα νερά που κυλούν και με νανουρίζουν, και να ο ένας να μου σερβίρει τον αγαπημένο μου καφέ, και να η άλλη να με παροτρύνει να φάω ένα αυτοκρατορικό πρωινό στην Agalia της Ίου και να ο τρίτος να με ξεναγεί στο δωμάτιο «17». «Τι είναι αυτό;» τον ρωτώ. «Ένα δωμάτιο στην ύπαιθρο» μου απαντά. Ε, σίγουρα ονειρεύομαι, αλλά δεν ξέρω τι στην ευχή έχω στο υποσυνείδητό μου για να βλέπω όνειρο ότι κάποιος μου δείχνει ένα… υπαίθριο δωμάτιο ξενοδοχείου. Πού είσαι, βρε Σίγκμουντ, κι εσύ εκεί που σε χρειαζόμαστε, λείπεις…

Πίσω, στο όνειρο. Πίνω καφέ μπροστά σε μια τεράστια πισίνα, καθισμένος αναπαυτικά σε μια ντιζαϊνάτη καρέκλα και (αποχαυνωμένος) βλέπω τον ήλιο να καταδύεται με τελετουργικές κινήσεις στο κυκλαδίτικο πέλαγος. Δίπλα μου γραμμένη καλλιγραφική με ατέλειωτα κομμάτια μαρμάρου, σχηματίζεται η λέξη Pathos. Κοιτάζω το σμίξιμο του νερού με τη φωτιά, δεν σκέπτομαι τίποτα, δεν υπάρχει τίποτα εκτός από αυτό το απόλυτο θέαμα, τι όνειρο, Θε μου, τι θαύμα συντελείται κάθε μέρα που περνά, πώς γίνεται και κάθε νύχτα, κάθε άνθρωπος μεταμορφώνεται σε Ανταίο κι ακουμπά στη γη των ονείρων του για να πάρει δυνάμεις…

Η νυχτερινή οπτασία με ταξιδεύει στην Ίο και ξαφνικά, χωρίς να ξέρω πώς και τι, βρίσκομαι πάλι γύρω από πισίνες, χρώματα και μια σειρά από σουίτες που, όπως τις βλέπεις από μακριά, λες και ένα μαγικό χέρι, τις σκάλισε στα απόκρημνα βράχια της παραλίας του Παππά, στην ανατολική πλευρά της Ίου. Μια απαλή φωνή, σα χάδι, μου ψιθυρίζει Calilo… Calilo… Calilo… αλλά δεν καταλαβαίνω τι είναι αυτό, μα επιτέλους, δεν υπάρχει κανείς να εξηγεί τα όνειρα την ώρα που τα βλέπουμε; Ώσπου, σαν η φωνή να άκουσε τη σκέψη μου, με κάνει να γυρίσω το βλέμμα μου και να κοιτάξω στον τοίχο. Εκεί είναι γραμμένο το «Create a life and live on», μα αυτό ακριβώς κάνω στο όνειρό μου, σε αυτό το εξωτικό όνειρο σε μιαν άλλη Ίο, παραδεισένια, εξωτική, από κάθε άποψη υπέροχη… Agalia, Calilo, Pathos… μπάνιο στις πισίνες, στη θάλασσα, στα «θέλω» και τα «ποθώ», λούσιμο στις ακτίνες του ήλιου και ρεμβασμός στα κρεμαστά κρεβάτια του Calilo… Έφτιαξα για μια νύχτα στον ύπνο μου μια άλλη ζωή και τώρα ζω μέσα της, την κυριεύω, την υποτάσσω, την απολαμβάνω, την ρουφώ ως την τελευταία της σταγόνα…

Γνώριμο, υπόλευκο ταβάνι. Κινούμαι νωχελικά προσπαθώντας να αλλάξω πλευρό. «Ακούτε το δελτίο των 7 με την…» το ραδιόφωνο διώχνει από πάνω μου τα τελευταία ίχνη του νυχτερινού φάσματος. Αρχίζει το ματς, σήμερα «είναι μια άλλη μέρα» όπως έλεγε η Σκάρλετ Ο’ Χάρα στο τελείωμα του «Όσα παίρνει ο Άνεμος». Τι ωραίο όνειρο, τι υπέροχη εμπειρία, τι κρίμα να μην μπορείς να αποθηκεύσεις τέτοια όνειρα σε έναν σκληρό δίσκο και να τα βλέπεις και να τα ζεις κάθε φορά που αισθάνεσαι ότι τα χρειάζεσαι…

Πλύσιμο, ντύσιμο με γρήγορες κινήσεις, βιαστικός καφές στα όρθια και τα κλειδιά του αυτοκινήτου στην τσέπη, όπου… κάτι ψαχουλεύω εκεί. Ένα χαρτί, ξεχασμένο μάλλον από χθες. Του ρίχνω μια ματιά «Εισιτήριο επιστροφής από την Ίο».

Βρε, λες;

Διαβάστε επίσης:

Επιτελικό Κράτος και Κράτος Δικαίου: Η περίπτωση των τηλεφωνικών υποκλοπών

Το δύσκολο παζάρι μεταξύ Τζόρτζια Μελόνι και Ευρώπης

Ποιος θέλει τον πόλεμο στην Ευρώπη