Και όμως η Pomona υπάρχει. Είναι μια εγκαταλειμμένη περιοχή στην καρδιά του Μάντσεστερ που λίγοι επιθυμούν να εξερευνήσουν. Όπως υπάρχει τόση διαφθορά γύρω μας που γνωρίζουμε αλλά επιλέγουμε να την αγνοούμε. Αντιπροσωπεύει, λοιπόν, η «Pomona» τη δική μας κοινωνία;

Αυτή η σκοτεινή λωρίδα γης, αυτή η «τρύπα στο κέντρο της πόλης», όπως την αποκαλούν οι κάτοικοί της, χρησιμοποιείται μεταφορικά από τον Άλιστερ ΜακΝτάουαλ για να αναπτύξει τη δυστοπική του ιστορία. Και εκεί τοποθετεί μια ομάδα διεστραμμένων ανθρώπων που επιδίδονται σε μια σειρά φρικτών εγκλημάτων όπως εμπόριο οργάνων και βρεφών, μαφιόζικες συναλλαγές, μαστροπεία, εξαφανίσεις ανθρώπων ή όλες τις θεωρίες συνωμοσίας μαζί.

Ωστόσο, η πρωτοτυπία του έργου, που εμπνέεται από την ποπ κουλτούρα της εποχής μας, έγκειται στο γεγονός ότι όλα όσα συμβαίνουν λειτουργούν κάτω από μία καινούρια συνθήκη. Αφενός, έχοντας τη δομή του θεάτρου μέσα στο θέατρο, χρησιμοποιεί μη γραμμική αφήγηση και ελλειπτικό λόγο, ενώ εγκλωβίζει στον ιστό της πολλά είδη γραφής: από τον σουρεαλισμό στη μαύρη κωμωδία και από τη μεταφυσική στο θρίλερ.

Αφετέρου, φλερτάροντας με μη θεατρικούς κώδικες, δανείζεται στοιχεία από σειρές μυστηρίου (όπως το «Lost», το «Dark», το «Stranger Things»), κόμικς, ψηφιακής τεχνολογίας και φανταστικής λογοτεχνίας τρόμου (όπως τη μυθολογία του κακόβουλου Κθούλου που δημιούργησε στο διήγημά του «Το κάλεσμα του Κθούλου» το 1928 ο H. P. Lovecraft). Τέλος οι απελπισμένοι αντιήρωες του Άγγλου συγγραφέα δρουν μέσα από ένα παιχνίδι ρόλων (Role Playing Games), στο οποίο αναλαμβάνουν να υποδυθούν έναν συγκεκριμένο χαρακτήρα που καθορίζεται ύστερα από μια τυχαία ζαριά που ρίχνει ο συντονιστής – σκηνοθέτης τους.

Δύσκολα ξεχωρίζει κανείς σ’ αυτή την εξίσωση το πραγματικό από το φαντασιακό. Όλα τα πρόσωπα, πάντως, και στις δύο περιπτώσεις, είναι εγκλωβισμένα σε ένα διηνεκές τέλμα στο οποίο «το κακό είναι πραγματικό».

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος, συστήνοντας την «Pomona», παίρνει για άλλη μια φορά το ρίσκο να ασχοληθεί με ένα έργο που ανήκει στα νέα – τολμηρά θα έλεγα – ρεύματα της ευρωπαϊκής δραματουργίας, τα οποία, σε πρώτη επαφή, ξαφνιάζουν με την ιδιομορφία τους. Επιπλέον εντείνει το μυστήριο, καθώς το συν-σκηνοθετεί με έναν Ιρλανδό conceptual artist, που επιθυμεί να παραμείνει άγνωστος και χρησιμοποιεί το όνομα Sigurdur F3.

Το αποτέλεσμα σ’ αυτή την καινοτόμο παράσταση, με τις εσωτερικές και εξωτερικές εντάσεις, το συνεχές σασπένς, τους γρήγορους ρυθμούς και τις μικρές λεπτομέρειες που του δίνουν χιουμοριστική ελαφράδα, είναι άρτιο.

Η γεμάτη με άσπρες λεκάνες τουαλέτας σκηνή του θεάτρου Πόρτα (εξαιρετικό το συμβολικό σκηνικό του Βασίλη Παπατσαρούχα, όπως και η ιδιαίτερη ενδυματολογία του) μας προδιαθέτει από την αρχή για το σαθρό ηθικό της υπόβαθρο.

Από την άλλη, οι φωτισμοί του Νίκου Βλασόπουλου υπογραμμίζουν τη σκοτεινή της ατμόσφαιρα.

Και ο προικισμένος θίασος αποτυπώνει με υποδειγματικά δουλεμένες ερμηνείες τη ματαιότητα της ανθρώπινης φύσης.

Παίρνουν μέρος οι: Γιώργος Παπαπαύλου, Φώτης Στρατηγός, Σίμος Κακάλας, Άννα Μάσχα, Άλκης Μπακογιάννης, Ειρήνη Μακρή και Στεφανία Ζώρα.

Διαβάστε επίσης:

Όλο το προεκλογικό σχέδιο Ανδρουλάκη

ΚΚΕ: Έτοιμος ο κορμός των ψηφοδελτίων για τις επικείμενες εκλογικές μάχες του 2023

Ουκρανία: «Διαιώνιση» του πολέμου στην Ευρώπη ο στόχος των «γερακιών» της Ουάσιγκτον