Όταν το 2000 έλεγες hip hop, το συγκρότημα ήταν ένα: «Ημισκούμπρια». Τα τραγούδια τους μεγάλωσαν μια γενιά εφήβων που ήθελαν να αλλάξουν την τάξη των πραγμάτων. Τα «Ημίζ» καυτηρίαζαν την υποκρισία, την απληστία και την αδιαφορία της ελληνικής κοινωνίας. Μεντζέλος, Μιθριδάτης και Πρύτανης ήταν εκείνοι των οποίων τα τραγούδια ήξερε κάθε έφηβος.

Ο Μιθριδάτης, γεννημένος στου Γκύζη, είναι μουσικοσυνθέτης, στιχουργός, ερμηνευτής, ζωγράφος και video artist – και, πλέον, πολιτικός. Στις βουλευτικές εκλογές της 21ης Μαΐου κατεβαίνει με τον ΣΥΡΙΖΑ στον Νότιο Τομέα της Αθήνας. Γι’ αυτό το καινούργιο κεφάλαιο στη ζωή του μας προϊδέασε ήδη από τον Μάιο του 2021, όταν ανέβασε στο YouTube ένα μουσικό «μανιφέστο» διάρκειας 12 λεπτών, σε ρυθμό ραπ, με την ονομασία «Για να μην τα χρωστάω». Το βίντεο συγκέντρωσε περισσότερες από 1,5 εκατομμύρια θεάσεις τις πέντε πρώτες ημέρες κυκλοφορίας του και προκάλεσε έκρηξη ενθουσιασμού μεταξύ των χρηστών.

Πιστός στις αξίες του, ο Μιθριδάτης αυτοπροσδιορίζεται:

«Γι’ αυτό εγώ δεν είμαι της Τέχνης εργαζόμενος,

είμαι ο σύζυγός της και ο κρυφός της γκόμενος».

• Η κάθοδός σας στην πολιτική υπήρξε αρκετά θορυβώδης. Μάλιστα, θαρρώ πως θα μπορούσε να γίνει μια χαρά hip hop τραγούδι! Αναρωτιέμαι πώς θα εκφράζατε μέσα από την τέχνη σας αυτό το καινούργιο πολιτικό κεφάλαιο της ζωής σας…

Όπως και η εμφάνισή μου στη δισκογραφία, πάλι θορυβώδης ήταν. Σε όλη μου την πορεία δεν θυμάμαι να με χαρακτήρισε ποτέ «η ησυχία», αλλά ο θόρυβος που προκαλούσα. Καλό πράγμα η φασαρία. Κρατάει τους ανθρώπους ξύπνιους. 

Οποιοδήποτε θέμα μπορεί να γίνει hip hop κομμάτι. Αποδεικνύεται εμπράκτως απ’ όλη μου τη δισκογραφία. Οπότε, μπορεί να γίνει κομμάτι και η εμπειρία μου στην πολιτική κάποια στιγμή, που θα έχω εμπειρία απ’ την πολίτευσή μου. Γιατί αυτή τη στιγμή δεν έχω ιδέα γι’ αυτό το νέο κεφάλαιο που ανοίγεται. Είναι κάτι άγνωστο, φοβιστικό, αλλά συνάμα φανταστικά ενδιαφέρον. 

Αν ήταν να γράψω στίχους αυτή τη στιγμή με τίτλο «Ο Μιθριδάτης ο πολιτευόμενος», η σελίδα θα ήταν εντελώς λευκή. 

• Η ιδεολογία του δρόμου που απηχεί η hip hop θεωρείτε ότι μπορεί να μετουσιωθεί σε πολιτική δημιουργία στο Κοινοβούλιο; Η μουσική είναι ένα μέσο που μπορεί να περάσει μηνύματα και να επηρεάσει ένα ευρύ κοινό. Πιστεύετε πως η απόφαση να κατέβετε υποψήφιος είναι μια εξέλιξη αυτού που ήδη κάνατε;

Όχι, δεν πιστεύω πως η υποψηφιότητά μου είναι εξέλιξη της καλλιτεχνικής μου δραστηριότητας. Είναι εξέλιξη του εαυτού μου όμως. Ούτε σημαίνει πως θα σταματήσω να ασχολούμαι με την Τέχνη, αν αύριο με τιμήσουν οι πολίτες με την ψήφο τους και εκλεγώ. Πώς θα μπορούσα άλλωστε;

Θεωρώ πως, όπως αισθάνομαι την ανάγκη να εκφράζομαι μέσω της Τέχνης, έτσι νιώθω και το ηθικό χρέος να ασχοληθώ ενεργά με την πολιτική. Πιστεύω πως ο πολιτικός χώρος έχει ανάγκη από καλλιτέχνες, περισσότερο απ’ ό,τι οι καλλιτέχνες έχουν ανάγκη τον τίτλο του «πολιτικού». 

• Υποθέτουμε ότι το πολιτικό σας ενδιαφέρον θα επικεντρωθεί στα πολιτιστικά. Τι θα διορθώνατε πρώτο, αν ήταν στο χέρι σας, ή τι θα τραβούσε την προσοχή σας ως πολιτιστική προτεραιότητα του τόπου;

Μην το υποθέτετε, να είστε σίγουροι.

Πιστεύω ότι στο θέμα του πολιτισμού και τη θέση των καλλιτεχνών στην κοινωνία της Ελλάδας δεν συζητάμε για απλές διορθώσεις. Για διορθώσεις θα μιλούσαμε αν όλα λειτουργούσαν ρολόι και απλώς πήγαινε το ρολόι δύο λεπτά πίσω. Εδώ μιλάμε πως πρέπει να γίνουν ριζικές αλλαγές. Δημιουργικές αλλαγές. Δημιουργία νομικών πλαισίων, αλλά και δημοσίων δομών και φορέων σε σχέση με τους ανθρώπους των τεχνών.

Για παράδειγμα, τη δημιουργία πλαισίου προστασίας των εργασιακών δικαιωμάτων των καλλιτεχνών, που είναι ήδη στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ. Να υπάρξει μια στοχευμένη φορολογική αντιμετώπιση του κράτους απέναντι στους επαγγελματίες των Τεχνών, κατανοώντας τις ιδιορρυθμίες του κάθε κλάδου. Να ενταχθεί το μάθημα της Ιστορίας της Τέχνης στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Πώς να το κάνουμε, το να ξέρεις «Τις δεσποινίδες της Αβινιόν» του Πικάσο είναι βασική γνώση.

Έχω πάρα πολλές ιδέες και προτάσεις, αλλά δεν θα τις μοιραστώ όλες τώρα… μην τυχόν και τις διαβάσει η κυρία Μενδώνη και τις υλοποιήσει μέχρι τις εκλογές και πάρει αυτή το credit. Lol! 

• Και μια που το έφερε η κουβέντα, θεωρείτε ότι η Τέχνη σε κάθε της μορφή οφείλει να έχει κομματική ταυτότητα;

Η Τέχνη δεν οφείλει τίποτα σε κανέναν! 

Η Τέχνη είναι υπεράνω πολιτικής και κομμάτων. Υπεράνω ακόμα και των ίδιων των καλλιτεχνών που τη δημιουργούν. Οι άνθρωποι οφείλουμε στην Τέχνη, όχι το αντίθετο.

Τώρα, οι καλλιτέχνες οφείλουν σίγουρα να σχολιάζουν την κοινωνία και κατ’ επέκταση τις πολιτικές, με «όπλο» την Τέχνη.

Η Τέχνη, λοιπόν, δεν έχει κομματική ταυτότητα, αλλά οι καλλιτέχνες έχουν, απ’ τη στιγμή που είναι πολιτικοποιημένοι. Σόρι που το χαλάω σε πολλούς, αλλά αν είσαι πολιτικοποιημένος, είσαι και κομματικοποιημένος. Για εμένα πάντα υπάρχει κάπου εκεί έξω ένα κόμμα που μπορεί να καλύψει – όχι απολύτως, αλλά σε έναν μεγάλο βαθμό – τις ιδεολογικές σου θέσεις.

Η κομματική απαξίωση οδηγεί στο απολιτίκ, που και αυτό επίσης είναι πολιτική θέση. 

• Θυμάμαι το τραγούδι σας «Ο κύρης του σπιτιού», το οποίο στηλίτευε την ανισότητα των φύλων μέσα από μιαν ιστορία όπου ένα αγόρι κι ένα κορίτσι αργούν το βράδυ και αντιμετωπίζονται τελείως διαφορετικά από τον πατέρα τους, που εκφράζει την ανδροκρατική αντίληψη. Σήμερα υπό την τεράστια επιρροή του ΜeΤoo, αυτή η ιστορία με τον Γεωργούλη δημιουργεί μια σειρά προβληματισμών. Πώς νομίζετε ότι πρέπει να αντιμετωπίζονται αυτά τα ζητήματα, κυρίως όταν εμπλέκονται και πολιτικά πρόσωπα;

Όχι μόνο «Ο κύρης του σπιτιού». Η πλειονότητα των τραγουδιών των «Ημισκουμπρίων» είχαν θέμα την υπερανάλυση των ανθρωπίνων σχέσεων. Με καυστικότητα απέναντι σε κοινωνικούς συντηρητισμούς και λανθάνουσες συμπεριφορές. Λέγαμε πάντα πως τα «Ημισκούμπρια» κάνουνε diss σε νοοτροπίες. 

Για να μπω στο θέμα της ερώτησης τώρα, οι αξιόποινες και εγκληματικές πράξεις πρέπει να καταγγέλλονται. Στην υπόθεση Γεωργούλη οι καταγγελίες είναι σοβαρότατες και η αντίδραση όλων μας πρέπει να είναι αντίστοιχα σοβαρή.

Ο ΣΥΡΙΖΑ αντέδρασε με σοβαρότητα, λοιπόν, ακαριαία και παραδειγματικά, με την απομάκρυνση του Α. Γεωργούλη. Δεν δείχνουμε ανοχές και τάσεις συγκάλυψης σε περιστατικά κακοποίησης και βίας.

Από ’κεί και πέρα, η υπόθεση έχει πάρει τον δρόμο της Δικαιοσύνης. 

• Τα «Ημισκούμπρια» κατάφεραν να θέσουν μέσα από μια διαβρωτική χιουμοριστική κριτική όλα εκείνα τα βασικά ζητήματα που οδήγησαν την ελληνική κοινωνία στη γνωστή κρίση που ξέσπασε και έβαλε τη χώρα σε περιπέτειες. Θεωρείτε ότι αυτά τα προβλήματα έχουν αντιμετωπιστεί ή χρονίζουν;

Μακάρι να μπορούσα να πω ότι έχουν αντιμετωπιστεί.

Εδώ τολμώ να πω πως ακόμα δεν έχουν εντοπιστεί τα προβλήματα. Έχει φοβερή «πλάκα», όταν καταστάσεις και συμπεριφορές που σχολιάζαμε στην υπερβολή τους πριν από 20 και 25 χρόνια, να τις συναντάμε μπροστά μας στην υπερβολική μορφή που περιγράφαμε. Αυτό δεν συμβαίνει γιατί τα «Ημισκούμπρια» είναι «προφήτες», και όποιος το λέει για πλάκα απλώς υποβαθμίζει την οξεία αντίληψη και παρατηρητικότητα των «Ημισκουμπρίων» απέναντι στις χρόνιες παθογένειες της χώρας.

Είναι αυτό που λέω, πως η ζωή ξεπερνάει τη σάτιρα και την παρωδία. Συμβαίνει γιατί δεν εντοπίζονται τα προβλήματα. Και όταν δεν αναγνωρίζονται τα λάθη, δεν αλλάζουν τα μοτίβα.

Διαβάστε επίσης:

Επιστροφή στη δημοσιονομική σύσφιξη

Επενδυτικά σχέδια 12,33 δισ. στο «Ελλάδα 2.0»

ΣΥΡΙΖΑ: Μάχη για τους «προοδευτικούς» και τους αναποφάσιστους ψηφοφόρους