Βαθιά πολιτικό, αλληγορικό και πάντα επίκαιρο, το έργο του Τόνι Κούσνερ «Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» κρούει τον κώδωνα του κινδύνου σε όσους επαναπαύονται στην «ανέφελη» και με παρωπίδες ζωή τους.

Αφορά κυρίως τη μεσαία τάξη, που εξωραΐζει με ψευδαισθήσεις την πραγματικότητα και σαν τυφλό κοπάδι ακολουθεί – ή και περιθάλπει – με τη συμπεριφορά της τα κακώς κείμενα. Όπως την περίοδο εκκόλαψης του ναζισμού μέχρι την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία (1933), στην οποία και διαδραματίζεται η συγκεκριμένη ιστορία – η οποία, ωστόσο, γράφτηκε με αφορμή την προεδρία του Ρόναλντ Ρέιγκαν και αργότερα αναμορφώθηκε για να σχολιάσει την προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ.

Κατ’ επέκταση το κείμενο του Αμερικανού συγγραφέα καθώς και η παράσταση, αν και διατηρούν την αισθητική του ’30, δεν αναφέρονται μόνο στο σκοτεινό παρελθόν της Γερμανίας, αλλά στην Ιστορία που – δυστυχώς – επαναλαμβάνεται, καθώς βίαιες πολιτικές αναταράξεις διασχίζουν τις δεκαετίες, φτάνοντας μέχρι τις μέρες μας.

Με ρεαλιστική γραφή που εμπεριέχει εξπρεσιονιστικά και μπρεχτικά στοιχεία, το «Ένα σπίτι φωτεινό σαν μέρα» επιχειρεί να αναδείξει τους οικονομικούς και πολιτικούς λόγους για τους οποίους κατάφερε να ανέλθει ο Χίτλερ στην εξουσία.

Το έργο, που εκτυλίσσεται σε 26 σκηνές – τις συνδέει ένας κομπέρ σχολιάζοντας τα τεκταινόμενα –, επικεντρώνεται σε μια ομάδα αριστερών καλλιτεχνών που βρίσκεται στην καρδιά των γεγονότων. Σκιαγραφώντας τους χαρακτήρες τους, καταγράφει τις αντιδράσεις τους, καθώς η λαίλαπα του ναζισμού χτυπά την πόρτα τους. Άλλοι υπηρετούν πιστά την ιδεολογία τους, άλλοι αποδέχονται με κυνισμό την κατάσταση, άλλη φοβούνται και σιωπούν, άλλοι αντιδρούν με ουτοπική γενναιότητα προσπαθώντας να αποτρέψουν τη θύελλα που έρχεται και δυστυχώς θα σαρώσει τα πάντα.

Ο Γιάννης Μόσχος έδωσε μια καλά σχεδιασμένη, αλλά αναμενόμενη, ρεαλιστική σκηνοθεσία. Χρήσιμη, όμως, θα ήταν τόσο η σύσφιξη του ρυθμού της παράστασης όσο και η διαφορετική διαχείριση κάποιων διδακτικών μονολόγων που απευθύνονται από τους ηθοποιούς στο κοινό.

Από τις ερμηνείες ξεχωρίζουν η Αγορίτσα Οικονόμου, η οποία αναπτύσσει με εσωτερικότητα τα συναισθήματα της ηρωίδας που υποδύεται, περνώντας από την αφέλεια στην κατανόηση και έπειτα στον φόβο, και ο Λαέρτης Μαλκότσης, ο οποίος έχτισε στιβαρά τον χαρακτήρα ενός συνειδητοποιημένου και κατ’ επέκταση απογοητευμένου ανθρώπου.

Ενδιαφέρουσα και η παρουσία της Σοφίας Σεϊρλή στον ρόλο της ηλικιωμένης-φαντάσματος.
Όλοι οι υπόλοιποι ηθοποιοί απέδωσαν με πειθώ τους ρόλους τους: Ανατολή Αθανασιάδου, Παναγιώτης Παναγόπουλος, Μαρία Τσιμά, Υψιπύλη Σοφιά, Γκιλμάζ Χουσμέν. Ο Θανάσης Ραφτόπουλος ως κομπέρ ήταν σε ορισμένα σημεία υπερβολικός.

Διαβάστε επίσης:

Tina Turner: Ο πλανήτης αποχαιρετά τη «βασίλισσα του ροκ» – Από τον Τζάγκερ και τον Ομπάμα ως τη NASA και τη Νταϊάνα Ρος (photos)

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, δράμα, περιπέτεια και «Η Μικρή Γοργόνα»

Τίνα Τέρνερ: 10 αγαπημένα τραγούδια της εμβληματικής τραγουδίστριας (Videos)