Χαμένοι μέσα στην ομίχλη του θανάτου, τα μέλη μιας οικογένειας προσπαθούν να κλείσουν τις πληγές τους που αιμορραγούν ασταμάτητα. Η απώλεια της πολυαγαπημένης κόρης ξυπνά τη μοναξιά της ψυχής τους και ενεργοποιεί ένα εναλλασσόμενο προσωπείο απελπισίας και οδύνης.

Επικρατεί απόλυτη σιωπή. Λες και όλοι, συγγενείς και φίλοι, έχασαν τη λαλιά τους βυθισμένοι σε μια πηγή από νοσταλγικές αναμνήσεις. Την κατανυκτική ησυχία διασπούν μία πόρτα που τρίζει και ο ήχος της παλιάς τηλεόρασης που παίζει κάποια αλβανική ταινία.

Η ατμόσφαιρα έχει κάτι από το θλιβερό μουρμουρητό του δάσους, η μυρουδιά από λιβάνι κατακλύζει το φτωχικό σαλόνι και οι ήρωες του Μάριο Μπανούσι προσπαθούν να διαχειριστούν τη σκληρή πραγματικότητα. Το νεκρό, γυμνό σώμα ξεπροβάλλει αναπάντεχα μέσα από ένα κομό, που ανοίγοντας μεταμορφώνεται σε νεκροκρέβατο. Η νέα κοπέλα σηκώνεται, στέκεται όρθια μπροστά μας και άκαμπτη μας καθηλώνει με το απλανές βλέμμα της. Είναι, ίσως, η στιγμή που η ψυχή ετοιμάζεται να πετάξει έξω από το παράθυρο, σε αυτόν τον άλλο, άγνωστο, κόσμο.

Και έπειτα αρχίζει η τελετουργία του αποχαιρετισμού. Την πλένουν, την εξαγνίζουν, την ντύνουν με μια παραδοσιακή φορεσιά, κρύβουν το πρόσωπό της με μια περίτεχνη μάσκα, ενώ κάθε κίνησή τους συνοδεύεται από τον βουβό θρήνο τους.

Πώς μπορεί κάποιος να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο ρήγμα στη ζωή του; Μένοντας αμήχανα καθηλωμένος μπροστά στη μικρή οθόνη; Τρώγοντας βουλιμικά την εθιμοτυπική σούπα; Με μάτια στεγνά, αλλά με δάκρυα να κυλούν ορμητικά μέσα στην καρδιά του; Και ξαφνικά όλα ανατρέπονται, καθώς η ατμόσφαιρα εκρήγνυται, ο εσωτερικός πόνος σωματοποιείται και η απόγνωση που υποβόσκει αποκαλύπτεται με ένα συγκλονιστικό, παραληρηματικό χορό. Μόνο η μάνα, εν τέλει, «επικοινωνεί» με αυτή την άλλη, αόρατη διάσταση. Οι τοίχοι του δωματίου θα ανοίξουν και εκείνη τσακισμένη θα βρει καταφύγιο στην αγκαλιά μιας παγανιστικής Pieta.

Σ’ αυτήν την τολμηρή εξίσωση του μόλις 24χρονου, αλβανικής καταγωγής, σκηνοθέτη η, χωρίς λόγο, θεατρική πράξη, αν και σιωπηλή, ήταν ταυτόχρονα θορυβώδης.

Η εμπνευσμένη και με συναισθηματική ωριμότητα σκηνοθεσία του έπαιξε με τις αποχρώσεις, τους ψιθύρους, τους ήχους, τις κλεφτές ματιές, τις ανεπιτήδευτες χειρονομίες, δημιουργώντας ένα εξαιρετικό ποιητικό σύμπαν. Άλλοτε με ρεαλιστικές και άλλοτε με ονειρικές σκηνές, που εναλλάσσονταν με έντονους κραδασμούς, μας παρέσυρε στο ταξίδι των προσωπικών του αναμνήσεων, εικονοποιώντας ταυτόχρονα οικουμενικά στοιχεία της θρηνητικής παράδοσης που η σημερινή εποχή έχει υποβαθμίσει.

Εξίσου εμπνευσμένος ήταν και ο σκηνικός χώρος που φιλοτέχνησε ο Σωτήρης Μελανός: το κρεβάτι που γίνεται βαπτιστήριο, το κάδρο της Παναγίας που αποκαλύπτει μια μυστηριώδη δίοδο, η μεταφυσική διέλευση στο υπερπέραν και τόσα άλλα.

Εξαιρετική ήταν επίσης η μουσική επένδυση από τον Εμμανουήλ Ροβίδη, που ανάμεσα σε άλλα ακούσματα περιλαμβάνει την άρια «Erbarme dich, mein in Gott» από τα «Κατά Ματθαίον πάθη» του Μπαχ, και η σπαρακτική χορογραφία στην οποία πρωτοστατεί η Ευτυχία Στεφάνου, ενώ οι φωτισμοί του Τάσου Παλαιορούτα έδωσαν μια απόκοσμη αίσθηση στα δρώμενα.

Οι ηθοποιοί – περφόρμερ, τέλος, φώτισαν την παράσταση με τις εκπληκτικές ερμηνείες τους: Χρυσή Βιδαλάκη, Μπάμπης Γαλιατσάτος, Μανταλένα Καραβάτου, Αφροδίτη Κατσαρού, Άννα Συμεωνίδου, Αλεξάνδρα Χασάνι.

Διαβάστε επίσης:

Poor Things: Το νέο trailer της ταινίας του Γιώργου Λάνθιμου (video)

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, δράμα και «Black Stone»

Μηνύματα αισιοδοξίας από το Ηράκλειο του Πολιτισμού