Η ενδιαφέρουσα ιδέα του Στάθη Λιβαθινού να συνδυάσει, σε ενιαία παράσταση, δύο διαφορετικά ποιητικά κείμενα που αναφέρονται στο ίδιο θέμα, δυστυχώς έπεσε στο κενό. Πρόκειται για τον «Δον Ζουάν» του Λόρδου Μπάιρον, που παρουσιάζει τον θρυλικό, αν και επινοημένο, ήρωα στην εφηβεία του και το «Τέλος του Καζανόβα» της Μαρίνας Τσβετάγεβα, που τον ακολουθεί στα γηρατειά του.

Στο έργο του ο Μπάιρον πλάθει μια ανάλαφρη ιστορία με κωμικά στοιχεία. Ο Δον Ζουάν είναι ένα 16χρονο αγόρι, μεγαλωμένο στη Σεβίλλη με αυστηρές αρχές, που ζει τον πρώτο του έρωτα με μια παντρεμένη φίλη της μητέρας του. Ακολουθούν μια σειρά από τις σαρκικές περιπέτειές του – δηλαδή επιλεγμένα αποσπάσματα από τους 16.000 στίχους που απαρτίζουν το επικό ποίημα του φιλέλληνα Άγγλου ποιητή.

Το αποτέλεσμα, κατ’ επέκταση, είναι δραματουργικά άνισο, ενώ η σκηνοθεσία ωθεί τους ηθοποιούς να ερμηνεύουν τους ρόλους τους με υπερβολική σωματικότητα και στόμφο, δημιουργώντας αντί για πρόσωπα καρικατούρες (χαρακτηριστική είναι η άστοχη παρουσία του Νίκου Καρδώνη, ο οποίος προσπαθεί να υποδυθεί τον γελοίο σύζυγο της Τζούλια κ.ά.).

Στο δεύτερο μέρος η ατμόσφαιρα αλλάζει, γίνεται βαριά και καταθλιπτική. Ο πρώην γυναικοκατακτητής Τζάκομο Καζανόβα, το κεντρικό πρόσωπο στο ποιητικό δράμα της Ρωσίδας Μαρίνα Τσβετάγεβα, οδεύει στο τέλος της ζωής του. Έχοντας σαγηνέψει εκατοντάδες γυναίκες που γέννησαν τα νόθα παιδιά του, τον βλέπουμε τώρα φτωχό, περιφρονημένο και βυθισμένο στις αναμνήσεις που έχουν εγκατασταθεί μέσα του σαν χρόνια ασθένεια.

Όμως την τελευταία μέρα του 1799 μια 13χρονη τού εκμυστηρεύεται τον έρωτά της, εμφυσώντας μια νέα πνοή στη θλιβερή καθημερινότητά του και εκπροσωπώντας ταυτόχρονα τον 19ο αιώνα που ετοιμάζεται να ξεμυτίσει, φέρνοντας σημαντικές κοινωνικοπολιτικές αλλαγές αλλά και τη γέννηση της γυναικείας χειραφέτησης.

Παρόλο που το έργο της Τσβετάγεβα είναι συγκροτημένο, ο καλός σκηνοθέτης γλιστράει ξανά στη λύση της εύκολης αναπαράστασης και οι ερμηνείες στην πλειονότητά τους εξακολουθούν να είναι πομπώδεις.

Το κυριότερο θετικό στοιχείο της παράστασης είναι η γνωριμία μας με αυτά τα δύο κείμενα που μετέφρασαν υποδειγματικά ο Γιώργος Κοροπούλης και η Έλσα Ανδριανού.

Επίσης ενδιαφέρον είχαν τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου, ενώ, αντίθετα, ουδέτερος ήταν ο γυμνός σκηνικός χώρος που δημιούργησε, αφαιρώντας κάθε ίχνος ατμόσφαιρας. Τέλος η ζωντανά παιγμένη μουσική του Θοδωρή Αμπατζή υποστήριξε όλο το εγχείρημα.

Διαβάστε επίσης:

Ταινίες Πρώτης Προβολής: Θρίλερ, δράμα και «Indiana Jones»

Σέρρες, η πατρίδα του… γέλιου!

Βραβεία Ίρις 2023: Σάρωσε η ταινία «Πίσω από τις Θημωνιές» κερδίζοντας 10 βραβεία