Guido Morselli
Dissipatio H.G.
Μετάφραση: Μαρία Φραγκούλη
Εκδόσεις: Loggia
Σελ.: 184

Το «Dissipatio H.G.» είναι ένα βαθιά φιλοσοφικό, δυστοπικό και εμβληματικό έργο της ιταλικής πεζογραφίας. Από την πρώτη έως την τελευταία του σελίδα αποτελεί ένα διανοητικό παιχνίδι με σκοτεινά σημεία, αόρατες παγίδες και ερεβώδεις, ελκυστικές διαδρομές, ώστε ο αναγνώστης παρασύρεται στην απαράμιλλη δίνη της αφηγηματικής δεινότητας του Γκουίντο Μορσέλι, ενός συγγραφέα το «χρυσάφι» του οποίου αναγνωρίστηκε μετά θάνατον.

Έργο γραμμένο κατά την περίοδο 1972-1973, κύκνειο άσμα του Μορσέλι και αποχαιρετισμός στη ζωή, λίγο πριν από την αυτοχειρία του. Ο ήρωας του μυθιστορήματος – alter ego του Μορσέλι – είναι ένας άντρας υποχόνδριος, διαταραγμένος μέσα στα κατάλοιπα της λογικής του, ανθρωποφοβικός. Τον τρομάζει ο άνθρωπος, ο ήχος του, ο πολιτισμός του, η μεγαλομανία του, ο άκρατος καταναλωτισμός του. Έτσι, εγκαταλείπει τη ζωή στη μεγαλούπολη και τα ανθρώπινα δαιμόνια και βρίσκει πατρίδα σε μια απομονωμένη περιοχή των Άλπεων.

Νύχτα 1ης προς 2α Ιουνίου, παραμονή των τεσσαρακοστών του γενεθλίων, ο ανώνυμος αφηγητής ανεβαίνει στο βουνό σε μια σπηλιά για να αυτοκτονήσει. Τελευταία στιγμή, αλλάζει γνώμη και γυρίζει πίσω στο σπίτι. Ακριβώς εκείνη τη νύχτα, εκείνη την ώρα, συντελείται ένα Γεγονός. Το Ανεξήγητο: ο κόσμος τελειώνει.

Ο πρωταγωνιστής έρχεται αντιμέτωπος με την αλλόκοτη πραγματικότητα, την πρωτόγνωρη και οδυνηρή μοναξιά του σε έναν κόσμο που άξαφνα εξανεμίστηκε. Αρχίζει να περιπλανιέται εναγωνίως, διαπιστώνει ότι είναι ο μόνος επιζών, επιστρέφει στη μεγάλη πόλη όπου διέμενε πιο παλιά και αναζητά ίχνη ζωής στους έρημους δρόμους, στα άδεια σπίτια, κτίρια, γραφεία, αυτοκίνητα βρίσκοντας σκόρπια αντικείμενα μονάχα, έτσι όπως αφέθηκαν από τους κατόχους τους πριν από την ξαφνική τους «αγγελοποίηση». Πουθενά αίμα, πουθενά πτώματα, όλοι έχουν εξαϋλωθεί, όλοι και όλα ένα ρέκβιεμ.

Κι εκείνος τριγυρίζει, από τη μια ανακουφισμένος από την απουσία ανθρώπινης παρουσίας γύρω του και από την άλλη τρομαγμένος μέσα στη σιωπή που δεν κυλάει αλλά συσσωρεύεται. Τηλεφωνεί σε παλιούς φίλους, επιθυμεί να πάει να τους συναντήσει μα δεν υπάρχουν δίκτυα επικοινωνίας, πλοία, τρένα κι αεροπλάνα. Μονάχος του, γίνεται ο ίδιος η Ανθρωπότητα και η Κοινωνία, ψάχνει για επεξηγηματικά στοιχεία, περιφέρεται στο τεράστιο και άδειο Μουσείο του Κόσμου, μονολογεί, φιλοσοφεί, μελετά τον εαυτό του βγαίνοντας έξω από τον εαυτό του.

Θυμάται παλιότερα τη νοσηλεία του σε μια κλινική και τον γιατρό που συνάντησε εκεί – και στον οποίο συχνά απευθύνεται σαν εκείνος να είναι μπροστά του –,φέρνει στον νου του ένα κείμενο του Ιάμβλιχου για το τέλος του κόσμου, για τη μαζική αγγελοποίηση του ανθρώπινου είδους. Και η ζωή συνεχίζεται χωρίς ανθρώπινη ζωή κάτω απ’ τον ουρανό, τη βροχή και τον ήλιο.

Υψηλή, αιχμηρή πρόζα σε πρωτοπρόσωπη κινηματογραφική αφήγηση με αναφορές σε συγγραφείς, κείμενα και ιδέες που συνοδεύουν τον ανώνυμο χαρακτήρα του «Dissipatio» στη μοναχική του πορεία. 
Επίμετρο, σημειώσεις και υποδειγματική μετάφραση από τη Μαρία Φραγκούλη. Ένα εκδοτικό δώρο από τις εκδόσεις Loggia που δεν σταματούν να μας εντυπωσιάζουν με τις εκδοτικές επιλογές και προτάσεις τους.

Διαβάστε επίσης:

Βιβλίο: Ένα αριστοτεχνικό μνημείο λόγου

Βιβλίο: Οι προτάσεις της Εβδομάδας

Βιβλίο: Το πένθος ως τραγούδι ειρήνης