Με το καλημέρα, έχοντας όλους κι όλους ως πληθυσμό τους Πρωτόπλαστους και τα δυο τους παιδιά, η ανθρωπότητα ξεκίνησε με έναν ατιμωτικό διωγμό από το παράδεισο και μ’ έναν φόνο αδελφού προς αδελφό. Έκτοτε, οι φόνοι βάφουν με αίμα την καθημερινότητα των ανθρώπων. Το πρώτο μάθημα του πολιτισμού ήταν ότι ο άνθρωπος σκοτώνει τον άνθρωπο. Ότι ο άνθρωπος πιο εύκολα μισεί παρά αγαπά.

Αυτή είναι η τάξη του κόσμου. Από τότε μέχρι σήμερα πέρασαν χιλιετίες και αιώνες και καθημερινά αυτές οι αρχές επιβεβαιώνονται. Εξαίρεση αποτέλεσε η σοβιετική περίοδος όπου οι άνθρωποι βιώνοντας την απόλυτη ευτυχία του κομμουνισμού έκοψαν αυτή τη κακιά συνήθεια μαχαίρι! Ως γνωστόν επί Σοβιετικής Ενώσεως δεν υπήρχαν εγκληματίες και δεν γίνονταν φόνοι (μόνο …μαζικοί)!

Ωστόσο, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τη μέρα εκείνη που οι άνθρωποι θα στέκονται αδιάφοροι απέναντι στο φόνο, που οι άνθρωποι θα υπογράψουν την Συνθήκη του Μίσους, του πιο ισχυρού και ανθεκτικού υλικού της ανθρώπινης ψυχής. Από τα χρόνια των πρωτόπλαστων στην ανθρώπινη ψυχή μόνο η μεγάλη τέχνη κατάφερε να βυθιστεί στους ερεβώδεις τόπους της. Από σήμερα και ο Νίκος Ξυδάκης: «Κοινωνία σε ενδόρρηξη: Τέμπη, Πύλος, Εβρος, ανθρώποι πεταμένοι από καταπέλτες, σφαγμένοι σε γήπεδα. Μοχθηρή πλειοψηφία, αποθηριωμένοι κλεπτοπλούσιοι. Σύνδρομο Στοκχόλμης, ΚουΚλουξΚλαν, εσπα, δουλίτσες, νταραβέρια. Greek Dream: φρέντο, ματσάκι, μπουνίδια, μούγγα. Στυφή πατρίδα #bluehorizon».

«Ἀτρεΐδη ποῖόν σε ἔπος φύγεν ἕρκος ὀδόντων;» Ο Νίκος Ξυδάκης μας εισάγει στο μετα-παραληρηματικό όξος της διαταραγμένης πολιτικής του σκέψης με έναν συντριπτικό συλλογισμό συνδέοντας την Πύλο, τις πυρκαγιές, τα Τέμπη και το σύνδρομο της Στοκχόλμης με τον καταπέλτη από τον οποίο η επάρατος Δεξιά πετάει τους ανθρώπους στη θάλασσα για να τους αλέσει η προπέλα καθώς η Δεξιά μισεί τους ανθρώπους, κυρίως τους εργαζόμενους, όπως και την Ειρήνη, τον Αφοπλισμό και τους λουκουμάδες που κερνά ο Ξυδάκης στο λούμπεν ακροατήριο στο οποίο απευθύνεται.

Προφανώς και πρόκειται για την πλέον ποταπή εκμετάλλευση του αποτρόπαιου εγκλήματος στο λιμάνι του Πειραιά. Προφανώς και εκφράζει την πλέον δυσώδη εκδοχή της πολιτικής χυδαιότητας. Υπάρχει κάτι πιο απεχθές από την πολιτική εκμετάλλευση ενός τυχαίου περιστατικού, μιας κτηνώδους ενέργειας στην οποία ο ευφυής διανοητής εντάσσει με ευφράδη δόλο ασύνδετα γεγονότα. Υπάρχει πιο ανάλγητη πράξη από το να πολιτικοποιήσεις έναν φόνο, να εκμεταλλεύεσαι έναν νεκρό και εμμέσως να χαρίζεις ελαφρυντικά στον δολοφόνο προκειμένου να πλήξεις τον πολιτικό σου αντίπαλο;

Το συμπέρασμα λοιπόν είναι ότι ο Μητσοτάκης έσπρωξε τον δύστυχο Αντώνη στη θάλασσα… Κάθε φόνος ανεξαρτήτως κινήτρων και αιτίων, θα αποδίδεται σε κυβερνητική ανικανότητα; Ανοίγουμε νέο κεφάλαιο λαϊκισμού και αθλιότητας; Πρόκειται για ύβρη, για ασέλγεια κατά της ζωής και πράξη απεχθή, δειλή, και ανάρμοστη για ανθρώπινη ύπαρξη.

Την ιδεολογική ερμηνεία της πραγματικότητας έσπευσε να επιβεβαιώσει ο υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ, Ιωακειμίδης που λίγο πολύ απέδωσε το έγκλημα στην κούραση του εργαζομένου ναυτικού: «Αυτοί οι άνθρωποι που έκαναν αυτή την δολοφονία -γιατί δολοφονία είναι– […] αναρωτιέται κανείς πραγματικά, όλο το καλοκαίρι έχουν κάνει όσο σκληρή δουλειά, που είναι σε κατάσταση εξαθλίωσης, πάρα πολύ κουρασμένοι, όχι ότι τους δικαιολογεί, αλλά έχουν εξαντληθεί και κάνουν – ή θέλουν να φανούν βασιλικότεροι του βασιλέως απέναντι στην εταιρεία,»… Η ιδεολογική αντίληψη της πραγματικότητας οδηγεί απλά στην αποκτήνωση «με ανθρώπινο πρόσωπο».

Στο γαϊτανάκι των δηλώσεων να προσθέσουμε και αυτήν του Υπουργού Ναυτιλίας, Βαρβιτσιώτη: «…Υπάρχουν και αυτοί που θρηνούν για αυτούς που πήγαν να κάνουν την δουλειά τους και βρίσκονται κατηγορούμενοι για δολοφονία».  Θα ήταν σαφώς προτιμότερο και για τον ίδιο να μην κάνει σύνθετες σκέψεις ή ακόμα καλύτερα να μην σκέπτεται.

Ο ναυτικός – εγκληματίας έριξε αναίτια έναν νέο άνθρωπο στη θάλασσα αντιστρέφοντας αυτό που προτάσσουν οι αιώνες της ναυτοσύνης: να περισυλλέγουν οι ναυτικοί ανθρώπους από τη θάλασσα κι όχι να τους πετάνε σαν άδεια σακιά. Η πράξη του συνιστά έγκλημα δίχως ελαφρυντικά. Δεν σκότωσε από ζήλεια ή παραφορά και πάθος από ιδιοτέλεια, ή εγωισμό, από τρέλα ή απειλή. Σκότωσε από φόβο και δειλία δίχως λόγο, για να επιβεβαιώσει την ανανδρία του, την ποταπότητά του, διαπράττοντας ένα έγκλημα γελοίο και ταπεινό για αυτό και αποτρόπαιο. Ένα έγκλημα εντελώς κενό, ένα έγκλημα αντάξιο ενός ψευτονταή. Πρόκειται για ένα έγκλημα που δεν μας αφήνει καμιά ρωγμή διαφυγής, μας τραβά στο αβυσσαλέο σκοτάδι του. Παρόλα αυτά, το έγκλημα αυτό είναι εντός πολιτισμού.

Έκτος πολιτισμού υπήρξε όμως η απόφαση του καπετάνιου με απόλυτα ψυχρή και διαχειριστική «διπλωματία», να συνεχιστεί το ταξίδι και μάλιστα να κοινοποιήσει ένα αδιανόητο μήνυμα προς τους επιβάτες του πλοίου… Εδώ έχουμε δόλο και παλιανθρωπιά.

Διαβάστε επίσης:

Εγώ ελπίζω να τη βολέψω: Η επέλαση του φιλελευθερισμού στερεί τη δυνατότητα αξιοπρεπούς ζωής

Οι «εκτός τόπου και χρόνου»

Ελλάδα 2023: Οδηγός επιβίωσης υπάρχει;