Η έκταση της καταστροφής στη Μαγνησία και ολόκληρη τη Θεσσαλία και κυρίως τα σημεία όπου αυτή εκδηλώθηκε δεν αφήνουν πολλά περιθώρια αμφισβήτησης των αιτίων και αυτής της τραγωδίας με τους νεκρούς, τους αγνοούμενους και τις μεγάλες απώλειες στις λαϊκές περιουσίες.

Οι εύκολες απαντήσεις που ακούμε από την κυβέρνηση, την περιφέρεια, δημάρχους, είναι πως και αυτή η καταστροφή είναι αποτέλεσμα της κλιματικής κρίσης, των «πρωτοφανών» καιρικών φαινόμενων, τα οποία -λένε- δεν αντιμετωπίζονται. Δεν πείθουν.

Στις συζητήσεις αυτές τις ώρες με τον κόσμο, στη μάχη της αποκατάστασης με τις ομάδες του ΚΚΕ στις λαϊκές γειτονιές και τα χωριά, τα «γιατί» απαντώνται μπροστά στα μάτια μας. Όπως για παράδειγμα το γιατί έμειναν μπαζωμένα τα ρέματα, ακαθάριστα τα φρεάτια, γιατί πολυδιαφημισμένα και χιλιοεγκαινιασμένα «σύγχρονα έργα υποδομών» είτε κατέρρευσαν σαν από χαρτί, είτε λειτούργησαν ως εμπόδιο με αποτέλεσμα να περάσει το νερό σε συνοικίες και χωριά. Όλα αυτά δεν αποκαλύφθηκαν τώρα.

Ήταν πολύ συγκεκριμένα, σε κάθε περιοχή, σε κάθε περίπτωση. Είχαν επισημανθεί από τους ίδιους τους κατοίκους. Έχουν γίνει θέμα ερωτήσεων ή έχουν καταγγελθεί και από το ΚΚΕ, τους βουλευτές του, τους περιφερειακούς και δημοτικούς του συμβούλους, απέναντι σε όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων και τις αντίστοιχες περιφερειακές και δημοτικές αρχές των κομμάτων αυτών. Και φυσικά δεν λύθηκαν.

Εκτός αν φταίει η κλιματική αλλαγή που δεν έχουν καθαριστεί τα φρεάτια ιδιαίτερα σε συνοικίες του Βόλου όπως το Καπακλί, η Νέαπολη, που σε κάθε μεγάλη βροχή πλημμυρίζουν ή που η νέα γέφυρα στις Άσπρες Πεταλούδες του Βόλου, που φτιάχτηκε μόλις πριν από τρεις μήνες, ήταν κραυγαλέα πιο χαμηλά σε ύψος και στένευε το ποτάμι, ξεσηκώνοντας τους κατοίκους της περιοχής ή που δεν ενώθηκε το Βαθύρεμα στον Σαρακηνό με την τάφρο λίγα μέτρα πιο πέρα όταν έφτιαχναν τον Περιφερειακό του Βόλου ή που στη Ζαγορά, η οποία είναι πρωταθλήτρια στις νεροποντές τα τελευταία 15 χρόνια, δεν έχει γίνει κανένα έργο.

Υπάρχει αιτία γι’ αυτές και άλλες σοβαρές και κραυγαλέες ελλείψεις στον όποιο αντιπλημμυρικό σχεδιασμό και τα απαραίτητα έργα.

Είναι η κοινή στρατηγική των αστικών κομμάτων που στα πλαίσια της καπιταλιστικής οικονομίας και ανάπτυξης, ό,τι δεν έχει ανταποδοτικότητα, δηλαδή κέρδος κυρίως για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, δεν το θεωρούν επιλέξιμο ως έργο. «Πρέπει να έχουν ένα παραγωγικό αποτύπωμα», όπως ακούστηκε πρόσφατα στη συζήτηση για τις πυρκαγιές, για να προχωρήσουν τα όποια αναγκαία έργα.

Είναι τα «σφιχτά δημοσιονομικά περιθώρια», δηλαδή η «εξοικονόμηση» χρημάτων για να δίνονται απευθείας στο μεγάλο κεφάλαιο, που μετατρέπει την προστασία της ανθρώπινης ζωής και της λαϊκής περιουσίας σε κόστος.

Είναι η τήρηση ενός χωροταξικού σχεδιασμού κομμένου και ραμμένου στην καπιταλιστική ανάπτυξη και κερδοφορία και μάλιστα ως προϋπόθεσή τους, με αποτέλεσμα το μπάζωμα ρεμάτων, την άναρχη δόμηση δίπλα σε ποτάμια, την έλλειψη μέριμνας και θωράκισης. Έτσι ακόμα και τα όποια έργα, έγιναν και γίνονται με τα παραπάνω σάπια «υλικά».

Γι’ αυτό δεν είναι η πρώτη φορά που ζούμε τέτοια τραγικά περιστατικά. Μόλις ενάμισι μήνα πριν είχαμε τις καταστροφικές πυρκαγιές στη Μαγνησία, που πάλι αναδείχτηκαν οι διαχρονικές εγκληματικές ευθύνες όλων των κυβερνήσεων στην πρόληψη, την πυροπροστασία, τον χωροταξικό σχεδιασμό, με βιομηχανίες, σπίτια, στρατόπεδα, κτηνοτροφικές μονάδες να είναι το ένα πάνω στο άλλο.

Θύμα είναι ο λαός σε κάθε περίπτωση, απέναντι σε ένα κράτος επιλεκτικά ανίκανο να προστατεύσει τη ζωή και την περιουσία του. Να εξασφαλίσει ακόμα και τα στοιχειώδη, όπως το νερό και το ρεύμα αυτή τη στιγμή, μιας και ως εμπορεύματα υπακούουν και αυτά στους νόμους της καπιταλιστικής κερδοφορίας.

Ένα εχθρικό κράτος για το λαό που, όμως, μια χαρά αξιοποιεί την τεχνολογία και την επιστήμη και οργανώνει χιλιάδες ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς λαϊκών κατοικιών και κινητοποιεί όλο τον κατασταλτικό μηχανισμό για να πετάξει μια οικογένεια από το σπίτι της. Αλλά την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές, δεν μπορεί να στείλει ούτε μισό κιβώτιο νερά στα αποκλεισμένα χωριά του Πηλίου όπου για τέταρτη μέρα οι κάτοικοι βρίσκονται στα όρια της επιβίωσης.

Αυτό το ταξικό κράτος, αυτή την καπιταλιστική ανάπτυξη, στηρίζουν και υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα, σε όλα τα επίπεδα, στην κεντρική ή την τοπική διοίκηση.

Είναι πλέον αποδεδειγμένο πως το κριτήριο του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων αποτελεί το πραγματικό εμπόδιο για έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό πρόληψης και αντιμετώπισης τέτοιων καταστροφών. Ότι η υλοποίηση των σημερινών επιστημονικών και τεχνολογικών δυνατοτήτων για την προστασία του λαού, είναι τελικά ασύμβατη με την ίδια την καπιταλιστική ανάπτυξη.

Στη μάχη για την αποκατάσταση των ζημιών, τις αποζημιώσεις, για να ορθοποδήσουν οι κατεστραμμένες λαϊκές οικογένειες, για να παρθούν όλα τα απαραίτητα μέτρα ώστε να μην επαναληφθεί η ίδια τραγωδία στην επόμενη βροχή, πυρκαγιά, στον επόμενο χιονιά σε λίγους μήνες, θα βρισκόμαστε μπροστά στον ίδιο εχθρό. Το ΚΚΕ είναι και θα είναι στην πρώτη γραμμή.

*Ο Βασίλης Μεταξάς είναι βουλευτής Μαγνησίας του ΚΚΕ

Διαβάστε επίσης:

Σε τρεις άξονες θα κινηθεί η κυβέρνηση στη ΔΕΘ

Εγώ ελπίζω να τη βολέψω: Η επέλαση του φιλελευθερισμού στερεί τη δυνατότητα αξιοπρεπούς ζωής

Οι πολλαπλές ύβρεις ενός εγκλήματος