1999. Θεσσαλονίκη. Ο ΛΕΞ μας συστήνεται για πρώτη φορά ως ράπερ με τα «Βόρεια Αστέρια» (Μικρός Κλέφτης, ΛΕΞ, Τζαμάλ, Ζήνων και Mondi).

Εικοσιτέσσερα χρόνια μετά, με πολλά καντάρια δουλειάς στην πλάτη του, συγκινεί στη μεγάλη συναυλία στα Λιπάσματα Δραπετσώνας για τα 10 χρόνια από την δολοφονία του Παύλου Φύσσα.

Μέσα σε ένα σκηνικό κατακόκκινο από τα καπνογόνα ο «σύγχρονος ποιητής» όπως τον αποκαλούν, ερμήνευσε το Air Max και μέσα σε δυο αράδες τα είπε όλα.

«Γι’ αυτούς που φύγαν νωρίς κι οι γειτονιές τρέμαν στο διάβα τους. Ραπάρω και μ’ ακούν οι μάνες τους, το γράφω για τους αθάνατους».

Αυτά τα λόγια ήταν αρκετά για να κάνουν ένα ολόκληρο στάδιο να δακρύσει. Μαζί με την Μάγδα Φύσσα… Όμως αυτό είναι που κάνει τον ΛΕΞ να γεμίζει στάδια με 30.000 κόσμο: ο μοναδικός του στίχος που μιλάει κατευθείαν στην καρδιά σου.

Χωρίς social media και με όπλο μόνο το ταλέντο του, ο ΛΕΞ κατάφερε να κάνει αυτό που οι τράπερς με τα chains, τις πισίνες, τα beefs και την περισσή μαγκιά δεν κατάφεραν ποτέ. Εκφράζει επιτυχώς μια γενιά που πέρασε κρίση οικονομική και κρίση αξιών, έζησε την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή η οποία βιαιοπραγούσε αδιακρίτως και δολοφονούσε αντιφρονούντες όπως ο Παύλος Φύσσας, βίωσε την δυστοπία της  πανδημίας. Άλλωστε δεν χρειάστηκε ποτέ το Instagram για να επικοινωνήσει με τον κόσμο. Ό,τι θέλει να πει, το εκφράζει μέσα από τους στίχους του και το βρίσκει κανείς στο Youtube και στο Spotify.

Δύο «αντίπαλες σκηνές» αντιμάχονται μεταξύ τους με ξεκάθαρο νικητή. Ο ΛΕΞ κάνει storytelling γράφοντας «κατεβατά» κείμενα, πάντα σε στίχο ελληνικό ενώ ο ήχος του δεν επισκιάζει την ιστορία που αφηγείται – απλά τη συμπληρώνει.

Ο επιδραστικός του λόγος έρχεται σε αντίθεση με τη φθηνή τραπ που έχει ανάγκη το «μπινελίκι» για να φανεί, τα όπλα για να επιβληθεί, τον μισογυνισμό για να επιβιώσει και την αλητεία για να «ξεχωρίσει».

Παιδιά «φτύνουν» περήφανα στίχους που μιλούν για ναρκωτικά, όπλα, νύχτα και γυναίκες-πόρνες,  χωρίς να αντιλαμβάνονται τη σημασία τους και σιγά σιγά εμπεδώνουν υποδόρια μια συγκεκριμένη ιδεολογική ταυτότητα.

Εδώ δίνεται μία μάχη ηγεμονίας. Ποιο θα είναι το μουσικό, και κατ’ επέκταση το ιδεολογικό αποτύπωμα που θα σταμπάρει αυτή την γενιά; 

Η ραπ δημιουργήθηκε για να εκφράζει την αλήθεια των γειτονιών και τους αγώνες των ανθρώπων που ζουν στις «σκιές» και όχι για να λειτουργεί σαν εγχειρίδιο για το πώς θα βγάλεις φράγκα. Γι’ αυτό και η ραπ βασίζεται στον στίχο της, είναι μια απαγγελία. Ο ΛΕΞ έχει πει σε παλαιότερη -σπάνια- συνέντευξή του:

«Εγώ δεν θέλω να είμαι ποιητής, η ποίηση νιώθω ότι φέρει ένα πνευματικό παίδεμα παραπάνω από έναν χιπ-χοπ στίχο. Ναι, ο στίχος είναι δυνατός, ναι, ο στίχος έχει να πει, αλλά στο ραπ έχει μεγάλη σημασία η ερμηνεία, το πάτημα. Είναι πολλές οι παράμετροι. Το ραπ για μένα δεν είναι ιδεολογία, είναι ένα μέσο, όπως η συγγραφή. Δεν παύω, βέβαια, να τηρώ συγκεκριμένους αισθητικούς κώδικες, δεν θα τους καταπατήσω. (…) Δεν το σπάω συνειδητά το ραπ. Δεν είμαι μπίτνικ ποιητής, είμαι ράπερ και μου αρέσει. Πώς όμως να πεις τι είναι το ραπ; Αν είναι αλητεία σε εισαγωγικά ή χωρίς; Το χιπ-χοπ, επαναλαμβάνω, είναι μέσο. Και δεν το βάζω σε κουτιά, δεν θα πω αυτό είναι ραπ και το άλλο όχι. Είναι ένα μέσο και το χρησιμοποιεί ο καθένας όπως θέλει. Βιβλίο είναι του Χένρι Μίλερ, βιβλίο είναι και της Λίτσας Πατέρα»…  

Δεν κάνει κήρυγμα και δεν ηθικολογεί αλλά αρθρώνει σε λέξεις τις σκέψεις που κουβαλάμε μέσα μας χωρίς φόβο και ίσως χωρίς να τον νοιάζει και πολύ για το ποιος θα ταυτιστεί. Ο ΛΕΞ δεν είχε ανάγκη να φανεί μέσα από τα «χρυσά» του και τα λεφτά, είχε ανάγκη να κάνει μια κατάθεση ψυχής χωρίς τις αυταπάτες του μεγαλείου, θέλει απλά να μιλήσει γι’ αυτά που ζει καθημερινά.

Μέσα σε έναν κόσμο γεμάτο Snik και Light, γίνε σαν τον ΛΕΞ.

Διαβάστε επίσης

Χανιά: Ξυλοδαρμός με έναν τραυματία τα ξημερώματα

Λαμία: Επίθεση κατά του δημάρχου – Του έστησαν ενέδρα και έσπασαν τα τζάμια του αυτοκινήτου

Λιβύη: Αναπάντητα ερωτήματα για την τραγωδία – Θρήνος για τους πέντε Έλληνες (Video)