Λουκία Δέρβη

Ακούω φωνές

Εκδόσεις: Μεταίχμιο

Σελ.: 176

Ποιές είναι οι φωνές που ακούει η συγγραφέας στα διηγήματά της που κυκλοφόρησαν πρόσφατα με τον τίτλο «Ακούω φωνές»; Μα φυσικά οι «φωνές» που ακούν οι αναγνώστες διαβάζοντας και απολαμβάνοντας τα σύντομα αυτά διηγήματα που πιάνονται από έναν ήχο της ζωής και μας διηγούνται μιαν ιστορία ατομική και ταυτόχρονα πανανθρώπινη. Όταν η λογοτεχνία υπηρετείται «σωστά» ίσως να μην υπάρχει τίποτα απολαυστικότερο από αυτό που δεν ακούς με τα αυτιά σου άλλα με όλες σου τις αισθήσεις.

Το σημαντικό με τα διηγήματα είναι ότι δεν ζαλίζουν τον αναγνώστη με βαριές ιδέες και ομιχλώδη υπονοούμενα για την αποκρυπτογράφηση των οποίων χρειάζεται κανείς έναν ψυχαναλυτή που θα σκύψει πάνω στον κρυφό εσωτερικό κόσμο των ηρώων. Όλα εδώ είναι στιγμιαία, έπεα πτερόεντα και ταυτόχρονα τόσο ευθύβολα! Το διήγημα στον λογοτεχνικά φτωχό μας τόπο είναι χρυσάφι καθώς το φευγαλέο συλλαμβάνεται όπως το κλεφτρόνι που τρέχει να ξεφύγει από την πίσω πόρτα. Συλλαμβάνεται, ανακρίνεται και ομολογεί: το στραβό, το ανομολόγητο, το πάθος, την απερισκεψία, τον έρωτα, τα ζόρια, όλες εκείνες τις «φάλτσες», επί το πλείστον, φωνές της καθημερινότητας που ταυτόχρονα τραγουδούν το υπέροχο τραγούδι της ζωής των ανθρώπων.

Όλα αυτά, ωστόσο, μπορεί να τα ακούγαμε και βερεσέ αν η Δέρβη δεν κατείχε την τέχνη και τη μαστοριά που χρειάζεται για να αναδειχθούν. Αρκετές φορές στα διηγήματα το μυστικό είναι όλα εκείνα που δεν λες αλλά τα «ακούει» ο αναγνώστης στην ιστορία σου. Τα καθόλου ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται, ίσα – ίσα για να αναδειχτούν καλύτερα!

Όλες οι ιστορίες έχουν το δικό τους ύφος, διαλέγουν τη δική τους έκφραση, σ’ έναν ενιαίο κόσμο που κατοικοεδρεύει εντός και εκτός μας, επαναλαμβανόμενος τόσο διαφορετικά, έτσι ώστε η ζωή να παραμένει άλυτο μυστήριο καθώς η κάθε φωνή διαθέτει τη δική της ταυτότητα, τη δική της χροιά, με το δικό της χαρακτηριστικό ηχόχρωμα,. Εκείνο το ίδιο, το επαναλαμβανόμενο, και ταυτόχρονα τόσο διαφορετικό και τόσο καινούργιο. Ιστορίες με αποσπασματικούς χαρακτήρες, πρωταγωνιστές εφήμερους της στιγμής, μα τόσο έντονους στη διάρκειά τους που περιδιαβαίνουν τα διηγήματα δημιουργώντας υπέροχους ρυθμούς ζωής όπως στροβιλίζονται όλες οι ανθρώπινες λεπτομέρειες, σαν ένα βουερό μελίσσι που στάζει τη γλύκα, το μέλι των ανθρώπων.

«Ήρθα εδώ για να κρυφτώ. Να γίνω ένα με τα κατακίτρινα στάχυα που στοιβάζουν οι αγρότες στα χωράφια, δίπλα στο δωμάτιο που νοικιάζω, για να γίνουν ζωοτροφές. Ενδέχεται να με έχει ήδη κατασπαράξει ο Λύκος, εμένα μαζί με άλλες τρεις, ξέρω ‘γω, και να νομίζω πως ζω ακόμη. Κοιτάζω έξω από το παράθυρό μου κάθε μέρα και η άσπρη θάλασσα, η Σίκινος απέναντι, τα γλαροπούλια, τα πεύκα γερμένα από τον βοριά που λυσσομανάει τον χειμώνα, όλο το τοπίο μού φαίνεται σαν ξεθωριασμένη καρτ ποστάλ, σαν ξέπνοο, σαν να μη με ενδιαφέρει ή να μη με αφορά. Μέσα μου καίνε φωτιές».

Διαβάστε επίσης:

Βιβλιόφιλοι: Σκέψεις και ερωτήματα για το Φεστιβάλ Βιβλίου

Βιβλίο: Τι θα διαβάσουμε το φθινόπωρο

Βιβλίο: Οι γλυκόπικρες διαδρομές της ζάχαρης