Ο ΣΥΡΙΖΑ της τελευταίας 15ετίας, ο ΣΥΡΙΖΑ ενός ολόκληρου κύκλου που κορυφώθηκε με την αναρρίχηση στη διακυβέρνηση της χώρας, τελειώνει σήμερα.

Ουσιαστικά είχε τελειώσει τον περασμένο Ιούνιο, όταν κατέγραψε την 8^η εκλογική ήττα του από το 2019.

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατάφερε να προσαρμοστεί ποτέ στη μεταμνημονική εποχή και στην «κανονικότητα, που δεν βολεύει ποτέ την Αριστερά».

Ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατάφερε να μετασχηματιστεί σε παράταξη του ευρύτερου προοδευτικού χώρου, δεν έδωσε ουσιαστικά ποτέ τη μάχη του κεντροαριστερού χώρου, αδιαφόρησε για το κέντρο – και πολιτικά και κοινωνικά.

Είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που δεν κατάφερε να διατηρήσει ισχυρές σχέσεις, να εκπροσωπήσει και να αποκτήσει ρίζες σε εκτεταμένες κοινωνικές ομάδες. Που δεν «είδε» ποτέ τη μεσαία τάξη και τον πολιτικό χώρο στον οποίο αυτή κινείται.

Δεν έγινε ταυτοτικό στοιχείο για καμία από τις μεγάλες κοινωνικές ομάδες, παρά μόνο πρόσκαιρος δίαυλος διαμαρτυρίας, κάπως σαν αποτυχημένο ριμέικ της πρώιμης αντιμνημονιακής περιόδου.

Αλλά με τόνους χρήμα στα κρατικά ταμεία και με εκτατικές οικονομικές πολιτικές πλέον από την ευρωπαϊκή ένωση, λόγω και περιστάσεων όπως η πανδημία, η διαμαρτυρία δεν αποτέλεσε από μόνη της επαρκές πολιτικό ναύλο για την κατάκτηση της κοινωνικής πλειοψηφίας.

Η μεσαία τάξη είχε χαθεί οριστικά το 2019 και τα φτωχά στρώματα, αφού τον… «ευχαρίστησαν» τότε, διατηρώντας τον στο 31%, βρήκαν στη συνέχεια καταφυγή στα pass, εγκαταλείποντάς τον με τη σειρά τους. Ακόμα και στις πιο λαϊκές γειτονιές η ΝΔ σάρωσε στις πρόσφατες εθνικές εκλογές.

Η δε νεολαία κουράστηκε και αδιαφόρησε για ένα αφόρητα αυτοαναφορικό κόμμα, της δήθεν εναλλακτικότητας, που επιπλέον απομείωσε βαθμιαία και την απήχηση του πιο ισχυρού χαρτιού του, του Αλέξη Τσίπρα.

Τα κοινά στέρεψαν και τα αυτιά έκλεισαν.

Αποδείχθηκε λάθος ότι δεν ήταν αρκετά πιο ριζοσπαστικός και γι’ αυτό έχασε.

Μετά τη διακυβέρνηση 2015-19 ο ΣΥΡΙΖΑ διέρρηξε οριστικά τις σχέσεις του με τη ακτιβιστική ριζοσπαστική αριστερά – δεν είχε καμία αξιοπιστία να εμφανίζεται ως εκφραστής της. Ούτε τα κομμάτια του που φεύγουν τώρα έχουν.

Πέρα βέβαια από το γεγονός ότι η επικράτηση της ΤΙΝΑ και της γενικευμένης απογοήτευσης, περιόρισε αυτό τον χώρο και τις αντίστοιχες κοινωνικές διεργασίες και προσδοκίες. Αν ήταν μεγάλος ο χώρος, δεν θα βρισκόταν εκτός Βουλής ο Λαφαζάνης, ο Στρατούλης, ο Βαρουφάκης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ πήγε στις τελευταίες εθνικές εκλογές με πιο μικρό κοινωνικό ακροατήριο από εκείνο που είχε το 2019. Και βγήκε τον Ιούνιο με δραστικά πιο περιορισμένο.

Και τίποτα δεν έδειχνε ότι θα αύξανε και πάλι αυτό την απήχηση του λόγου του και θα κέντριζε το ενδιαφέρον περισσότερων, εάν ανακυκλωνόταν μία ηγετική ομάδα με τα ίδια χαρακτηριστικά που τον οδήγησαν στις οκτώ συνεχόμενες ήττες.

Ιδίως με αντιλήψεις ότι δεν θα πάμε εμείς να συναντήσουμε τα πλειοψηφικά ρεύματα, αλλά θα περιμένουμε να έρθουν αυτά σε μας – τύπου «δεν θα υποταχθούμε στην αλαζονεία της αυτοδυναμίας, ούτε είναι αυτοσκοπός μας η διακυβέρνηση».

Ο μόνος που διατηρούσε ένα αξιόλογο πολιτικό κεφάλαιο, ο Αλέξης Τσίπρας, αποχώρησε.

Στα χέρια της υπόλοιπης, ίδιας και απαράλλαχτης ηγετικής ομάδας – παρότι υπάρχουν σε αυτή κάποια μεμονωμένα αξιόλογα στελέχη – με τον «καθαρό» ιδεολογικό προσανατολισμό προς τα αριστερά, θα μίκρυνε ακόμα περισσότερο την κοινωνική και πολιτική περίμετρο του κόμματος. Και θα το απέκοπτε οριστικά από τις πλειοψηφικές κοινωνικές ομάδες. Εκτός εάν εκτιμά κανείς ως πιθανή μία νέα χρεοκοπία και μία κοινωνική εξέγερση τύπου 2010-2015, σύντομα.

Αλλά κάτι τέτοιο δεν φαίνεται, παρά την αυξημένη πίεση που δέχονται η μεσαία τάξη και τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα. Παρά την εκτεταμένη διαφθορά και τα πλήγματα που έχει υποστεί επί ΝΔ η Δημοκρατία στη χώρα μας. Και παρά την οικοδόμηση ενός «αναπτυξιακού» μοντέλου σε σαθρή βάση.

Κανείς δεν μπορεί να γνωρίζει αυτή την ώρα κι ούτε είναι φρόνιμο να ποντάρει στο ότι ο Στέφανος Κασσελάκης θα πετύχει να ανατάξει το χώρο αυτό.

Αλλά ο Κασσελάκης είτε με την προσωπική του ικανότητα να δημιουργεί κοινά, είτε με τη νέα ρητορική και τα ανοίγματα προς κοινωνικές ομάδες, φτιάχνει ξανά ακροατήριο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Τον οποίο κανείς δεν είχε διάθεση να ακούσει μέχρι τώρα. Και πλέον αρχίζουν να τον προσέχουν.

Ο Κασσελάκης διευρύνει την ατζέντα. Εισάγει καινά δαιμόνια σε έναν ημιθανή οργανισμό. Είναι ένα θέμα σε ποιο σημείο της προοδευτικής και κεντροαριστερής κλίμακας είναι αυτά τα λεγόμενα. Αλλά από ένα κόμμα που κυβέρνησε με τον Καμμένο, χρειάζεται μεγαλύτερη αυτοσυγκράτηση στον προσδιορισμό των εννοιών και την αξιολόγηση του περιεχομένου. Και υπομονή έως ότου διαμορφωθεί ένα νέο αφήγημα, ένα νέο διακύβευμα, ένας νέος μεγάλος στόχος.

Ο Κασσελάκης αναζωογονεί τις σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με ψηφοφόρους του, που μάλλον προσπαθούσαν, μετά τα όσα συνέβησαν επί διακυβέρνησης, αλλά και μετά το 2019, να ξεχάσουν ότι τον ψήφισαν.

Αναζητεί μία νέα πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία στρεφόμενος προς το κέντρο.

Με τον αδόκιμο τρόπο που κινείται και τον ακατέργαστο πολιτικό λόγο, τον οποίο ενίοτε χρησιμοποιεί, την συχνή παραβίαση της λεπτής γραμμής ανάμεσα στην πολιτικά ορθή συμπεριφορά και την ιδιωτικότητα, -που δεν αφορά κανέναν όταν δεν ενοχλεί κιόλας -, κινδυνεύει να θεωρηθεί ελαφρών πολιτικών βαρών. Και να χάσει ακριβώς από αυτό.

Αλλά έβαλε ξανά τον ΣΥΡΙΖΑ στην πολιτική συζήτηση.  

Για όσους δεν το κατάλαβαν, ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίσαμε την τελευταία 15ετία ήταν ένας «ζωντανός νεκρός» – ή και ένας άταφος νεκρός – το βράδυ της 25^ης Ιουνίου. Ειδικά με την απειλή του ΠΑΣΟΚ δίπλα του, το μόνο που απέμενε ήταν το μνημόσυνο.

Αλλά ο νέος ΣΥΡΙΖΑ έχει μία ευκαιρία από σήμερα.

Ούτε φοίνικες, ούτε Λάζαροι υπάρχουν.

Αλλά ούτε και πρωτομάρτυρες να προσφερθούν όπως εκείνος που δέχτηκε με στωικότητα τον πετροβολισμό…

Διαβάστε επίσης:

Κωνσταντόπουλος για Κασσελάκη: Ξεπεσμός, κατάντημα και τραγέλαφος – Ο Τσίπρας έχει την ευθύνη, μεθόδευσε την κατάσταση (video)

Κώστας Σκρέκας στο topontiki.gr: Να καταγγέλουν οι πολίτες στο e-katanalotis όσους αισχροκερδούν – Έρχεται καλάθι Άι Βασίλη

Ελεύθεροι επαγγελματίες: Η «γραβάτα» σφίγγει την κυβέρνηση