Υπάρχει η όχι ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση; Στο ερώτημα που διατυπώνεται συχνά πυκνά μετά τις εκλογές του περασμένου Μαΐου την απάντηση θα μπορούσε να την δώσει ο καθένας μας με βάση τα τεκταινόμενα στο χώρο της κεντροαριστεράς και της αριστεράς.

Χθες όμως η απάντηση δόθηκε και με πιο επιστημονικό τρόπο αφού στις τάσεις της MRB το 74% των ερωτηθέντων απάντησε πως δεν υπάρχει ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι στην κυβέρνηση και μάλιστα το 52,3% δηλώνει ανήσυχο από την ανυπαρξία ισχυρής αντιπολίτευσης.

Πιο απλά τρεις στους τέσσερις πολίτες πιστεύουν ότι η κυβέρνηση είναι μόνη της και στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας να εμποδίσει πραγματικά την άσκηση της πολιτικής της.

Το φαινόμενο ίσως να είναι μοναδικό μεταπολιτευτικά αφού από τότε που η Νέα Δημοκρατία βρίσκεται στην κυβέρνηση το 2019 η αντιπολίτευση όχι μόνο δεν καρπώνεται από λάθη και παραλείψεις αλλά αντιθέτως χάνει πόντους καταρρίπτοντας έτσι ένα πολιτικό νόμο που θέλει την αντιπολίτευση να κερδίζει από τις λάθος επιλογές της  κυβέρνησης.

Οι λόγοι είναι πολλοι. Οι βασικοί συνίστανται στην αδυναμία να εντοπίσει και να παραδεχτεί τα λάθη της και στην αδυναμία επίσης να διατυπώσει μια πειστική εναλλακτική πρόταση εξουσίας.

Βοηθάει ή βλάπτει όμως ένα τέτοιο παράδοξο πολιτικό φαινόμενο τον Κυριάκο Μητσοτάκη;

Με μια πρώτη ματιά το κυβερνών κόμμα εμφανίζεται ικανοποιημένο από την πολιτική κυριαρχία που του δίνουν οι δημοσκοπήσεις αλλά και τα εκλογικά αποτελέσματα.

Και αυτό γιατί εκτιμούν στη Νέα Δημοκρατία ότι μια τέτοια κυριαρχία τους δίνει την άνεση να υλοποιήσουν μεταρρυθμίσεις και εκσυγχρονιστικές πολιτικές που δεν θα μπορούσαν με μια ισχυρή αντιπολίτευση απέναντι τους η οποία ενδεχομένως σε κάποιες από τις κυβερνητικές επιλογές θα μπορούσε να κατεβάσει ακόμα και τους πολίτες στο δρόμο, αν και πια οι μαζικές διαδηλώσεις ανήκουν σε άλλες εποχές.

Δεν είναι τυχαίο ότι πολιτικοί αναλυτές χαρακτηρίζουν μοναδική την ευκαιρία που έχει ο Κυριάκος Μητσοτάκης όχι μόνο να σπάσει αυγά αλλά κυριολεκτικά να προχωρήσει σε αυτό που φιλόδοξα χαρακτηρίστηκε την προηγούμενη δεκαετία ως ανάγκη επανίδρυσης του κράτους αλλά τελικά δεν έγινε σε μεγάλο βαθμό και λόγω της μεγάλης αντίδρασης που έδειχνε τότε η αντιπολίτευση του ΠΑΣΟΚ.

Στην Ελλάδα έχουμε συνηθίσει η εκάστοτε αντιπολίτευση να μην δείχνει συναίνεση ούτε στις στοιχειώδεις αναγκαίες αλλαγές προκειμένου να καρπωθεί πολιτικά οφέλη και έτσι η κάθε κυβέρνηση προκειμένου να μην πληγεί από το πολιτικό κόστος πάντα η σχεδόν πάντα αναβάλει τις μεγάλες αλλαγές τις υλοποιεί κουτσουρεμένες ή στην πορεία της ακυρώνει.

Η περίπτωση με την ασφαλιστική μεταρρύθμιση του Τάσου Γιαννίτση είναι χαρακτηριστική όπως και το τι έγινε με την προσπάθεια της Μαριέττας Γιαννάκου να εφαρμόσει την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση.

Υπό αυτό το πρίσμα πραγματικά ο πρωθυπουργός έχει ένα πολιτικό πλεονέκτημα που ίσως δεν το ξαναβρεί μπροστά του κανείς άλλος στο μέλλον και γι’ αυτό θα πρέπει να το χρησιμοποιήσει γρήγορα και αποτελεσματικά και όχι να το αφήσει να χαθεί.

Πολύ περισσότερο δε όταν και μια μεγάλη πλειοψηφία πολιτών έχει κατανοήσει ότι πράγματα που δεν τα αγγίζαμε μέχρι πρότινος πρέπει να αλλάξουν εδώ και τώρα.

Οι αρκετά θετικές γνώμες που υπήρξαν στην προσπάθεια της κυβέρνησης να χτυπήσει την φοροδιαφυγή αλλά και η πλειοψηφία που συγκεντρώνει η πρόθεση της κυβέρνησης να λειτουργήσουν πια και στη χώρα ιδιωτικά πανεπιστήμια είναι ενδεικτικά στοιχεία μιας τέτοιας διάθεσης.

Αν αυτή είναι η ευκαιρία από την ανυπαρξία αντιπολίτευσης επειδή το νόμισμα έχει πάντα δύο όψεις, υπάρχει ταυτοχρόνως και ένας κίνδυνος. Και αυτός ακούει στο όνομα χαλάρωση, αλαζονεία, και υπερφίαλες συμπεριφορές. Είναι γνωστή η ρήση του Λόρδου Άκτον «η εξουσία διαφθείρει και η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα».

Και είναι συχνές οι αναλύσεις που λένε ότι σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία υπάρχει ανάγκη θεσμικού ελέγχου της εξουσίας και ύπαρξης ενός δεύτερου ισχυρού κομματικού πόλου που αποκαθιστά την ισορροπία του πολιτικού συστήματος.

Πέρα από το θεωρητικό του πράγματος όμως είναι οι ίδιες οι ρήσεις του πρωθυπουργού το τελευταίο διάστημα που προειδοποιούν για τον κίνδυνο που μπορεί να προκαλέσει για στην κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία η κατάσταση της παντοδυναμίας τους.

Από την παραίνεση προς τους υπουργούς να βουτάνε τη γλώσσα στο μυαλό πριν μιλήσουν μέχρι τις συνεχείς αναφορές για ανάγκη γείωσης όλων στις κοινωνικές ανάγκες και για μη αλαζονική αντιμετώπιση της εξουσίας ο πρωθυπουργός φαίνεται πως κατανοεί ότι αυτό που σήμερα τον ευνοεί μπορεί ταυτοχρόνως αύριο να τον πλήξει.

Και δεν είναι λίγα τα παραδείγματα του τελευταίου διαστήματος από παράδοξες υπουργικές δηλώσεις, από χαλάρωση στην αναγκαία εφαρμογή πολιτικών που χαρακτηρίστηκε ως πρόωρη μεταρρυθμιστική κόπωση, αλλά κι από λάθος επιλογές που διορθώνονται εκ των υστέρων χωρίς να υπάρχει ακόμη ο φόβος ότι αυτό μπορεί να στοιχίσει πολιτικά.

Άλλωστε είναι συχνή και η δήλωση που κάνουν κυβερνητικά στελέχη στα τηλεοπτικά τραπέζια «η ύπαρξη αντιπολίτευσης να μας πιέσει και θα μας κάνει καλύτερους».

Γίνεται λοιπόν σαφές από τα παραπάνω ότι τελικά εναπόκειται στον ίδιο τον πρωθυπουργό να αξιοποιήσει προς όφελος του αυτή την πρωτόγνωρη πολιτική συγκυρία περιορίζονται από την μία την οποία κυβερνητική ή πολιτική αλαζονεία και πατώντας γκάζι από την άλλη στην εφαρμογή των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων και του πολυδιάστατου εκσυγχρονισμού που είχε εξαγγείλει στις προγραμματικές του δηλώσεις.

Πάντως όσο ο ίδιος δεν γίνεται θύμα της κυριαρχίας που απολαμβάνει και δεν μαγεύεται από την απόλυτη εξουσία που σήμερα φαίνεται να κατέχει τα πράγματα είναι υπό έλεγχο.

Διαβάστε επίσης

ΠΑΣΟΚ: Πώς θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των ψηφοφόρων ο Ανδρουλάκης – Τα «κακά μηνύματα» των δημοσκοπήσεων

Εμπλοκή στη Σύνοδο Κορυφής για την Αλβανία: Γερμανικό σοκ στην Αθήνα, και απειλές Μητσοτάκη για βέτο

Νέα Αριστερά: Μετά τον προϋπολογισμό ο «οδικός χάρτης» με τα επόμενα βήματα