Καλημέρα σας

Τα μάτια όλων στραμμένα στον Αντώνη Σαμαρά σήμερα.

Η ΝΔ έθεσε θέμα κομματικής πειθαρχίας στην ονομαστική ψηφοφορία για την τροπολογία που ρυθμίζει θέματα παραμονής μεταναστών στη χώρα.

Αυτή η κίνηση αποκλείει διαφοροποιήσεις.

Αλλά ο Σαμαράς έχει ξεχωριστό καθεστώς και μπορεί να επιλέξει ο ίδιος τι (θα) κάνει κάθε φορά.

Το θέμα όμως είναι η κομματική πειθαρχία, που αναγκάστηκε να βάλει στους βουλευτές το Μαξίμου.

Μία τέτοια κίνηση δεν δείχνει δύναμη, αλλά αδυναμία. Και ίσως φόβο.

Το εάν θα «επεκταθεί» το μέτρο και σε επόμενα νομοθετήματα, όπως ο γάμος των ομόφυλων είναι ένα ερώτημα.

Αλλά πριν από αυτό το ερώτημα, υπάρχει ένα άλλο, που βασανίζει πολλούς στο κυβερνητικό στρατόπεδο: «Γιατί της κατάθεσης της επίμαχης τροπολογίας δεν προηγήθηκε το γνωστό ‘‘μασάζ’’ προς τους βουλευτές;».

Γιατί το πήγαν χωρίς «αναισθητικό;».

Αδιαφόρησαν για τον κίνδυνο των διαφοροποιήσεων;

Υποτίμησαν τη δυναμική των απόψεων Σαμαρά και την επιμονή του πρώην πρωθυπουργού να το πάει μέχρι τέλους και να μην ψηφίσει την τροπολογία; Θεώρησαν ότι δεν χρειάζεται ειδικός χειρισμός, διότι η τροπολογία δεν ανατρέπει την πολιτική της ΝΔ στο μεταναστευτικό;

Άγνωστο τι ακριβώς ισχύει. Ίσως και όλα αυτά μαζί.

Το μείζον θέμα είναι ότι για μία ακόμα φορά το άλλοτε αποτελεσματικό επιτελικό κράτος, δεν υπάρχει. Κι αν έχει μείνει κάτι από κείνο, είναι καθαρό πλέον ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις…

Εμμονές

Το μεγαλύτερο πρόβλημα στον ΣΥΡΙΖΑ το έχουν όσοι έχουν επαφή με συντηρητικά κοινά.

Κυρίως πρώην πασοκικά, αλλά όχι μόνο.

Τα οποία κοινά ακόμα δεν αποδέχονται εύκολα εικόνες και συμπεριφορές από τη σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.

Ο Κασσελάκης το προσπαθεί βέβαια.

Δηλώνει βαθιά θρησκευόμενος, μιλά θετικά για τους αστυνομικούς, αναφέρεται σε νοικοκυραίους, τονίζει τον πατριωτικό χαρακτήρα του ΣΥΡΙΖΑ.

Αλλά δεν φτάνουν αυτά.

Χρειάζεται να γίνουν κι άλλα. Να γίνουν πράγματα, που να τονώνουν το στοιχείο της σοβαρότητας.

Και ενδεχομένως να κοπούν και ορισμένα από αυτά που γίνονται…

Ειδικά αυτά που γκρεμίζουν οτιδήποτε καλό γίνεται στο μεταξύ.

Κάτι βόλτες στην Πάτρα, κάτι εμμονές με το σκυλάκι και πάει λέγοντας…

Και ο νοών νοείτω.

Τρίποντο

Στο μεταξύ για το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ μαζεύονται πιθανές υποψηφιότητες που έχουν ενδιαφέρον.

Κάποιοι για παράδειγμα θεωρούν σίγουρο τον Νίκο Παππά. Τον μπασκετμπολίστα, όχι τον άλλο, τον… κανονικό πολιτικό.

Φυσικά και η παρουσία του δραστήριου και δυναμικού Νίκου Φαραντούρη πρέπει να είναι σίγουρη.

Εκτιμάται δε ότι αξιόλογα στελέχη, πρώην βουλευτές που δεν κατάφεραν να εκλεγούν τον Ιούνιο, θα πάρουν θέση, καθότι τον κόσμο τους τον έχουν.

Μεταγραφές

Κινητικότητα μαθαίνω ότι υπάρχει όμως αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ ενόψει των ευρωεκλογών.

Υπό την έννοια ότι δίνουν και παίρνουν οι συζητήσεις για συνεργασίες και, τρόπον τινά, μεταγραφές.

Για παράδειγμα κυκλοφορεί ότι ο Πέτρος Κόκκαλης, ο οποίος δεν είναι ζεστός για συνεργασία με τη Νέα Αριστερά, είναι πολύ κοντά στο να εντάξει στο σχήμα που θέλει να κατεβάσει τον Ιούνιο, τον καθηγητή Δημήτρη Χριστόπουλο.

Ο οποίος είχε μακρά διαδρομή στον ΣΥΡΙΖΑ και είναι γνωστός για τις θέσεις του επί του μεταναστευτικού.

Το ενδιαφέρον είναι ότι ο Χριστόπουλος δεν τα βρήκε με τη Νέα Αριστερά, που θεωρείται ο φυσικός του χώρος.

Συμβαίνουν όμως αυτά στην πολιτική.

Διαβάστε επίσης:

Ο Σαμαράς και η διχογνωμία στο Μαξίμου για τους μετανάστες, η επανεκτίμηση για Κασσελάκη, η Λουπάκη και άλλα… εθελοντικά

Τον Ιανουάριο η ρύθμιση Πιερρακάκη για τα ιδιωτικά ΑΕΙ – Το πρωινό τρέξιμο Κασσελάκη στους βουλευτές του και ο πονοκέφαλος της Ζαχαράκη

Οι σκέψεις για όριο 4% στις ευρωεκλογές, το τρίτο ημίχρονο του Δραγασάκη και τα ταξίδια του Κασσελάκη σε Αμερική και Αυστραλία