Αντιμέτωπη με τις συνέπειες των δεσμών υποτέλειας σε ισχυρά ξένα κέντρα αποφάσεων βρέθηκε η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, που υποχρεώθηκε την περασμένη βδομάδα να ικανοποιήσει τις (αντικρουόμενες) απαιτήσεις τους απορροφώντας ταυτόχρονα τους εσωκομματικούς τριγμούς που αυτές οι απαιτήσεις προκάλεσαν.

Το «πρόβλημα» για τον Κυριάκο Μητσοτάκη προέκυψε στη σύνοδο κορυφής το προπερασμένο Σαββατοκύριακο. Ο πρωθυπουργός είχε δηλώσει απερίφραστα ότι η Ελλάδα θα «μπλοκάρει» την ενταξιακή πορεία της Αλβανίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση για όσο τα Τίρανα κρατούν φυλακισμένο τον ομογενή εκλεγμένο δήμαρχο των Αγίων Σαράντα Φρέντι Μπελέρη.

Για να μπορέσει ωστόσο να αποκτήσει υπόσταση η απειλή (κατά των Τιράνων και αλλά και των γερμανικών σχεδίων για διεύρυνση της Ε.Ε.) του Έλληνα πρωθυπουργού χρειαζόταν (τουλάχιστον) η ανοχή του Βερολίνου, η οποία προσφέρθηκε με αντάλλαγμα: την τροπολογία για τη δημιουργία καθεστώτος νόμιμης παραμονής στην Ελλάδα μεταναστών που έχουν συμπληρώσει τουλάχιστον τρία χρόνια στη χώρα μας.

Όπως μεταφέρουν στο «Π» διπλωματικές πηγές ο γερμανικός εκβιασμός διατυπώθηκε απροκάλυπτα: Αν θέλετε να μη σηκώσουμε το θέμα της προώθησης των ενταξιακών διαπραγματεύσεων της Αλβανίας, τότε θα πρέπει να κάνετε κάτι για να συγκρατηθούν εντός Ελλάδας κάποιες χιλιάδες μετανάστες που ονειρεύονται και προσπαθούν να φτάσουν στη Γερμανία…

Πατριωτικά «πανηγύρια»

Το γερμανικό τελεσίγραφο κινητοποίησε άμεσα τον Κυριάκο Μητσοτάκη που έδωσε, από τις Βρυξέλλες όπου βρισκόταν, εντολή να έρθει η τροπολογία στη Βουλή (όπου ήταν σε εξέλιξη η συζήτηση για τον προϋπολογισμό) για τη νομιμοποίηση της παραμονής όσων μεταναστών βρίσκονται εργασιακά απασχολούμενοι στην Ελλάδα. Αυτή η ξαφνική πρωτοβουλία αφύπνισε τα «πατριωτικά ανακλαστικά» του πρώην πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά ο οποίος ζήτησε την απόσυρση της τροπολογίας, την οποία χαρακτήρισε αχρείαστη και προκάλεσε το μπάχαλο των ημερών που ακολούθησαν μέσα στην κυβέρνηση και τη Νέα Δημοκρατία, αφήνοντας μια κάποια «πληγή» στην ατσαλάκωτη μέχρι τώρα ηγεσία του Μητσοτάκη.

Το γερμανικό «αίτημα» τελικά ικανοποιήθηκε με την ψήφιση της επίμαχης τροπολογίας με την επιβολή κομματικής πειθαρχίας (από την οποία εξαιρέθηκε ο Σαμαράς) για τους βουλευτές της Ν.Δ., αφήνοντας ωστόσο μια «πίκρα» στα (ακρο)δεξιά… υπόλοιπα εντός του κυβερνώντος κόμματος, που μπορεί να μην σήκωσαν μπαϊράκι αλλά επεσήμαναν την παρουσία τους, κάτι που ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα πρέπει να λάβει σοβαρά υπόψη του για μελλοντικούς και σημαντικότερους συμβιβασμούς (δες ελληνοτουρκικά) που όπως φαίνεται έχει δρομολογήσει.

Εξοπλιστικά made in USA

Ταυτόχρονα με τον γερμανικό εκβιασμό για το μεταναστευτικό, ο Κυριάκος Μητσοτάκης φαίνεται ότι υπέκυψε και στις αμερικανικές «συμβουλές» για την αναθεώρηση του τρέχοντος εξοπλιστικού προγράμματος (κατά κύριο λόγο του πολεμικού ναυτικού) με την ακύρωση παραγγελιών από τις οποίες (όλως τυχαίως), δεν έχουν να «μασήσουν» αμερικανικές εταιρείες.

Όπως αποκάλυψε η εφημερίδα «Τα Νέα», πρόκειται για τη ματαίωση της οψιόν για την τέταρτη φρεγάτα Belharra και τις κορβέτες που, σύμφωνα με τη διακρατική ελληνογαλλική συμφωνία, θα έδιναν κάποια προστιθέμενη αξία σε ελληνικά ναυπηγεία καθώς σημαντικό έργο της ναυπήγησής τους θα το αναλάμβαναν αυτά.

Στο σημείο αυτό καλό είναι να υπενθυμίσουμε ότι τα εξοπλιστικά συμβόλαια στους Γάλλους δόθηκαν με τη σιωπηρή ανοχή της Ουάσιγκτον ως μια κίνηση κατευνασμού τους, καθώς η Ουάσιγκτον ακύρωσε μια τεράστια μπίζνα για τα γαλλικά συμφέροντα για λογαριασμό της Αυστραλίας.

Με την αναθεώρηση του ελληνικού εξοπλιστικού προγράμματος δημιουργείται χώρος (ή «περισσεύουν» χρήματα) που θα μπορέσουν να «δαγκώσουν» οι αμερικανικές πολεμικές βιομηχανίες, οι οποίες διατηρούν τη μερίδα του λέοντος σε ό,τι έχει να κάνει με στρατηγικές επιλογές στον εξοπλισμό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων.

Στην αναθεώρηση του ελληνικού εξοπλιστικού προγράμματος συμβάλλει κατά κύριο λόγο το αμερικανικής έμπνευσης «παιχνίδι» της ελληνοτουρκικής προσέγγισης. Τα «ήπια ύδατα» που φιλοδοξούν να δημιουργήσουν στο Αιγαίο οι ελληνοτουρκικές προσεγγιστικές διαβουλεύσεις δεν δικαιολογούν άλλωστε μη ελεγχόμενα από την Ουάσιγκτον ελληνικά οπλικά συστήματα. Αντίθετα οι ΗΠΑ προωθούν την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών και την προμήθεια όπλων (αεροσκάφη F-35 για παράδειγμα, Black Hawk ελικόπτερα κ.λπ.) απόλυτα ενταγμένα στους ΝΑΤΟϊκούς στρατηγικούς σχεδιασμούς.

Άλλωστε για τις ΗΠΑ η ουσία των ελληνοτουρκικών διαφορών (και το ποιος έχει δίκιο ή άδικο) είναι παντελώς αδιάφορη, καθώς βασικός γνώμονας της Ουάσιγκτον στις σχέσεις της με Αθήνα και Άγκυρα είναι η εξασφάλιση του ελέγχου των ενόπλων δυνάμεων των δύο χωρών έτσι ώστε να εξασφαλίζεται η εύρυθμη λειτουργία του σιδηρού αμερικανικού βραχίονα επιβολής, δηλαδή του ΝΑΤΟ.

Η προσαρμογή της ελληνικής κυβέρνησης σ’ αυτήν την «οπτική» της Ουάσιγκτον, θα πρέπει να σημειωθεί, σημαίνει την έμμεση αποδοχή της μετατροπής της χώρας σε δορυφόρο της τουρκικής περιφερειακής «υπερ»δύναμης καθώς οι ΗΠΑ φαίνεται πως έχουν αποδεχτεί (δεν μπορούν να κάνουν και διαφορετικά) τη σχετική αυτονομία των τουρκικών στρατιωτικών εξοπλιστικών προγραμμάτων, που εξασφαλίζεται από τη ραγδαία ανάπτυξης της τουρκικής πολεμικής βιομηχανίας. Άλλωστε η «διαιτητική» αμερικανική παρέμβαση μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας εκδηλώνεται πάντοτε υπέρ του ισχυρότερου μέρους, δηλαδή της Τουρκίας.

Μπορεί, λοιπόν, με αφορμή τον γερμανικό εκβιασμό για το μεταναστευτικό να «εξεγέρθηκε» ο Σαμαράς και να δυσφόρησαν οι υπόλοιποι «πατριώτες» εντός της Ν.Δ. , ωστόσο ούτε οι «πατριώτες» ούτε ο Σαμαράς τολμούν να βγάλουν «κιχ» για την ανυπαρξία της αμυντικής πολιτικής της χώρας. «Κιχ» δεν τολμούν να βγάλουν και οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις που φιλοδοξούν (βάσιμα ή όχι) να κυβερνήσουν, καθώς φαίνεται ότι έχουν αποδεχτεί πως για να έχουν πιθανότητα πρόσβασης στην εξουσία δεν θα πρέπει να διαταράξουν τις σχέσεις τους με την πρεσβεία. Και κάπως έτσι, σιωπηρά συναινώντας, έχει εναποτεθεί η τύχη της χώρας στον αυτόματο (αμερικανικό) πιλότο…

Διαβάστε επίσης:

Η δύσκολη ισορροπία του Κυριάκου Μητσοτάκη μεταξύ της συντήρησης και του εκσυγχρονισμού

Σύμφωνο Σταθερότητας: Κέρδη αλλά και… ζόρια για την Ελλάδα από τη συμφωνία

Με τη λογική «άλλα λέω και άλλα κάνω» βαδίζει η κυβέρνηση