Όταν ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ρωτήθηκε από το περιοδικό Spiegel αν η αναπηρία άλλαξε την προσωπικότητά του, απάντησε, «τα αδέλφια μου λένε ότι είμαι ο ίδιος απαίσιος άνθρωπος που ήμουν πάντα».

Αυτό το αυτοσαρκαστικό «χιούμορ» που υπέκρυπτε έναν αυτοθαυμασμό, έμελλε να είναι σήμα κατατεθέν ενός πολιτικού που έγινε το σύμβολο της απόλυτης αντίθεσης, ενός ανθρώπου καθηλωμένου σε καροτσάκι και παράλληλα ενός παντοδύναμου υπουργού που ουσιαστικά υπαγόρευε επί χρόνια την οικονομική πολιτική της Ευρώπης και ταπείνωνε όποιον προσπαθούσε να την αμφισβητήσει.

Πολλοί ήταν αυτοί που προσπάθησαν να αποκρυπτογραφήσουν την πολυπλοκότητα του Σόιμπλε και να ερμηνεύσουν την ψυχοσύνθεση ενός ατόμου με εμφανή σωματική αδυναμία και τεράστια εξουσία.

Η αντίθεση αυτή βρέθηκε συχνά στο επίκεντρο των μέσων ενημέρωσης και του πολιτικού διαλόγου τόσο στη χώρα του όσο και εκτός συνόρων. Στις επικρίσεις όσων τον σκιαγραφούσαν ως άκαμπτο ψυχικά λόγω της σωματικής αναπηρίας, ο ίδιος απαντούσε πως «αυτοί που τα λένε αυτά δεν με ξέρουν καθόλου».

Πράγματι, λίγοι ήταν αυτοί που μπορούσαν να ισχυριστούν ότι βρίσκονταν κοντά στον Σόιμπλε σε ανθρώπινο επίπεδο. Οι στενότεροι συνεργάτες του περιέγραφαν έναν μοναχικό και κλειστό άνθρωπο, ο οποίος δεν είχε κανέναν που να μπορούσε να χαρακτηρίσει ως φίλο.

Μετά τη δολοφονική απόπειρα εναντίον του, που είχε ως αποτέλεσμα να καθηλωθεί σε αναπηρικό αμαξίδιο, οι μοναδικοί άνθρωποι με τους οποίους συνομιλούσε συχνά, ήταν η σύζυγός του Ίνγκεμποργκ και τα τέσσερα παιδιά του, ιδίως οι τρεις κόρες του.

Για τις φήμες ότι κακομεταχειριζόταν τους συνεργάτες του ο ίδιος είχε δηλώσει έκπληξη, λέγοντας, «κανένας δεν μου παραπονιέται, αν τους ρωτήσετε μάλλον θα σας πουν ότι παραείμαι γενναιόδωρος».

Θέατρο αντί κοκτέιλ πάρτι

Για τον ίδιο, η αναπηρία του δε στάθηκε εμπόδιο στην πολιτική του καριέρα, καθώς το μόνο που άλλαξε ήταν κάποιες από τις συνήθειές του, όπως ότι σταμάτησε να πηγαίνει σε κοκτέιλ πάρτι και αντ’ αυτού προτιμούσε το θέατρο.

Αναφερόταν πάντα στο πρόβλημα της αναπηρίας του με τον ίδιο τρόπο που μιλούσε για όλα τα υπόλοιπα. Απλά, περιγραφικά, χωρίς καθόλου συναίσθημα και ίχνος δραματοποίησης. Σχολίαζε με τον ίδιο τρόπο, που θα απαντούσε σε μία «βαρετή» ερώτηση για τα τραπεζικά επιτόκια ή τον κρατικό προϋπολογισμό.

Ακόμα και επιφανείς Γερμανοί δημοσιογράφοι και σχολιαστές δεν κατάφεραν να λύσουν τον «γρίφο» του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, καθώς το άυλο τείχος που είχε ορθώσει μπροστά του ο Γερμανός πολιτικός μετά την απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του ήταν αδιαπέραστο.

Δύο στιγμές αδυναμίας

Δύο μόνο στιγμές θα μπορούσε κανείς να ξεχωρίσει στις οποίες ο αυστηρός Σόιμπλε άφησε να φανεί και ένα άλλο πρόσωπο, πιο ανθρώπινο, με ανασφάλεια αλλά και με όνειρα.

Η πρώτη ήταν όταν το 2011 δήλωσε στο Spiegel πως στα όνειρά του περπατάει κανονικά και η δεύτερη όταν εκμυστηρεύτηκε μία συζήτηση που είχε με τον τότε πρόεδρο Ρίχαρντ φον Βάιτσζεκερ και τον τότε καγκελάριο Χέλμουτ Κολ.

Η ερώτηση αφορούσε στην αναπηρία του και αν ο ίδιος θεωρούσε ότι αυτή θα μπορούσε να εκληφθεί από κάποιος ως σημάδι αδυναμίας.

«Μου είπαν (Κολ και Βάιτσζεκερ) ότι στην κοινωνία μας δεν συμπεριφερόμαστε όπως την Εποχή του Λίθου, όπου αρχηγός γινόταν όποιος κέρδιζε τις περισσότερες μονομαχίες».

Μεταφέροντας αυτή την κουβέντα, άθελά του ίσως, αποκαθήλωσε τον εαυτό του από την εικόνα που ο ίδιος προσεκτικά είχε χτίσει δημοσίως. Αυτή του πειθαρχημένου ανθρώπου που καμία δυσκολία είτε σωματική είτε πνευματική θα μπορούσε να καταβάλει.

Διαβάστε επίσης:

Απειλές Ισραήλ κατά Χεζμπολάχ: «Να είμαστε έτοιμοι για επίθεση στον Λίβανο», λέει ο αρχηγός του γενικού επιτελείου εθνικής άμυνας

Λωρίδα της Γάζας: Ο Μακρόν ζητεί εκ νέου «διαρκή κατάπαυση του πυρός»

Lee Sun-Kyun: Νεκρός ο πρωταγωνιστής από τα oσκαρικά «Παράσιτα» – Αυτοκτονία δείχνουν οι έρευνες