Πόσα από τα προγράμματα των τηλεοπτικών σταθμών, είτε κρατικών είτε ιδιωτικών, μπορεί να φτιάχνουν τη διάθεση, να εκπέμπουν γλύκα, να επικοινωνούν αγνότητα ανθρώπων -και μάλιστα αδιαμεσολάβητη- αφιλτράριστη, ενίοτε με δόσεις παιδικής αθωότητας;

Πόσα από τα προγράμματα της ελληνικής τηλεόρασης έχει επικεντρώσει την προσοχή της, με ουσιαστικό τρόπο, σε ανθρώπους οικισιτικών συνόλων της περιφέρειας; Πιθανόν να είναι μετρημένες στα δάχτυλα του ενός χεριού, περισσεύοντας κάποια.

Στη φετινή σεζόν υπάρχει μια σειρά ντοκιμαντέρ 45λεπτων επεισοδίων στην ΕΡΤ3 η οποία έχει εκτυφλωτική λάμψη και ξεχωρίζει σαν φάρος με τη φωτοβολία που εκπέμπει.

Πρόκειται για την- χάρμα ιδέσθαι- σειρά «Βίλατζ Γιουνάιτεντ». Κάθε επεισόδιο είναι απόλαυση.

Θεμέλιος λίθος της σειράς ταινιών τεκμηρίωσης είναι το ερασιτεχνικό ποδόσφαιρο, οι ομάδες – συχνά με ετερόκλητη από κάθε άποψη σύνθεση- χωριών τα κυριακάτικα ματς των οποίων αποτελούν σημεία αναφοράς στις τοπικές μικρές κοινότητες και χρωματίζουν τις ζώες και την καθημερινότητα των μελών τους.

Σε πρώτο πλάνο προπονητές και ποδοσφαιριστές, χωρίς υπερβολή εραστές της τέχνης του ποδοσφαίρου, οι οποίοι αγωνίζονται μόνον για το χειροκρότημα και την τιμή του χωριού και της φανέλας.

Την Κυριακή κοινοτάρχης και εκπαιδευτής σκύλων γίνεται πρόεδρος ομάδας, ψυκτικός γίνεται τερματοφύλακας, ταξιτζής παίρνει θέση λίμπερο στο γήπεδο με τις «χειροποίητες» γραμμές και τη σέντρα που είναι περίπου στρογγυλή, χασάπης γίνεται κεντρικός αμυντικός αλλά «ποτέ δεν τον έχουν φωνάξει «χασάπη» χάρη στο παιχνίδι που κάνει», λογιστής είναι «6άρι παλαιάς κοπής», οικοδόμος κατευθείαν από το γιαπί, αλλάζει και «μεταμορφώνεται» σε 10αρι.

Ομάδες με ευρεία γκάμα ηλικιών. Με παίκτες 15 έως 45 ετών. Με συνθέσεις στις οποίες παίζουν πατεράδες και γιοί. 

Κάθε ένα από τα οκτώ επεισόδια που έχουν μεταδοθεί έως τώρα κυκλώνει το θέμα του, την ομάδα του κάθε χωριού, από όλες τις πλευρές.

Μιλούν άνθρωποι που ήταν «νιοί και γέρασαν» με την ομάδα, ιδρυτές, ιστορικά στελέχη, συγγενείς και φίλοι των παικτών. Μα και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές. Εκείνοι που τα δίνουν όλα για τη φανέλα και το χωριό τους.

Παρουσιάζονται ομάδες που δεν έχουν ούτε τα βασικά και κάποιες άλλες καλά οργανωμένες. Σύλλογοι με αποδυτήρια σε ένα μικρό δωμάτιο με πάγκους γύρω γύρω κι ένα τραπέζι στη μέση. Σε άλλους τα αποδυτήρια είναι  οργανωμένα, με ατομικές ντουλάπες, με γυμναστήριο και «μηχανήματα», με πλυντήρια/στεγνωτήρια για τις εμφανίσεις.

Όλες οι 11άδες αγωνίζονται σε γήπεδα με το στοιχείο της έκπληξης -χάρμα οφθαλμών για τον τηλεθεατή- για διαφορετικούς λόγους από τους προφανείς. Γήπεδο στα σύνορα. Γήπεδο που ήταν χωράφι, πλάι σε παραλία. Γήπεδο… μεσοτοιχία με νεκροταφείο. Γήπεδο μέσα σε βοσκοτόπια. Κοντά σε ποτάμια. Σε υψόμετρο. Γήπεδα… κατηφορικά. Γήπεδα με τρία παγκάκια στο υπερυψωμένο πεζοδρόμιο για κερκίδες.

Οι ονομασίες των ομάδων έχουν τις δικές τους -απολαυστικές- ιστορίες. Όπως του Πυθαγόρα Καλών Δέντρων ακριβώς επειδή ο ιδρυτής της ήταν μαθηματικός, ενώ η ομάδα της Ελάτειας Λάρισας… βαφτίστηκε Θύελλα όταν ένα βράδυ του 1971 επικρατούσε χιονοθύελλα στην περιοχή, περιγράφει στην κάμερα ο νονός της Θύελλα, Νίκος Σαμαρέλης.

Η κάμερα της εκπομπής καταγράφει ανόθευτες καλτ καταστάσεις και στιγμιότυπα.

Στον Αιγέα Πευκοχωρίου Χαλκιδικής ο πρόεδρος/προπονητής/έφορος/ ταμίας της ομάδας- κοινοτάρχης/εκπαιδευτής σκύλων μοίρασε 22 ζευγάρια πράσινες κάλτσες που όμως δεν κατέληξαν στα πόδια όλων των παικτών τις ομάδας… Είχαν όμως απινιδωτή.

Στη Θύελλα Ελάτειας ο προπονητής διέκοψε το μήνα του μέλιτος στο εξωτερικό και επέστρεψε για το κυριακάτικο ματς. Τον λένε και «Αρσεν Βεγκέρ του χωριού» διότι προπονεί την ομάδα από το 2008.  Στο ρόστερ της η ομάδα έχει «τον Ντάνι Άλβες των φτωχών».

Τα οικονομικά των ομάδων, αν υπάρχουν, διαμορφώνονται από χορούς, λαχειοφόρες αγορές, στις καλύτερες των περιπτώσεων από κάποιες χορηγίες. Συνεισφέρουν και οι επιχειρήσεις- τα εμπορικά καταστήματα- των χωριών όσο μπορούν. Στις Καστανιές Έβρου, με το γήπεδο του Άρδα, σχεδόν δίπλα στην ακροποταμιά, σημαντική οικονομική ενίσχυση η ομάδα έχει από το περίφημο φεστιβάλ στον παραπόταμο του Έβρου.

«Τα διαρκείας είναι συνδρομή επιβίωσης για την ομάδα», λέει ερασιτέχνης ποδοσφαιριστής στην κάμερα της εκπομπής. «Μας ενδιαφέρει να περνά το κλίμα της οικογένειας στην ομάδα για να έρχονται και άλλα παιδιά», λέει ένας προπονητής , ενώ ένας άλλος με περίσκεψη περιγράφει πως «οι νέοι φεύγουν για να σπουδάσουν. Μαραζώνει το ποδόσφαιρο. Μαραζώνει η περιοχή».

 Η σειρά «Βιλατζ Γιουνάιτεντ» έχει κοινωνιολογικό πρόσημο και κάθε επεισόδιο της είναι αμιγώς ανθρωποκεντρικό. Συστήνει με σεβασμό και χιούμορ,  το κάθε χωριό που επισκέπτεται δίνοντας άπλετο χώρο και χρόνο στους κατοίκους να μιλήσουν και να «ζωγραφίσουν» με λέξεις τον τόπο τους.

Εικόνες και λόγος αφιλτράριστα. Χωρίς ωραιοποιήσεις. Εκεί οι ντοπιολαλιές. Εκεί οι αυθόρμητες ατάκες. Εκεί η αγνή-άδολη αγάπη για το άθλημα. «Είμαι ερασιτέχνης εντός γηπέδου και καλλιτέχνης εκτός γηπέδου», λέει το 10αρι της Θύελλας.

Ευφυέστατη η ιδέα του Θανάση Νικολάου που υπογράφει και το σενάριο. Κάθε επεισόδιο υποδηλώνει ότι έχει προηγηθεί πολλή δουλειά/έρευνα πριν από το γύρισμα και την πιστώνεται ο Θανάσης Τεύκρος Παναγιώτου που έχει την αρχισυνταξία. Σπιρτόζικη η σκηνοθεσία του Κώστα Αμοιρίδη. Απογειωτικό το μοντάζ του Παύλου Παπαδόπουλου συναγωνίζεται την εμπνευσμένη μουσική επιμέλεια καθενός επεισοδίου.

Κάθε, μα κάθε επεισόδιο του «Βίλατζ Γιουνάϊτεντ», είναι… άχαστο. Αξίζει κάθε λεπτο της 45λεπτης διάρκειας του.

Διαβάστε επίσης:

«Ελευθεροτυπία»: Αντίστροφη μέτρηση για τον πλειστηριασμό των σημάτων της εφημερίδας

Μάργκο Ρόμπι και Κόλιν Φάρελ μαζί στο «A Big Bold Beautiful Journey»

Γιώργος Νταλάρας: «Μισώ τη διασημότητα – Μου είναι αδιάφορος ο Νταλάρας» (Video)