Η προεκλογική περίοδος για τις ευρωκάλπες ήδη άρχισε με εντάσεις σε όλα τα μέτωπα. Η τελική ευθεία απέχει αρκετά, αλλά δεν χρειάζεται καμιά σπουδαία ανάλυση ή μαντικές ικανότητες για να καταλάβουμε ότι η πόλωση θα συνεχιστεί και θα ενταθεί μέχρι τις παραμονές της 9ης Ιουνίου. Άλλωστε το πολιτικό περιβάλλον είναι ρευστό, παρότι μόλις τον περασμένο Ιούνιο έγιναν οι τελευταίες βουλευτικές εκλογές, οι οποίες ενίσχυσαν την πολιτική κυριαρχία που η Ν.Δ. και ο Μητσοτάκης είχαν εδραιώσει και καταγράψει από το 2019. Τα κύρια στοιχεία της ρευστότητας είναι:

● Η απειλή αποσυσπείρωσης της Ν.Δ., παρότι δεν υπάρχει απέναντί της αντίπαλος ικανός να την αμφισβητήσει.

● Η διαρκής κρίση στον ΣΥΡΙΖΑ, η οποία βρίσκεται σε τεχνητή ύφεση εν αναμονή του εκλογικού αποτελέσματος.

● Η αφλογιστία του ΠΑΣΟΚ, το οποίο φαίνεται να χάνει την αρχική ορμή του προς τη δεύτερη θέση με καλό ποσοστό.

Το σημαντικότερο, όμως, είναι η πανσπερμία μικρότερων κομμάτων σε διάφορους χώρους, από τα οποία

● κάποια έχουν κατοχυρώσει την πολιτική τους παρουσία και επιχειρούν την ενίσχυσή τους (ΚΚΕ, Ελληνική Λύση),

● άλλα βρίσκονται στα όρια της εκλογικής επιβίωσης (Νέα Αριστερά, Πλεύση Ελευθερίας, ΜέΡΑ25, Νίκη, Σπαρτιάτες)

● και κάποια (κυρίως οι Δημοκράτες του Λοβέρδου) αποτελούν άγνωστο Χ στην πολιτική εξίσωση αυτής της περιόδου.

Αυτά ακριβώς τα μικρά κόμματα πάντως αποτελούν τον εφιάλτη των πιο μεγάλων, των «κομμάτων εξουσίας», αφού απειλούν να τινάξουν στον αέρα στρατηγικές, σχεδιασμούς και στόχους. Το πρόβλημα δεν είναι μικρό, αφού ό,τι γράψει η ευρωκάλπη του Ιουνίου τα κόμματα θα το κουβαλούν – υπό κανονικές συνθήκες – για τρία ολόκληρα χρόνια, μέχρι δηλαδή να έρθει η ώρα των εθνικών εκλογών του 2027.

Οι απειλές για τη Ν.Δ.

Η Νέα Δημοκρατία – με τα σημερινά δεδομένα, όπως κατεγράφησαν στην τελευταία δημοσκόπηση της Pulse RC για τον ΣΚΑΪ – φαίνεται ότι χάνει ένα ποσοστό της τάξεως των 5 έως 6 μονάδων την ώρα που στα δεξιά της το άθροισμα του 12,8% των εντός Βουλής κομμάτων που κινούνται δεξιότερα της Ν.Δ. ξεπερνά το 15%. Το επιτελείο του Μητσοτάκη βάζει ατύπως τον πήχη στο 33% που η Ν.Δ. είχε καταγράψει στις ευρωεκλογές του 2019, αλλά η καρδούλα τους χτυπάει με αγωνία μπροστά στο ενδεχόμενο

● είτε το ποσοστό των δεξιών και ακροδεξιών μικρών κομμάτων να αυξηθεί

● είτε ένα μη ανιχνεύσιμο από τις δημοσκοπήσεις ποσοστό ψηφοφόρων της Ν.Δ. να στείλει μήνυμα διαμαρτυρίας μέσω της αποχής.

Και στις δύο περιπτώσεις ο πήχης του 33%, τον οποίο έχουν θέσει στο Μαξίμου και στην Πειραιώς για να τον υπερβούν με ευκολία, ενδέχεται να αποδειχθεί υψηλός.

Εάν συμβεί αυτό, θα έχει καταγραφεί απώλεια μεγαλύτερη των 8 μονάδων μέσα σε έναν χρόνο, στοιχείο το οποίο δεν θα εμποδίσει μεν τη Ν.Δ. να κυβερνήσει με άνεση, αλλά πιθανότατα θα ανοίξει την όρεξη πάρα πολλών – και όχι μόνο πολιτικών ανταγωνιστών – που δεν βλέπουν με καλό μάτι την παντοδυναμία που κατοχύρωσε ο Μητσοτάκης τον Ιούνιο του 2023.

Το ρίσκο του ΣΥΡΙΖΑ

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει βάλει ως πήχη το 17,8% του περασμένου Ιουνίου, αλλά αυτό το ενδεχόμενο αποκλείεται μετά την πρόσφατη διάσπαση – ο μόνος ρεαλιστικός στόχος είναι η δεύτερη θέση, αλλά με ποσοστό σαφώς χαμηλότερο. Αν δεν επιτευχθεί ούτε αυτός, τότε δεν αποκλείεται ένα… σίκουελ της αμφισβήτησης του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, ενδεχομένως με περισσότερους πρωταγωνιστές αυτή τη φορά.

Η ενίσχυση των όμορων κομμάτων (περί το 3% για την πρωτοεμφανιζόμενη Νέα Αριστερά, 1,5% για το ΚΚΕ και 2% για το ΠΑΣΟΚ, σύμφωνα πάντα με την Pulse) και η σταθερότητα της Πλεύσης Ελευθερίας και του ΜέΡΑ25 διαμορφώνουν ένα περιβάλλον απειλής για τον ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο επιδεινώνει η οργανωτική αποδυνάμωση του κόμματος, καθώς τα μέλη του δεν είναι ούτε περαστικά από τις διάφορες εσωκομματικές κάλπες. Ακόμη και η σύνθεση του πρόσφατου συνεδρίου είχε διαμορφωθεί με ορισμό και όχι με εκλογή αντιπροσώπων.

Εάν η Νέα Αριστερά, που πολύ πρόσφατα έκανε την εκκίνησή της, έχει ανοδική πορεία ή το ΚΚΕ και το ΠΑΣΟΚ καταγράψουν μεγαλύτερα από τα εικαζόμενα κέρδη, η επόμενη μέρα του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι πολύ δύσκολη.

Τα αναχώματα του ΠΑΣΟΚ

Ο Νίκος Ανδρουλάκης βρίσκεται ίσως στην πιο περίεργη κατάσταση απ’ όλους. Αρχικά εκμεταλλεύτηκε την κρίση του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να φιγουράρει στη δεύτερη (δημοσκοπική) θέση, αλλά χωρίς ιδιαίτερη ορμή, χωρίς ηγετική δυναμική και χωρίς να φαίνεται ότι μπορεί να φτάσει ή να ξεπεράσει το 18% του ΣΥΡΙΖΑ ώστε να κατοχυρώσει μια καθαρή ηγεμονία στον χώρο της Κεντροαριστεράς / Αριστεράς.

Η τάση αυτή δείχνει να ξεφουσκώνει και η ισοπαλία με τον ΣΥΡΙΖΑ στο 14% της εκτίμησης ψήφου (πάντα σύμφωνα με την Pulse) μάλλον ντέρμπι προμηνύει παρά σίγουρη επικράτηση στο «ντέρμπι των ηττημένων», όπως αρέσκεται ο Μητσοτάκης να περιγράφει αυτή τη μάχη.

Και το ΠΑΣΟΚ έχει τις δικές του δυσκολίες με τους μικρούς, καθώς η Νέα Αριστερά πρωτίστως αποτελεί ανάχωμα στην υποδοχή ψηφοφόρων από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ οι Δημοκράτες του Λοβέρδου – με καμπάνια και μηνύματα παραπλήσια προς αυτά της Ν.Δ. – ενδέχεται να αποτελέσουν κοντινότερο και πιο φιλόξενο σταθμό για όσους κεντροδεξιούς θελήσουν να κοιτάξουν λίγο πιο αριστερά τους.

Συμπέρασμα: Οι «μικροί» του πολιτικού συστήματος – με συνεργό την αποχή, η οποία πάντως δεν είναι κρίσιμη για όλους στον ίδιο βαθμό – μπορεί να μην απειλούν ευθέως ότι θα μεγαλώσουν προκαλώντας τρανταχτές εκπλήξεις, αλλά, ακόμη και σε χαμηλά επίπεδα, μπορεί να προκαλέσουν πολύ σοβαρά προβλήματα: Στη Ν.Δ. την αμφισβήτηση της παντοδυναμίας της. Στον ΣΥΡΙΖΑ μια νέα κρίση ηγεσίας. Στο ΠΑΣΟΚ την καταγραφή της αδυναμίας του να γίνει απειλητικό για τη Ν.Δ., με ό,τι αυτό μπορεί να σημάνει σε εσωκομματικό επίπεδο τους επόμενους μήνες…

Διαβάστε επίσης:

Βουλή: Αντιπαράθεση Φλωρίδη – Τζανακόπουλου στη Βουλή για την πρόταση του εισαγγελέα που απαλλάσσει τον Μίχο

Την Τετάρτη 20 Μαρτίου η συζήτηση για τα Τέμπη στη Βουλή

Μητσοτάκης σε συζήτηση με τον Καπουτζίδη: Η ισότητα στον πολιτικό γάμο δεν μας οδηγεί αυτόματα σε έναν πολύ καλύτερο κόσμο