Έκανε πολλά ο Πάνος Θεοδωρίδης, που έφυγε από τη ζωή στα εβδομήντα οκτώ του χρόνια.

Υπήρξε μηχανικός, με ειδικότητα στις αναστηλώσεις των βυζαντινών μνημείων, συγγραφέας, ποιητής, σεναριογράφος, ραδιοφωνική και τηλεοπτική περσόνα, βουτούσε σε κάθε πολιτιστική εμπειρία, με πάθος για τη ζωή και τις απολαύσεις της. 

Ως αναστηλωτής προσέφερε τα μάλα στις μετασεισμικές επανορθώσεις της Αγίας Σοφίας στη Θεσσαλονίκη, στη συγγραφική του δραστηριότητα ξεχώριζε το «Θεόπαιδο», υπήρξε από τους πρώτους που στερέωσαν με την παρουσία τους το κρατικό πολιτιστικό ραδιόφωνο της ΕΡΤ3, τον «9.58», έγραψε σενάρια για ντοκιμαντέρ της ΕΡΤ3 και εκπονούσε πολλές αφηγήσεις, στην εκπομπή «Εκατογραφία», στην οποία υπήρξε συμπαρουσιαστής του αναγραφόμενου.

Εξαιρετικός γνώστης και αναλυτής της Ιστορίας. Πολλοί θα θυμούνται την περιπέτεια της μοναδικής ταινίας, στην οποία υπήρξε σεναριογράφος, το «Δοξόμπους» του Φώτου Λαμπρινού. Επρόκειτο για ένα φιλμ που εξελισσόταν στα χρόνια του Βυζαντίου, στο μακεδονικό κάμπο. Δύσκολο να υλοποιήσεις έργο υψηλών οικονομικών απαιτήσεων, στη «Μακεδονία του παλιού καιρού» και στο ελληνικό σινεμά.

Έμειναν τα άπειρα σκωπτικά σχόλια και οι ιαχές αποδοκιμασίας, στην Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών, όπου πρωτοπροβλήθηκε, κατά τη διάρκεια του Φεστιβάλ Κινηματογράφου. Με υψηλό αίσθημα χιούμορ, άρχισε να διασκεδάζει κι αυτός με τα όσα ακούγονταν και τα οποία εξαπλώθηκαν σε όλη τη διάρκεια του Φεστιβάλ. Όποια ταινία κι αν προβαλλόταν, σε περίπτωση δυσαρέσκειας του κοινού του β’ εξώστη, άρχιζε η μαζική θυμηδία.

«Δοξόμπους» ανέκραζε κάποιος και άρχιζαν όλοι μαζί, εν χορώ, τη συνθηματολογία με το συγκεκριμένο τίτλο. Τόσο, που όταν ο πρόεδρος της Κριτικής Επιτροπής Νίκος Κούνδουρος βγήκε στη σκηνή, στην τελετή λήξης, για την απονομή των βραβείων, χαιρέτισε τους θεατές, λέγοντας «Δοξόμπους», αντί για  «καλησπέρα». Η υποδοχή του χαιρετισμού υπήρξε ενθουσιώδης…

Πέρασε και από τη διεύθυνση του Οργανισμού Πολιτιστικής Πρωτεύουσας, «Θεσσαλονίκη ‘97», με πολλές επικρίσεις για την οικονομική διαχείριση, πληγή που άνοιξε από τους προκατόχους του και δεν έκλεισε ποτέ. Ένα φεγγάρι διατηρούσε εξέχουσα θέση στην Εφορία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων και μην τύχαινε να αμφισβητήσεις την ελληνικότητα του Βυζαντίου.

Τον έκαιγε το ζήτημα της εθνικής ταυτότητας και την αγωνία του αυτή την αποτύπωσε με τον πλέον συγκινητικό τρόπο στους στίχους του γνωστού τραγουδιού του Μαρκόπουλος, «Στη Μακεδονία του παλιού καιρού», συνεχίζοντας «γνώρισα τη μάνα του Αλέξανδρου». Καταγόμενος ο ίδιος από μια περιοχή – την Αγροσυκιά Πέλλας– με εμφανή, ακόμη και σήμερα , τα σημάδια του διχασμού, υπήρξε ένας από αυτούς που αποκαλούν «ντοπιοπόντιους».

Διαφορετικής προέλευσης και πολιτικού προσανατολισμού οι γονείς του, πατούσαν και δούλευαν στο ίδιο χώμα. Αυτό της Μακεδονίας, που κανείς άλλος δεν κατάφερε να το κάνει τόσο παραστατικά κοινή μήτρα των αντιθέτων. Όσο και να ξεχαστούν τα πολλά που έκανε ο Πάνος Θεοδωρίδης, οι στίχοι ενός τραγουδιού θα τον διατηρούν στη συνείδηση του κοινού, λαϊκού Έλληνα, όπως ένα κεράκι που ζεσταίνει τη μνήμη.

Διαβάστε επίσης

Κε Χούι Κουάν: «Εύχομαι όλοι να έχουν τη δική τους Oσκαρική στιγμή – Ήταν ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα» (videos)

Σινεμά: Το τραύμα της μνήμης – Η βαρβαρότητα της χούντας στα 1970 με το «Είμαι ακόμη εδώ»

Ημέρα των ερωτεύσιμων