Σε βάθος χρόνου τα Τέμπη κρύβουν κάλπες.

Παραμένει καταλυτικό το επιχείρημα Μητσοτάκη ότι σε συνθήκες τραμπικού αναθεωρητισμού η χώρα κινδυνεύει να βρεθεί να κυβερνάται από την συμμαχία του Πύργου της Βαβέλ.

Αυτό έστειλε τον κ. Τσίπρα στο Σούνιο (2023) πράγμα που διεκπεραιώθηκε με την συνενοχή Ανδρουλάκη, οπότε αυτός δεν μπορεί σήμερα να επικαλεστεί άγνοια κινδύνου.

Θα βρεθεί μπροστά σε κάτι παρόμοιο.

Η σημερινή του δημοσκοπική αδυναμία εν μέρει αποτελεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Δεν ενισχύουμε κάποιον που δεν είναι ήδη αρκετά ενισχυμένος ώστε να θεωρείται εναλλακτική.

Οι “αιρετικοί της Αριστεράς” Κωνσταντοπούλου-Κασσελάκης φαίνεται να επιμένουν περισσότερο στην φιλελεύθερη καταγωγή των ιδεών τους απ’ ό,τι ο Γιάνης Βαρουφάκης, που έχει μάλλον απαλείψει την νεότητα του ως εάν ασπαζόταν ανέκαθεν τριτοδιεθνιστικές ιδέες.

Ασχέτως λοιπόν του που θα αυτοτοποθετούντο στον άξονα Δεξιά/Αριστερά, αυτοί είναι που θα μπορούσαν να είναι συμβατοί μ’ ένα “άλλο” ΠΑΣΟΚ.

Μιλώ φυσικά για ένα ΠΑΣΟΚ πολύ πιο έντιμο, πιο ηθικό, πιο αποκαθαρμένο, πιο ριζοσπαστικό από το διαθέσιμο σήμερα. Που σε κάθε περίπτωση δεν θα έπαυε όμως να είναι ένα κεντρώο κόμμα που θα απευθυνόταν κυρίως σε μεγαλύτερες ηλικίες, στην περιφέρεια, σε πιο συντηρητικές συμπεριφορές και σε οικονομικά λιγότερο δυναμικά στρώματα.

Η βαθμονόμηση των ψηφοφόρων των τριών πλησιάζει περισσότερο απ’ ό,τι εκείνη των υπολοίπων κομμάτων. Ωστόσο υπάρχουν και πολλοί άλλοι άξονες που παίζουν ρόλο και κάνουν τα πράγματα πιο πολύπλοκα και το κοινό τους αρκετά διαφορετικό. Οι ηλικίες, το μορφωτικό επίπεδο, η οικονομική θέση, η καινοτόμα διάθεση κι η αστική κυρίως εντόπιση διαφοροποιούν όσους προτιμούν Κωνσταντοπούλου ή Κασσελάκη ακόμη κι αν ομαδοποιηθούν μαζί με τους υπόλοιπους κεντροαριστερούς του σαφώς πιο γεροντικού ΠΑΣΟΚ των ημερών μας.

Η ευρεία πολιτική και κοινωνική συμμαχία των μη προνομιούχων στο παρελθόν εκφράστηκε μέσα από ένα ενιαίο κόμμα αλλά αυτό φαίνεται αδύνατο να επαναληφθεί. Η προσπάθεια να καλύψει κανείς το ίδιο φάσμα φαντάζει σήμερα αυθαίρετη, υπερβολική και αντιφατική ενώ τα κέρδη που προκύπτουν στην μια πλευρά συχνά συνοδεύονται από ταυτόχρονες απώλειες στην απέναντι.

Παλινωδεί ματαίως το σημερινό ΠΑΣΟΚ, φορώντας το πρωί την γραβάτα της κυβερνησιμότητας και παρουσιαζόμενο ως παραλλαγή της ΝΔ και βάζοντας αργότερα το ζιβάγκο του ριζοσπαστισμού και της γειτνίασης προς την Αριστερά. Αυτό όμως που δεν μπορεί πλέον να εκφραστεί πειστικά από έναν μόνο κομματικό οργανισμό πιθανώς να μπορεί να το κάνει μια συμμαχία συμβατών κομμάτων που θα συνεργαστούν και θ’ αλληλοσυμπληρώνονται.

Αν όμως ο Ανδρουλάκης από την πλευρά του θα έπρεπε ν’ αλλάξει πολλά στο υπάρχον κόμμα του για να καταστεί κάποτε αξιόπιστος σύμμαχος, το ίδιο ακριβώς ισχύει και για τους υπόλοιπους. Κι αυτοί αν πρόκειται να κάνουν κάτι παραπάνω απο το να εισπράττουν ένα μέρος της διαμαρτυρίας δεν τους αρκεί η αδιαλλαξία κι η αυστηρότητα. Είναι αναγκαίοι μεν όροι αλλά όχι κι ικανοί.

Θα πρέπει λοιπόν να δουλέψουν αναλυτικά, συγκεκριμένα και συλλογικά και να παρουσιάσουν μια θεσμική απαρτίωση της λειτουργίας τους, ως στοιχειώδη εγγύηση μελλοντικής σοβαρότητας. Με τα τρέχοντα σχήματα τύπου fun club ή one man show ή “ο Ρόκο και τ αδέλφια του”, δεν θα πάνε μακριά.

Σε αυτό το όλως υποθετικό ταγκό, το ΠΑΣΟΚ από την μία και οι άλλοι δύο από την άλλη, θα ήταν ως μεγέθη σχετικώς ισότιμοι. Βάσει δημοσκοπήσεων το άθροισμα των τριών αυτών υπερβαίνει ήδη την Νέα Δημοκρατία, της οποίας το μέλλον δεν προβλέπεται και ρόδινο. Πόσω μάλλον αν χάσει και το τελευταίο της επιχείρημα, ότι δηλαδή δεν διατίθεται ακόμη καμία αντίπαλη εναλλακτική με λογική συνοχή (Τ.Ι.Ν.Α.).

*Ο Παναγιώτης Τζανετής είναι γενικός χειρουργός, πρώην διοικητής του ΕΚΑΒ

Διαβάστε επίσης:

«Οι Γερμανικές εκλογές ήχησαν σαν καμπανάκι κινδύνου»

Είναι τα Τέμπη ορόσημο για την εξέλιξη των πραγμάτων στη χώρα;

Ο Καιρός του Πανικού – Πώς οι καιρικές προβλέψεις επηρεάζουν την Ψυχολογία μας