Στις 28 Φεβρουαρίου, αμέσως μετά το πάνδημο συλλαλητήριο για τα Τέμπη, πολλοί ήταν αυτοί που εκτιμούσαν ότι η κυβέρνηση περνάει τη χειρότερή της μέρα από το 2019. Κάποιοι άλλοι ωστόσο – λίγοι, ελάχιστοι – εκτιμούσαν ότι εκείνη η μέρα θα αποτελούσε την αρχή της αντίστροφης δημοσκοπικής τάσης για τη Νέα Δημοκρατία, της οποίας τα ποσοστά έως τότε γκρεμίζονταν και ουδείς μπορούσε να προβλέψει πού θα σταματήσει η κατρακύλα. Τι οδηγούσε σε αυτή την εκτίμηση;

● Το ίδιο το μέγεθος του συλλαλητηρίου, το οποίο δημιούργησε έναν πήχη τόσο υψηλό, ώστε να μην μπορεί καν να τον προσεγγίσει οποιαδήποτε επόμενη ανάλογη πρωτοβουλία.

● Το ότι πλέον η κυβέρνηση είχε βρει τον αντίπαλο που πάντα επιθυμούσε: τον «αντισυστημισμό» – όρος αρκετά ασαφής για να περιγράψει οτιδήποτε, αλλά αρκετά τρομακτικός για μεγάλο μέρος του κοινού που διεκδικούσε η Ν.Δ. για να ανακάμψει. Συνέβαλε σε αυτό και η κατάληξη της συγκέντρωσης στην Αθήνα, στην οποία οι συνήθεις μπαχαλάκηδες έδωσαν το πιο ανάρμοστο τέλος.

● Η αναμενόμενη καθήλωση ή υποχώρηση του ΠΑΣΟΚ, αφού το ποσοστό επιστροφής στη Ν.Δ. θα απομακρυνόταν από την αξιωματική αντιπολίτευση.

Εν τέλει η εκτίμηση ήταν σωστή, αφού και το ίδιο το Κίνημα δεν είχε φροντίσει, παρότι για αρκετό διάστημα βρισκόταν σε μονοψήφια δημοσκοπική απόσταση από το κυβερνών κόμμα, να προβάλει τον εαυτό του ως άμεσο διεκδικητή της εξουσίας. Αντιθέτως, όπως σημειώσαμε και την περασμένη εβδομάδα, η πορεία του σε πολύ μεγάλο βαθμό καθοριζόταν από τις εξελίξεις σε άλλα κόμματα και όχι από μια δική του δυναμική.

Το αποτέλεσμα το είδαμε στις δημοσκοπήσεις δύο μηνών: δεύτερη η Πλεύση Ελευθερίας, τρίτο το ΠΑΣΟΚ, εσωκομματική γκρίνια και αμφισβήτηση για την ικανότητά του να ανακάμψει.

Οι ακρότητες κοστίζουν

Ωστόσο η κατάσταση αυτή δεν ήταν δυνατόν να διατηρηθεί για πολύ καιρό. Η Πλεύση Ελευθερίας έχει φρενάρει και το κόμμα τής αξιωματικής αντιπολίτευσης εμφανίζει τάση ανάκαμψης, ιδιαίτερα μετά την αποδυνάμωση – ελλείψει τεκμηρίωσης – των θεωριών περί ξυλολίου ως αιτίου για την πυρόσφαιρα μετά το δυστύχημα στα Τέμπη. Η επικέντρωση σε μια περισσότερο πολιτική ατζέντα – και για τα Τέμπη και για άλλα μεγάλα θέματα – ευνοεί, όπως αναμενόταν, το ΠΑΣΟΚ, το οποίο άλλοτε εμφανίζεται σε κατάσταση ισοπαλίας με την Πλεύση Ελευθερίας και άλλοτε περνάει δεύτερο.

Το ερώτημα όμως είναι τι γίνεται από εδώ και πέρα. Η ποσοστιαία απόσταση από τη Ν.Δ. είναι μεγαλύτερη από εκείνη που είχε προ μηνών, ενώ η περίοδος της τρίτης θέσης στις δημοσκοπήσεις άφησε πληγές, καθώς βρήκαν μεγαλύτερο ζωτικό χώρο οι συνήθεις ύποπτοι που, ανεξαρτήτως συνθηκών, στρέφονται κατά του προέδρου του Κινήματος.

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό έχει δοθεί εδώ και καιρό από τον Νίκο Ανδρουλάκη, ο οποίος δεν έχει δίλημμα: το παιχνίδι θα παιχτεί στο – θεωρούμενο ως – γήπεδο της Ν.Δ. Δηλαδή στον χώρο του Κέντρου, στον οποίο το προηγούμενο διάστημα, πριν από τον προσωρινό θρίαμβο της παράταξης του ξυλολίου, εντοπίζονταν οι πιο σοβαρές απώλειες του κυβερνώντος κόμματος.

Στη Χαριλάου Τρικούπη αισθάνονται δικαιωμένοι για το γεγονός ότι ουδέποτε προσχώρησαν σε αναπόδεικτες θεωρίες για τα Τέμπη, κρατώντας τεράστιες αποστάσεις από τα όσα συνέβαιναν στην Αριστερά, αλλά και διότι επέμειναν στον καταλογισμό ευθυνών για τα αίτια του τραγικού δυστυχήματος των Τεμπών – και εδώ χωρίς τις ακρότητες που άλλοι καλλιεργούν για παραπομπή του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Ειδικό Δικαστήριο, οι οποίες φαίνεται να λειτουργούν εναντίον αυτών που τις υιοθετούν, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σοφόν το σαφές…

Ωστόσο τα Τέμπη υποχωρούν και η σοβαρότητα του ΠΑΣΟΚ σε αυτό το θέμα δεν είναι αρκετή για να του προσφέρει την απαραίτητη ώθηση. Άλλωστε η κυβέρνηση έχει φύγει πλέον από αυτό το πεδίο και η μόνη εκκρεμότητά της αφορά το αν θα πληρώσει την απόφασή της να παραπέμψει τον Κώστα Αχ. Καραμανλή μόνο για παράβαση καθήκοντος σε βαθμό πλημμελήματος.

Από εκεί και πέρα το Κίνημα, για να πάρει κάποιους πόντους στην ικανότητα διακυβέρνησης, η οποία είναι το υπ’ αριθμόν ένα κριτήριο στο κοινό που διεκδικεί, οφείλει να βγει μπροστά με θετικό τρόπο, με προτάσεις, αλλά και απόλυτα καθαρές τοποθετήσεις σε πρωτοβουλίες που αναμένεται να αναλάβει προσεχώς η κυβέρνηση, όπως π.χ. η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, η αυστηροποίηση των κανόνων που διέπουν το μεταναστευτικό, τα θέματα των επενδύσεων, της παραγωγής, της οικονομίας.

Προς το παρόν το ΠΑΣΟΚ, όπως έχουν δείξει οι τελευταίες παρεμβάσεις του Ανδρουλάκη, έχει αποφασίσει να είναι παρεμβατικό σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, με έντονη κριτική για τους κυβερνητικούς χειρισμούς στα θέματα του ενεργειακού καλωδίου, της συμμετοχής της Τουρκίας στο «ReArm Europe» και της κυβερνητικής στάσης στο θέμα της Γάζας.

Ενδεικτική πάντως της λογικής του στο Παλαιστινιακό είναι η τοποθέτηση του προέδρου του Κινήματος στη συνέντευξή του τη Δευτέρα στον Νίκο Χατζηνικολάου για τον Real FM:

«Γιατί να ταυτίζεται η Ελλάδα με τον Νετανιάχου; Και κάνω μια διάκριση: Η συμμαχία με το Ισραήλ είναι πολύτιμη, το ΠΑΣΟΚ την ξεκίνησε το 2010, για κανέναν λόγο αυτή η συμμαχία δεν έπρεπε να οδηγήσει στην απόλυτη ταύτιση της Ελλάδας με τον Νετανιάχου. Είμαστε ένας λαός που έχει πληγεί από κράτη τα οποία θέλουν “διεθνείς σχέσεις – ζούγκλα”».

Είναι κι αυτό ένα δείγμα της συνταγής που θέλει να ακολουθήσει έναντι της Ν.Δ.: κριτική χωρίς μηδενισμό. Το αποτέλεσμα θα το δούμε προσεχώς…

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ -ΝεΑρ: Τα «μπρος-πισω» της συνεργασίας και ο «κάβος» των συνεδρίων – Δεν «καίνε» γέφυρες παρά τη δοκιμασία της Προανακριτικής

Καμιά ελπίδα για τη Γάζα

Νέα Δημοκρατία: Ο φόβος φυλάει τα έρημα