Την ημέρα ακριβώς που στο Μαξίμου ο κ. Μητσοτάκης συζητούσε, λέει, για το «νομοσχέδιο περί της απονομής πειθαρχικής δικαιοσύνης στο Δημόσιο», ήτοι και για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων, γινόταν γνωστό ότι η προϊσταμένη της Διεύθυνσης Εσωτερικού Ελέγχου του ΟΠΕΚΕΠΕ Παρασκευή Τυχεροπούλου, που κατήγγειλε το σκάνδαλο των παράνομων επιδοτήσεων, τιμωρήθηκε με στέρηση μισθού 20 ημερών μετά από πειθαρχικό έλεγχο της διοίκησης.

Αποκαλυπτικότερη σύμπτωση γεγονότων δεν θα μπορούσε να υπάρξει.

Διότι έχουμε από τη μία το «θεωρητικό» πλαίσιο (προθέσεις και σχέδια επί του νομοθετικού) και από την άλλη ένα πρακτικό και απτό δείγμα για το πώς εννοούν στην κυβέρνηση αυτή την περιβόητη αξιολόγηση.

Ένα στέλεχος της δημόσιας διοίκησης αντιμετωπίζεται το λιγότερο ως «παρίας» και το χειρότερο ως «εχθρός» και τιμωρείται. Επειδή πήγε κόντρα στην πολιτική ηγεσία, αρνήθηκε να αποδεχθεί τις παρανομίες και δεν υπέκυψε στις απειλές. Και (αντ)έδρασε όπως μπορούσε και όπως επιβάλλει η συνείδησή του.

Θέλουμε τέτοιες και τέτοιους δημοσίους υπαλλήλους; Η απάντηση της κυβέρνησης είναι «όχι».

Το μήνυμά της είναι από σαφές έως σαφέστατο και άνευ αμφιβολιών: Όποια και όποιος δεν υπακούει στο στάτους που επιβάλει η εκάστοτε πολιτική ηγεσία, οι διορισμένοι από την εκάστοτε κυβέρνηση διοικητές, πρόεδροι, διευθυντές και όλος ο κομματικός συρφετός, θα έχει κακά ξεμπερδέματα.

Με το νέο πειθαρχικό δίκαιο, που δήθεν θα έχει αντικειμενικότητα (θυμίζω ότι οι άνθρωποι του Νομικού Συμβουλίου είναι εποπτευόμενοι για τα υπουργεία, ΔΕΝ είναι δικαστές, άλλη εργασία και ρόλο έχουν οι άνθρωποι) το μήνυμα είναι ακόμα πιο σκληρό: Όποιος καταγγείλει την κυβέρνηση θα τον τυλίγουμε σε μία κόλλα χαρτί.  

Στη διαδικασία δίωξης και τιμωρίας της κυρίας Τυχεροπούλου συμμετείχαν δύο διοικήσεις του ΟΠΕΚΕΠΕ – επί ημερών των οποίων η εγκληματική οργάνωση που λυμαινόταν τις επιδοτήσεις – επέβαλε τους δικούς της νόμους.

Κι αυτό αποδεικνύει ότι δεν είναι θέμα προσώπων ακριβώς. Αλλά πολιτικής – κομματικής βούλησης από τη μία και από την άλλη δομών.

Μία κυβέρνηση που έχει διακριθεί για πλείστες όσες υποθέσεις διαφθοράς, έχει τα πρωτεία στις απευθείας αναθέσεις και συμπεριφέρεται στο δημόσιο (γενικά στο δημόσιο και ειδικά στο δημόσιο χρήμα) ως «λάφυρο» και «ιδιοκτησία», το τελευταίο που την ενδιαφέρει είναι η διαφάνεια και η πραγματική, δίκαιη αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων.

Και μία κυβέρνηση που δεν αξιολογεί και δεν διαμορφώνει πρώτα τις δομές για να προσδιοριστεί ακριβώς επί ποίου πλαισίου θα γίνεται η αξιολόγηση, αλλά την ενδιαφέρει (και το πουλάει επικοινωνιακά) πώς θα αντιμετωπίζονται και θα κρίνονται τα πρόσωπα, τότε το πραγματικό της ενδιαφέρον είναι να ελέγξει τη διοίκηση, ώστε να μην προκύπτουν «Τυχεροπούλου» που χαλάνε τη σούπα…

Τα περί «αξιολόγησης» από μία τέτοια κυβέρνηση είναι από υποκριτικά και με ιδιοτελή σκοπιμότητα έως κορυφαίο δείγμα δεξιού λαϊκισμού…

Σημείωση προς άρση παρεξήγησης: Η επιτάχυνση των διαδικασιών για τις πειθαρχικές υποθέσεις προφανώς είναι θετικό μέτρο. Αλλά είναι άλλο αυτό κι άλλο η κρατούσα στην κυβέρνηση της ΝΔ αντίληψη για την «αξιολόγηση» των δημοσίων υπαλλήλων.

Και πάντως κανείς δεν εμπόδιζε ακόμα και σήμερα την επιτάχυνση διεκπεραίωσης μίας πειθαρχικής υπόθεσης.

Διαβάστε επίσης

Τα ιερά και τα όσια της αρπαχτής

Δεν ήταν κωλοτούμπα, ένα τρικ για τη διάσωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ ήταν – και «πέτυχε» με κόστος την επανάκαμψη της δεξιάς

Το ξημέρωμα μιας προοδευτικής νεολαίας