«Έχασα τα πάντα. Και δεν μπορώ να φτιάξω ό,τι είχα. Είμαστε αμέτρητοι εδώ στην ίδια κατάσταση και χρειαζόμαστε τη βοήθεια της κυβέρνησης».

Η τηλεοπτική έκκληση του αγρότη από την Αχαΐα, που είδε μέσα σε μισή ώρα τα πάντα να γίνονται στάχτη, δεν είναι η μοναδική. Κάθε καλοκαίρι με τις φωτιές, κάθε χειμώνα με τις πλημμύρες, άλλοτε με την καταστροφή της παραγωγής τους από το χαλάζι κι άλλοτε από την ξηρασία, οι άνθρωποι της πρωτογενούς παραγωγής βγάζουν την ίδια κραυγή αγωνίας.

Πολλοί απ’ αυτούς βλέπουν τώρα το μέγεθος της λαμογιάς και του παράνομου πλουτισμού μέσω της κατάχρησης και της κλοπής των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και κυριολεκτικά τρελαίνονται.

Αυτό ακριβώς πρέπει να αντιμετωπίσει πλέον η κυβέρνηση – ή όποια άλλη έρθει στη θέση της: τη βεβαιότητα πως η αδικία είναι επιλογή και όχι λάθος. Και τη βεβαιότητα πως τελικά τίποτε σε αυτή τη χώρα δεν αλλάζει…

Κι επειδή η σημερινή κυβέρνηση έχει διαμορφώσει ως υπερασπιστική γραμμή σε όλες τις δύσκολες υποθέσεις το «κι άλλοι τα κάνουν», ας της θυμίσει κάποιος ότι αυτό οδηγεί σε ένα και μόνο συμπέρασμα: ότι «όλοι ίδιοι είναι».

Μόνο που αυτό δεν λειτουργεί υπέρ της, όπως ίσως πιστεύει. Απλώς την εξομοιώνει με ό,τι επί χρόνια καταγγέλλει. Κι αν μια κυβέρνηση δεν ξεχωρίζει από τους αντιπάλους της σε επίπεδο ικανότητας και ήθους, τότε, στα μάτια των ψηφοφόρων, δεν υπάρχει λόγος να είναι (ξανά) κυβέρνηση. Απλά είναι τα πράγματα…

Διαβάστε επίσης:

Κωνσταντοπούλου: «Χρόνια πολλά πρώτα στους πυροσβέστες που σώζουν ζωές»

Φάμελλος: «Διαφορετικός και δύσκολος ο φετινός Δεκαπενταύγουστος» – Η αναφορά σε φωτιές και Παλαιστίνη

Χαρδαλιάς: «Χρειαζόμαστε περισσότερη δικαιοσύνη, περισσότερη αλληλεγγύη, περισσότερη ανθρωπιά»