Γράφει ο Τζουλιάν Χατζίου

Τον τελευταίο καιρό κυριαρχεί στον δημόσιο διάλογο μια έντονη τάση κριτικής προς την GEN Z, την σημερινή γενιά των εικοσάρηδων στην Ελλάδα για το γεγονός πως δεν επιθυμεί να εργαστεί, να μοχθήσει και σε τελικό βαθμό να “ζοριστεί” , αποτελώντας μια γενιά που διαμαρτύρεται διαρκώς για να τα έχει όλα στην εντέλεια. Είναι όμως όντως έτσι τα πράγματα;

Αρχικά, όταν ακούς μια κριτική, χρειάζεται με νηφαλιότητα να δεις ποιος σου την εκφράζει, στην προκειμένη περίπτωση η αντίληψη αυτή εκφράζεται από μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων αρκετά μεγαλύτερων σε ηλικία που στις περισσότερες περιπτώσεις φέρουν τον ρόλο του εργοδότη. Αυτό άλλωστε αποτυπώνεται στα μέσα ενημέρωσης ή στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπου η κατηγορία αυτή λαμβάνει τον λόγο και διαμαρτύρεται για τους νέους ηλικιακά εργαζόμενους, προσάπτοντας τις προαναφερθείσες κατηγορίες.

Αφού κοιτάξεις ποιος εκφράζει μια διαμαρτυρία και ποιο είναι το περιεχόμενο της, πρέπει να προβληματιστείς γιατί συμβαίνει αυτό το γεγονός, τι θέλει δηλαδή αυτή η γενιά και δεν συμβιβάζεται με την υπάρχουσα κατάσταση;

H GEN Z στην Ελλάδα, δεν βίωσε ούτε στο ελάχιστο τις “χρυσές δεκαετίες” της χώρας, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην οικονομική κρίση, βίωσε στα παιδικά της χρόνια την ύφεση, τα μνημόνια, την αστάθεια και στην πλειοψηφία της, τις συνέπειες και τις στερήσεις αυτής της περιόδου. Αργότερα η γενιά αυτή εισήλθε στην αγορά εργασίας σε μια χώρα που αποτελεί πρωταθλήτρια της Ε.Ε στις ώρες εργασίας και μια εκ των ουραγών σε μισθούς και συνθήκες εργασίας. Αυτό μετουσιώνεται σε δουλειές που στην πλειοψηφία τους αμείβουν ένα εργαζόμενο άτομο πολύ λιγότερα από το έργο και τον πλούτο που παράγει σε συχνά τοξικά εργασιακά περιβάλλοντα, την στιγμή μάλιστα που στην Ελλάδα τα φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας και οι απλήρωτες υπερωρίες αποτελούν κάτι το “φυσιολογικό”.

Σε αυτή την κανονικότητα εντάσσεται ένα μη βιώσιμο κόστος ζωής όπου σύμφωνα με την Eurostat, σχεδόν 1 στους 3 πολίτες χρειάζεται να δαπανήσει πάνω από το 40% του εισοδήματος του για την στέγαση, ενώ ταυτόχρονα σύμφωνα με την ΕΛΣΤΑΤ ο πληθωρισμός από το 2019 έως και σήμερα έχει φτάσει συνολικά το 34% , με το 71% των ελλήνων να μην μπορούν να αποταμιεύσουν πάνω από 1000 ευρώ. Όλα αυτά σε μια χώρα όπου με βάση την έρευνα του Ινστιτούτου Δημογραφικών Μελετών και ερευνών (ΙΔΕΜ) το 72% των νέων ανθρώπων έως 34 ετών στην Ελλάδα ζει ακόμη με τους γονείς του.

Η GEN Z επιλέγει να μην συμβιβαστεί με αυτή την κατάσταση, για την γενιά μας δεν μπορεί να γίνει δεκτό το “Έτσι είναι τα πράγματα και άμα σου αρέσει”. Σε μια χώρα που η κυβέρνηση διαφημίζει την υποτιθέμενη οικονομική ανάπτυξη και τις επενδύσεις, εφαρμόζοντας παράλληλα νόμους για 13ώρη εργασία, οι νέοι άνθρωποι δεν ζητούν τίποτα παραπάνω παρά την αξιοπρέπεια τους και αξιοπρέπεια σημαίνει να ζεις σε μια χώρα που σου δίνει την ευκαιρία να απελευθερώσεις τις δυνατότητες σου, να εργάζεσαι με ανθρώπινους όρους, να αμείβεσαι δίκαια για την δουλειά σου και το εισόδημα σου να σου επιτρέπει να ζεις ανεξάρτητα, έχοντας την ευχέρεια να φτιάξεις το δικό σου νοικοκυριό, να αποκτήσεις το δικό σου σπίτι, το δικό σου αμάξι και να μην στερείσαι την ζωή σου δουλεύοντας μόνο για να επιβιώσεις.

Η νέα γενιά δεν ζητά να ζήσει με χρυσά κουτάλια, δεν ζητά να τεμπελιάσει, δεν ζητά να φύγει από την χώρα, αντιθέτως αγωνίζεται για να μην την διώξουν από την ίδια της την χώρα, απαιτεί να ακουστεί, να την σέβονται και επιτέλους να ζήσει και όχι απλά να επιβιώσει.

Τίποτα περισσότερο, τίποτα όμως και λιγότερο.

Τζουλιάν Χατζίου, φοιτητής του τμήματος πολιτικής επιστήμης και διεθνών σχέσεων του Πανεπιστημίου Πελοποννήσου

Διαβάστε επίσης:

Κουτσούμπας: Ο λαός και η νεολαία δεν θα μείνουν σε ρόλο θεατή της αντιλαϊκής πολιτικής της κυβέρνησης και της ΕΕ

Συνέχεια στις παρεμβάσεις του μέσω αναρτήσεων δίνει ο Τσίπρας πριν το συνέδριο του Economist

Χατζηδάκης: Προανήγγειλε παρεμβάσεις 1,5 δισ. ευρώ για τη μεσαία τάξη