Ύστερα από έναν αριθμό δημοσκοπήσεων – με πολύ μεγάλο ρίσκο και στο όριο της δεοντολογίας – έχει εντοπιστεί ένα πιθανό 10% ψήφου και άλλο τόσο που ενδεχομένως θα έδειχνε «ενδιαφέρον» εάν ίδρυε ένα νέο κόμμα ο Αλέξης Τσίπρας.

Φυσικά δεν είναι δυνατόν να μετριέται ένα κόμμα που ακόμη δεν υπάρχει. 

Ως εκ τούτου οι ερωτήσεις είναι υποχρεωτικά «στο περίπου», όπως αυτή της Pulse RC τον Σεπτέμβριο για τον ΣΚΑΪ: «Πώς θα αντιμετωπίζατε (υποθετικά) το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος με επικεφαλής τον πρώην πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα;». Και οι επιλογές: «Θετικά», «Με ενδιαφέρον», «Ουδέτερα», «Αδιάφορα», «Αρνητικά», «Δ.Γ./Δ.Α.».

Όταν το αποτέλεσμα είναι 8% «Θετικά» και 12% «Με ενδιαφέρον», προκύπτει πως ένα κόμμα Τσίπρα θα είχε εκλογική περίμετρο 20%, όπως πολλοί συμπεραίνουν; Επ’ ουδενί λόγω!

Κατ’ αρχάς θετικά θα μπορούσαν να το βλέπουν όχι μόνο συμπαθούντες τον Τσίπρα, αλλά και οπαδοί της Ν.Δ. που πιστεύουν ότι ένα νέο «κόμμα Τσίπρα» θα έφερνε μια οδυνηρή ισοπαλία «στα χαμηλά» με το ΠΑΣΟΚ και θα κατέστρεφε την προοπτική μιας ισχυρής υποψηφιότητας για νίκη της αντιπολίτευσης στις επόμενες εκλογές.

Αυτοί που λένε ότι θα έβλεπαν «με ενδιαφέρον» ένα «κόμμα Τσίπρα» προφανώς θέτουν προϋποθέσεις υπό τις οποίες θα μπορούσαν να το επιλέξουν. Λογικό, αφού δεν είναι γνωστό

● ποιοι θα το αποτελούν,

● ποιες θα είναι οι θέσεις και το πρόγραμμά του,

● ποιος θα είναι ο χαρακτήρας και η ιδεολογία του.

Άρα το ποσοστό των «ενδιαφερομένων» δεν είναι κατ’ ανάγκην ενιαίο ως προς τα κριτήρια ψήφου.

Με απλά λόγια, όλα τα πολιτικά συμπεράσματα που επιχειρείται να εξαχθούν από δημοσκοπήσεις με ασαφή και υποθετικά ερωτήματα για ένα κόμμα που δεν υπάρχει είναι λόγια του αέρα – για να είμαστε ευγενείς.

Το μόνο σημαντικό που προκύπτει από σειρά δημοσκοπήσεων είναι ότι το μικρότερο ενδιαφέρον για το υποτιθέμενο νέο κόμμα εντοπίζεται στους ψηφοφόρους του ΠΑΣΟΚ.

Εύλογο, αφού η σχέση Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ είναι ιδιαίτερα κακή τα τελευταία 15 χρόνια. Δεν έχει νόημα σήμερα να κάνουμε τη σχετική αναδρομή ούτε να θυμηθούμε πώς συμπεριφέρθηκαν Τσίπρας και ΣΥΡΙΖΑ στο ΠΑΣΟΚ την περίοδο της ακμής τους.

Αυτό που έχει μια αξία είναι να υπενθυμίσουμε πως στη Χαριλάου Τρικούπη δεν θέλουν να εμπλέκονται με ό,τι έχει απομείνει από τον ΣΥΡΙΖΑ και ότι δεν είναι διατεθειμένοι να ξεχάσουν την πρωθυπουργική θητεία του Τσίπρα.

Όσο για την κοινή εκλογική βάση, την οποία θα μπορούσαν να διεκδικήσουν ΠΑΣΟΚ και Τσίπρας; Ούτε αυτή είναι ευρεία, αφού:

● Μετά τη χρεοκοπία ένα μεγάλο αριστερόστροφο και το αυριανικό κομμάτι του ΠΑΣΟΚ μετακόμισαν μαζικά στον ΣΥΡΙΖΑ και ύστερα πολλοί εξ αυτών έφυγαν προς άλλες κατευθύνσεις: Ζωή, Κασσελάκης και αλλού. Και μάλλον εκεί θα μείνουν.

● Οι κεντρώοι που μετακόμισαν από το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ είτε έφυγαν για τη Ν.Δ. είτε – πολύ λιγότεροι – επέστρεψαν στην κοιτίδα τους. Όσοι δεν έφυγαν ποτέ από το ΠΑΣΟΚ δεν θα είχαν ποτέ ως επιλογή τους τον Τσίπρα.

● Οι εκσυγχρονιστές κινούνται αποκλειστικά μεταξύ Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ.

● Το μόνο τμήμα ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ που θα μπορούσε να θεωρηθεί αριστερόστροφο διάκειται φιλικά στον Γιώργο Παπανδρέου και τον Χάρη Δούκα, αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα ενδιαφερθεί για το πιθανό εγχείρημα του Τσίπρα.

● Ενδιαφέρον θα είχε η συμπεριφορά που θα επιδείξει ένα ποσοστό σχετικά νέων ψηφοφόρων, χωρίς μεγάλο εκλογικό παρελθόν, οι οποίοι θα μπορούσαν να έχουν δίλημμα μεταξύ ΠΑΣΟΚ και Τσίπρα.

Συνεπώς το ΠΑΣΟΚ, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι – και θα παραμείνουν – κόσμοι χωριστοί και άκρως ανταγωνιστικοί. Προς το παρόν το πιθανότερο είναι ότι θα ακυρώνει ο ένας την προοπτική του άλλου προς όφελος της Νέας Δημοκρατίας.

Εκτός εάν ένα τμήμα απογοητευμένων ψηφοφόρων της Ν.Δ. – που δεν είναι και λίγοι – αποφασίσουν δεν υπάρχει γιατρειά στο κυβερνών κόμμα και ότι ήρθε η ώρα να δοκιμάσουν κάτι άλλο. Σε αυτή την περίπτωση πολλά μπορεί να δούμε.

Πάντως, με δεδομένη τη στασιμότητα που χαρακτηρίζει σήμερα το πολιτικό σκηνικό, καλό είναι να είμαστε φειδωλοί στα – έτσι κι αλλιώς πολύ πρόωρα – συμπεράσματα…

Διαβάστε επίσης: