Αυτές τις μέρες η κυβέρνηση δηλώνει αποφασισμένη να προχωρήσει στην ψήφιση του νομοσχεδίου για την 13ωρη δουλειά και την ευελιξία. 

Ήδη η πολύμορφη δραστηριότητα των συνδικάτων στα οποία δρουν πρωτοπόρα τα μέλη και οι φίλοι του ΚΚΕ και πολλοί τίμιοι αγωνιστές – μέσα από τα μεγάλα συλλαλητήρια, μέσα από τις εκατοντάδες παρεμβάσεις που έθεσαν στο επίκεντρο τις συνέπειες για την κοινωνική ζωή και την υγεία των εργαζόμενων, που κορυφώθηκαν στην απεργία της 1ης Οκτώβρη και θα κλιμακωθούν εκ νέου στις 14 του Οκτώβρη – τσάκισε την προπαγανδιστική γραμμή της κυβέρνησης ότι τάχα το νομοσχέδιο «αποτέλεσε απαίτηση των εργαζόμενων». Σήμερα προσαρμόζεται στο επικίνδυνο επιχείρημα ότι «η 13ωρη δουλειά σε έναν εργοδότη είναι βελτίωση στο καθεστώς της 13ωρης δουλειάς σε δύο, γιατί οι 4 ώρες θα αμείβονται με προσαύξηση». Πρόκειται για ένα κάλεσμα υποταγής. Η ασήμαντη δυνατότητα αύξησης του μισθού δίνεται μόνο μέσα από τον όρο της εξασφάλισης μιας μεγαλύτερης μάζας υπεραξίας, που μετατρέπεται σε κέρδος για τον εκμεταλλευτή. Εκφράζει ακριβώς ό,τι πιο παρωχημένο και σάπιο, ό,τι πιο αναντίστοιχο με τις μεγάλες δυνατότητες της εποχής να μειωθεί ο εργάσιμος χρόνος, με παράλληλη διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου, με την εξασφάλιση της πλατιάς πρόσβασης των εργαζόμενων στον πολιτισμό, τον αθλητισμό, την συλλογική κοινωνική δράση. 

Η απεργία είναι, όμως, μια συνολικότερη μεγάλη αναμέτρηση με το σύνολο αυτής της αντιλαϊκής πολιτικής, γιατί την ίδια ώρα:

Προδιαγράφεται ένας ακόμη αιματηρός προϋπολογισμός για το 2026 με πάνω από 70 δισ. φόρων για τον λαό, 45 εκατ. για την «μακροοικονομική χρηματοδοτική συνδρομή» στην Ουκρανία κλπ. Δυσκολεύει η πρόσβαση πλατιών τμημάτων του λαού σε στοιχειώδεις υπηρεσίες επειδή βαθαίνει η εμπορευματοποίηση του Δημόσιου Συστήματος Υγείας. Εμφανίζονται όλο και πιο οξυμένα τα μεγάλα προβλήματα της λαϊκής οικογένειας στο ζήτημα της στέγης, της διατροφής, στα σχολεία που ξεκίνησαν με σοβαρές απώλειες διδακτικού προσωπικού, με ρημαγμένες υποδομές, συγχωνεύσεις τμημάτων και με αντιεπιστημονικές παρεμβάσεις στο περιεχόμενο των μαθημάτων από την κυβέρνηση.

Γιατί συνεχίζεται η αντίθετη με το αίσθημα των εργαζόμενων και του λαού στάση στήριξης της γενοκτονίας του παλαιστινιακού λαού, με την άρνηση της κυβέρνησης να αναγνωρίσει το παλαιστινιακό κράτος όπως οφείλει, ενώ επικροτεί τον ενταφιασμό αυτής της προοπτικής με το σχέδιο Τραμπ. 

Γιατί πρόκειται για μια μεγάλη αναμέτρηση με το ίδιο το κράτος του κεφαλαίου που ευθύνεται για τα μεγάλα εγκλήματα σε βάρος της ζωής του λαού, με την αστική δικαιοσύνη που είναι ταχύτατη στο να φορτώνει κατηγορίες στους αγρότες που αγωνίζονται για το εισόδημά τους και την παραγωγή τους, που αφορά και την διατροφή του λαού, στους υγειονομικούς που διεκδικούν την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας, αλλά της παίρνει 23 ολόκληρες μέρες, για να μην πούμε 2,5 χρόνια, για να αποδεχθεί το αυτονόητο αίτημα των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών, να γίνουν όλες οι απαραίτητες εξετάσεις που μπορεί να συμβάλλουν ώστε να μάθουν τι συνέβη με τα παιδιά τους.

Η απεργία είναι η μορφή πάλης που χτυπάει την καρδιά του συστήματος της εκμετάλλευσης, παραλύοντας την παραγωγή, φανερώνει τις μεγάλες δυνατότητες που έχει η οργανωμένη – συντονισμένη πάλη να επιδρά στις εξελίξεις. 

Αυτή φανερώνεται στις τεράστιες κινητοποιήσεις του λαού της Γαλλίας με αφορμή τον πολεμικό προϋπολογισμό που θυσιάζει τις ανάγκες του με τεράστιες περικοπές, που δημιουργούν τριγμούς στο αστικό πολιτικό σύστημα.

Φανερώνεται στις τεράστιες απεργιακές συγκεντρώσεις των εργαζομένων της Ιταλίας, με αιχμή την αλληλεγγύη στον παλαιστινιακό λαό, που εκπληρώνεται με τα εμπόδια στα λιμάνια και στους χώρους δουλειάς για να μην γίνουν κρίκοι της σφαγής. Στις μεγάλες κινητοποιήσεις αλληλεγγύης που έχουν βάλει την σφραγίδα τους και επέδρασαν έστω και σε αυτήν την προσχηματική αναγνώριση του παλαιστινιακού κράτους από μια σειρά κυβερνήσεις. 

Φανερώθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια στην πλατιά παρέμβαση του εργατικού-συνδικαλιστικού κινήματος, με μπροστάρηδες τα μέλη του ΚΚΕ σε μεγάλους αγώνες που είχαν στο επίκεντρο τους το ζήτημα του εργάσιμου χρόνου, όπως των μεταλλωρύχων στην Χαλκιδική, των μεταλλεργατών της Ζώνης του Περάματος που με τον αγώνα τους έχουν επιβάλλει 7ωρη βάρδια και απαγόρευση εργασιών πέραν της 10ώρης, όρος κόντρα στην γενικότερα εφαρμοζόμενη πολιτική. 

Φάνηκε στις κορυφαίες απεργιακές συγκεντρώσεις του περασμένου Φλεβάρη, που στοιχειώνουν ακόμα την κυβέρνηση και τους επίδοξους αναμορφωτές, όσους ανησυχούν μην χαθεί η εμπιστοσύνη στους θεσμούς. Δηλαδή μην διευρυνθεί το τμήμα των εργαζόμενων που δεν θα τρομάζει από τον κίνδυνο να χαθεί η «σταθερότητα» των όρων της δικής του εξαθλίωσης.

Που θα συνειδητοποιεί πιο στέρεα την κοινή αναφορά που πρέπει να αποκτήσει η δυσαρέσκειά του απέναντι στην ίδια την αστική τάξη και το κράτος της, και δεν θα εγκλωβίζει τον αγώνα του στον στόχο της κυβερνητικής εναλλαγής βάζοντας στο στόχαστρο μόνο κάποιους μεμονωμένους εκπροσώπους της, όπως τον καλούν σήμερα το ΠΑΣΟΚ και τα υπόλοιπα κόμματα και κομμάτια της σοσιαλδημοκρατίας. 

Σήμερα το ΚΚΕ, με τις Αποφάσεις του, με τις Θέσεις του και το Πρόγραμμά του, με την πρωτοπόρα δράση των μελών του μέσα στα σωματεία, θέτει στο επίκεντρο το ουσιαστικότερο ζήτημα: Τι κίνημα και τι αγώνας χρειάζεται για να ανατραπούν οι αιτίες αυτής της πολιτικής.

Η απεργία της Τρίτης 14 του Οκτώβρη, οι μεγάλες κινητοποιήσεις που είναι μπροστά μπορούν να αποτελέσουν ένα νέο εφαλτήριο για την εργατική τάξη, τον λαό που προβληματίζεται. Αποτελούν ένα μεγάλο πεδίο για να συγκεντρωθούν δυνάμεις, να ανέβει ο βαθμός οργάνωσης και η δράση απέναντι στα μονοπώλια και τις κυβερνήσεις τους. Για να αναπτυχθεί πολιτική και πρακτική πείρα και η δυσαρέσκεια να γίνει πολιτική συνειδητοποίηση. Το ρεύμα αμφισβήτησης να γίνει ρεύμα ανατροπής. Σε αυτή την υπόθεση θα δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό. 

*Ο Λάμπρος Χατζάρας είναι στέλεχος του ΚΚΕ, μέλος της διοίκησης Ομοσπονδίας Μετάλλου

Διαβάστε επίσης:

Από το παραμύθι των «αρίστων», στην πραγματικότητα των «ανίδεων»

Οι τρεις μεγάλες εκκρεμότητες του Τσίπρα

Προϋπολογισμός 2026: Η Κυβέρνηση της ΝΔ «πνίγει» τους πολλούς για να ανασάνει το κεφάλαιο