Υπήρξε μια εποχή που η αθηναϊκή ριβιέρα έλαμπε από τη νύχτα ως το πρωί. Μια εποχή που η Γλυφάδα ήταν το επίκεντρο της διασκέδασης, η πίστα δεν είχε σύνορα και οι θαμώνες, με τζιν και καουμπόικες μπότες, γκρέμιζαν τους κανόνες του καθωσπρεπισμού φτιάχνοντας το πρώτο, αυθεντικό street style της μεταπολεμικής Ελλάδας. Στην καρδιά αυτής της εποχής, με φόντο το Αιγαίο και το φως της παραλιακής, υπήρχε ένα όνομα που ταυτίστηκε όσο κανένα άλλο με τη λάμψη, την ένταση και το πάθος της αθηναϊκής νύχτας, ο Αργύρης Παπαργυρόπουλος.

Γεννημένος στο Πολύδροσο Φωκίδας,  ήρθε στην Αθήνα τη δεκαετία του ’50, όταν ο πατέρας του, Θανάσης εργαζόταν ως ταξιτζής. Το πρώτο του σπίτι βρισκόταν στα Πατήσια. Φτωχό, αλλά γεμάτο φιλοδοξίες παιδί Το πρωί βοηθούσε τον πατέρα και τον θείο του, το βράδυ πήγαινε στη βραδινή τεχνική σχολή Ήφαιστος για να μάθει ηλεκτρολογία.  Έπιανε μεροκάματο στις οικοδομές, κουβαλούσε εργαλεία, βοηθούσε όπου μπορούσε. Τις Κυριακές, με ένα Opel Kadett φορτωμένο πάγο, κατέβαινε με τον θείο του στη Γλυφάδα για να πουλήσουν γκαζόζες και πορτοκαλάδες. Κανείς δεν θα φανταζόταν τότε πως λίγα χρόνια αργότερα, στο ίδιο σημείο της παραλίας, θα δέσποζε η αυτοκρατορία του. Νέος ακόμη, αποφάσισε να ταξιδέψει ως ναυτικός. Το πρώτο του ταξίδι τον έφερε στη Νέα Υόρκη. Ακολούθησαν ταξίδια στον Περσικό Κόλπο, τη Ρωσία, τη Ρουμανία, την Πολωνία, τις Ινδίες και τη Νότια Αμερική. Ο κόσμος γινόταν το σχολείο του, και κάθε λιμάνι μια εμπειρία ζωής.

Οι εμπειρίες αυτές τον σκλήρυναν. «Σπούδασα στα μεγαλύτερα πουτ@ναριά του κόσμου», παραδεχόταν με την ωμή ειλικρίνεια που πάντα τον διέκρινε. «Έπεσα και κολύμπησα σε βαθιά νερά, κι αυτό μου στέρησε ίσως τον ρομαντισμό. Τον έρωτα δεν τον έζησα». Ήταν ένας άνθρωπος που γνώρισε τη ζωή από την άγρια πλευρά της  και ίσως γι’ αυτό ήξερε αργότερα να διαχειρίζεται τη νύχτα καλύτερα από οποιονδήποτε άλλο.

Στην Αθήνα της δεκαετίας του ’70, η διασκέδαση ήταν υπόθεση λίγων. Κοσμικά σαλόνια, σικάτα μαγαζιά και ένα κοινό που διψούσε για κάτι διαφορετικό. Ο Παπαργυρόπουλος μπήκε στη νύχτα σχεδόν τυχαία, αλλά την κατέκτησε μεθοδικά. Δημιούργησε την «Αθηναία» στο Κολωνάκι, ένα από τα πιο γνωστά κέντρα διασκέδασης της εποχής, όπου σύχναζαν καλλιτέχνες, πολιτικοί και επιχειρηματίες. Λέγεται ότι κάποια μέρα διασκέδαζε εκεί ο Ανδρέας Παπανδρέου. Μόλις μπήκε στο μαγαζί ο επιχειρηματίας του έστειλε σαμπάνιες στο τραπέζι. Ο Ανδρέας του γνέφει και λέει: «Φέρε μας κανένα ουίσκι να πιούμε». Λίγο αργότερα, τηλεφώνημα για βόμβα ταράζει τη βραδιά. Ο Παπαργυρόπουλος τον ενημερώνει και ο πρωθυπουργός απαντά ατάραχος: «Το έχεις ασφαλίσει το μαγαζί;» Όχι, πρόεδρε…» «Κακό του κεφαλιού σου, γιατί εγώ δεν φεύγω!»

Εκεί, ένα βράδυ, ο φίλος του Κώστας Βουτσάς τον σύστησε στον διευθυντή των θρυλικών «Αστεριών» της Γλυφάδας, Χρόνη Στεργιόπουλο.

Τα Αστέρια τότε είχαν χάσει τη λάμψη τους. Το θρυλικό κέντρο, που από τη δεκαετία του ’50 φιλοξενούσε διεθνή ονόματα όπως τον Χάρι Μπελαφόντε, είχε παρακμάσει. Ο Βουτσάς έριξε την ιδέα: «Γιατί δεν τα δίνεις στον Αργύρη; Αυτός θα τα αναστήσει». Κι έτσι έγινε. Το 1981, ο Παπαργυρόπουλος αναλαμβάνει τα Αστέρια και ξεκινά η δεύτερη χρυσή εποχή τους.

Με το επιχειρηματικό του ένστικτο και την εμπειρία του από τη νύχτα, ο Παπαργυρόπουλος μεταμόρφωσε το χώρο. Έβαλε μέσα τρεις πίστες, έφερε διεθνή καλλιτέχνες, πειραματίστηκε με νέες ιδέες. Στα εγκαίνια, η Ζανέτ Καπούγια και μια ομάδα Αμερικανών χορευτριών με ρόλερ σκέιτ έκαναν σόου σε τρεις πίστες ταυτόχρονα. Η επιτυχία  ήταν εκκωφαντική. Τα Αστέρια έγιναν συνώνυμο της νύχτας, της κοσμικής Αθήνας, του γλεντιού με στυλ. «Όχι σκυλάδικα», έλεγε ο Παπαργυρόπουλος, «ποτέ σκυλάδικα. Ήταν ένα elegant μαγαζί και το κράτησα έτσι». Πράγματι, από την πίστα του πέρασαν τα μεγαλύτερα ονόματα του ελληνικού τραγουδιού, ενώ οι πολιτικοί της εποχής έβρισκαν εκεί το καταφύγιό τους μετά τις βαριές συνεδριάσεις.

Οι ιστορίες που συνοδεύουν τα Αστέρια είναι αναρίθμητες. Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής είχε περάσει το κατώφλι τους. «Ήταν σαν να είχε μαγνητικό πεδίο. Μόλις έμπαινε, σηκωνόταν ο κόσμος», θυμόταν ο Παπαργυρόπουλος. Ήταν μια εποχή που η πολιτική και η διασκέδαση συνυπήρχαν φυσικά, μέσα σε ένα σκηνικό όπου όλα επιτρέπονταν και τίποτα δεν προκαλούσε εντύπωση. Ο Παπαργυρόπουλος δεν ήταν απλώς επιχειρηματίας· ήταν θεσμός.

Το 1990, μια φωτιά κατέστρεψε ολοσχερώς τα Αστέρια. Ο Παπαργυρόπουλος έφτασε και αντίκρισε αποκαΐδια. «Καταστροφή», είπε. Δεν λύγισε όμως. Μετέφερε τους ήδη κλεισμένους χορούς στο διπλανό μαγαζί, δούλεψε με τα χέρια του και τα Αστέρια ξαναγεννήθηκαν από τις στάχτες τους. Για 35 χρόνια έζησε μέσα σε αυτό το μαγαζί, παντρεύτηκε εκεί, βάφτισε τα παιδιά του στη θάλασσα μπροστά, έφτιαξε έναν κόσμο που έγινε δεύτερο σπίτι για χιλιάδες ανθρώπους.

Η οικονομική κρίση και τα μνημόνια ήταν η αρχή του τέλους για τον άρχοντα της νύχτας. Τον Απρίλιο του 2012 συλλαμβάνεται για οφειλές προς το Δημόσιο, αφού δεν είχε αποδώσει ΦΠΑ ύψους 85.393 ευρώ. Ακολούθησαν πλειστηριασμοί στα ακίνητά του σε Κολωνάκι και Γλυφάδα. Η βίλα του στα νότια προάστια βγήκε σε ηλεκτρονικό σφυρί και πουλήθηκε προς 7,5 εκατομμύρια ευρώ. Παρέμενε μέσα μέχρι σήμερα όταν μπήκε ο δικαστικός κλητήρας για να τον απομακρύνει.

Ο Αργύρης Παπαργυρόπουλος δεν υπήρξε ποτέ πολιτικά ορθός. Με την ωμή, λαϊκή του ειλικρίνεια, συχνά προκαλούσε με δηλώσεις και ιστορίες του. Ένας άνθρωπος της πιάτσας, της εμπειρίας και του ένστικτου, χωρίς φτιασίδια, που δεν δίσταζε να μιλήσει όπως ένιωθε. Στην ουσία, όμως, πίσω από τη σκληρή του εικόνα κρυβόταν ένας ρομαντικός που νοσταλγούσε τις εποχές όπου «η διασκέδαση ήταν αυθεντική» και «ο κόσμος είχε κέφι, όχι φιγούρα». Ήταν ο τελευταίος μιας γενιάς επιχειρηματιών που έφτιαχναν τη νύχτα με τα ίδια τους τα χέρια, χωρίς marketing, χωρίς social media, μόνο με ένστικτο, τσαγανό και την ακαταμάχητη δύναμη της προσωπικότητάς τους.

Διαβάστε επίσης:

Μεσσηνία: Καλλιεργούσε κάνναβη στο υπόγειο κι έκρυβε το χασίς στην… κατάψυξη (photos)

Τραγωδία στις Σέρρες: Νεκρός 56χρονος που έπεσε από την εξωτερική σκάλα του σπιτιού του

Σοκάρει η μαρτυρία του γιου του Σήφη Βαλυράκη: Ο πατέρας μου ήταν ξυλοκοπημένος και είχε αμυντικά τραύματα – Η στολή του ήταν άθικτη