Εξερχόμενη από τη δημοσιονομική μέγγενη των μνημονίων, η Ελλάδα κλήθηκε να καλύψει το χαμένο έδαφος μίας δεκαετίας όσον αφορά τον εκσυγχρονισμό των Ενόπλων Δυνάμεων και την προσαρμογή τους στα νέα γεωστρατηγικά δεδομένα.

Από τις υποχρεωτικά, λόγω Θεσμών, μειωμένες εξοπλιστικές δαπάνες των 2,5 έως 2,6 δισ. ευρώ ετησίως μεταξύ 2011-2019, η Κυβέρνηση Μητσοτάκη ήταν σε θέση να αναδιαμορφώσει τις τεχνολογικές δυνατότητες των τριών όπλων, με την ετήσια δαπάνη να αγγίζει τα 4 δισ. (2022) ως αποτέλεσμα του δημοσιονομικού «μαξιλαριού» των 37 δισ. που παρέλαβε, αλλά των δισεκατομμυρίων του Ταμείου Ανάκαμψης και Σταθερότητας. Σε αυτά, μάλιστα, προστίθενται πλέον και τα περίπου 790 εκ. ευρώ του προγράμματος “SAFE”.

Συνεπώς, θα ανέμενε κάποιος ότι η απαλλαγή από δημοσιονομικούς περιορισμούς θα συνέβαλε στη διεθνή αναβάθμισή της. Η αγορά πανάκριβων ξένων οπλικών συστημάτων δίχως τη συμμετοχή της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας, αντί φθηνότερων και ευέλικτων τεχνολογιών με το εγχώριο οικοσύστημα καινοτομίας σε πρωταγωνιστικό ρόλο, θα μπορούσε τουλάχιστον να κεφαλαιοποιηθεί σε επίπεδο διπλωματικών κερδών. Ωστόσο, ούτε οφέλη για την εθνική οικονομία κατάφερε να αποκομίσει, ούτε έναν επιτυχή σχεδιασμό εξοπλιστικής διπλωματίας κατάφερε να υλοποιήσει η Κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Η Ν.Δ. διαφημίζει διαρκώς τις φαραωνικές αγορές οπλικών συστημάτων από τη Γαλλία, αλλά μόλις πρόσφατα ο κ. Μακρόν προχώρησε σε δημόσια ανταλλαγή φιλοφρονήσεων με τον κ. Ερντογάν κατά τη Σύνοδο Κορυφής του Σαρμ ελ Σέιχ στην Αίγυπτο. Μάλιστα, κατά δήλωση του Τούρκου Προέδρου, ο Γάλλος ομόλογός του ήταν εκείνος, που πρότεινε την ανάληψη ρυθμιστικού ρόλου από την Τουρκία στη Γάζα, με αποστολή στρατιωτικών δυνάμεων για τη διαφύλαξη της ειρήνης! Παράλληλα, οι γαλλικές Άμεσες Ξένες Επενδύσεις στην Τουρκία ανέρχονται στα 8 δισ. ευρώ καταγράφοντας ανοδική τάση, με 1.618 εταιρείες να δραστηριοποιούνται σε στρατηγικούς τομείς της τουρκικής οικονομίας.

Ο κ. Μητσοτάκης και οι Υπουργοί του πανηγυρίζουν και για την ένταξη της χώρας μας στο πρόγραμμα των αμερικανικών αεροσκαφών F-35, αλλά εσχάτως γίναμε μάρτυρες συμφωνιών ύψους 100 δισ. δολαρίων στο πλαίσιο δίωρης συνάντησης Τραμπ-Ερντογάν στο Λευκό Οίκο τη στιγμή ο Αμερικανός Πρόεδρος αρκείται μόνο σε μία χειραψία με τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Δεν επιθυμεί ούτε να δει τον κ. Μητσοτάκη, παρά τη… «συνεπή» στάση που επιδεικνύει ως δεδομένος και προβλέψιμος. Μάλιστα, ο κ. Τραμπ έχει εξάρει πολλές φορές τον Τούρκο ομόλογό του, ενώ δηλώνει την προθυμία του να επανεντάξει την Άγκυρα στο πρόγραμμα των F-35 και διαβεβαιώνει για την αναβάθμιση των τουρκικών F-16.

Τον περασμένο Αύγουστο, η Τουρκία, η Ιταλία και η Λιβύη προχώρησαν στη Σύνοδο Κορυφής της Κωνσταντινούπολης για μια «Στρατηγική αναδιάρθρωση στη Μεσόγειο», αμέσως μετά την κλιμάκωση της έντασης στις σχέσεις Ελλάδας-Λιβύης. Η ελληνική αντίδραση ήταν και πάλι κατευναστική με τη σύναψη συμφωνίας εξαγοράς 2+2 ιταλικών φρεγατών Bergamini και ενόσω η ιταλοτουρκική στρατηγική συνεργασία γνωρίζει άνθιση επί κρίσιμων τομέων, όπως η ενέργεια και η αμυντική βιομηχανία. Άλλωστε, η Τουρκία έχει αποκτήσει πρόσβαση στα κονδύλια του προγράμματος SAFE, μέσω της εξαγοράς των ιταλικών εταιρειών Piaggio Aerospace και Leonardo και ως εκ τούτου, διαθέτει «ευρωπαϊκά Α.Φ.Μ.» ως απόρροια της εν λόγω ιταλοτουρκικής συνεργασίας.

Παράλληλα, με αφορμή την επιτακτική ανάγκη της Άγκυρας να αναβαθμίσει τις δυνατότητες της Πολεμικής Αεροπορίας της, ο Γερμανός Υπουργός Εξωτερικών δήλωσε ότι «η ενίσχυση της Τουρκίας με Eurofighter εξυπηρετεί και τα γερμανικά συμφέροντα», υπογραμμίζοντας «τη στρατηγική σημασία της Τουρκίας για το ΝΑΤΟ». Και στη συγκεκριμένη περίπτωση, η Ελληνική Κυβέρνηση έλαμψε διά της απουσίας της, ανεξαρτήτου του γεγονότος ότι η Γερμανία συνιστά στρατηγικό εταίρο της χώρας μας στην Ε.Ε. και η Τουρκία θέτει ευθέως σε κίνδυνο το ευρωπαϊκό έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας-Κύπρου, ήτοι δύο κρατών-μελών.

Η συγκυρία της δυνατότητας αύξησης δαπανών και της ευρωπαϊκής στρατηγικής για την αποτροπή της ρωσικής επιθετικότητας συνιστούν μοναδικές ευκαιρίες για την Ελλάδα να υπογραμμίσει τα δικά της διλήμματα ασφαλείας στο πλαίσιο της συλλογικής άμυνας και τον αντίστοιχο αποσταθεροποιητικό ρόλο της Τουρκίας. Όμως, η ανικανότητα της Κυβέρνησης Μητσοτάκη να συνδέσει τις αγορές οπλικών συστημάτων με ευρύτερα γεωπολιτικά διακυβεύματα οδηγεί την ελληνική εξοπλιστική διπλωματία στο κύκνειο άσμα της, με σαφώς αρνητικές συνέπειες για τα εθνικά συμφέροντα.

*Ο Γιάννης Σαρακιώτης είναι βουλευτής Φθιώτιδας – δικηγόρος

Διαβάστε επίσης

Η αρένα του ΠΑΣΟΚ και το σέρβις στη ΝΔ

Το μετέωρο βήμα του Μητσοτάκη: Νόμος – πυρίτιδα ή επικοινωνιακό φιάσκο; – Σύγκρουση με την κοινωνία ή παραδοχή πολιτικής απάτης;

Μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι