Και δεύτερη ανάρτηση αναφορικά με την απουσία εκπροσώπων της Αριστεράς από την κηδεία του Διονύση Σαββόπουλου στους οποίους είχε ασκήσει νωρίτερα δριμεία κριτική έκανε ο Οδυσσέας Ιωάννου.

«Στενοχωρήθηκα μόνο με δύο κατηγορίες» σχολίων, σημειώνει και συνεχίζει: «Η πρώτη αφορά όσους θίχτηκαν και θεώρησαν πως τους έκανα κριτική για το ότι δεν πήγαν στην κηδεία. Ή δεν διάβασαν όλο το κείμενο ή έκαναν πως δεν το διάβασαν. Τους δικαιολόγησα όλους, είπα πως είμαι μαζί σας, τι άλλο να πω; Έγραψα σε όλους τους τόνους πως αναφέρομαι ΜΟΝΟ στους θεσμικούς της Αριστεράς».

Όπως σημειώνει στη συνέχεια, «πιο πολύ από όλους όμως στενοχωρήθηκα (και από ανθρώπους που δεν το περίμενα) που με εγκαλούσαν επειδή αναδημοσίευσαν το κείμενο, το έκοψαν και το έραψαν και πολλά ακροδεξιά sites. Αλήθεια μωρέ τώρα μού γράψατε κάτι τέτοιο; Προτείνετε να ζήσουμε με τον φόβο του φασίστα; Να μην κάνουμε κριτική (σκληρή, χαζή, άδικη) στην Αριστερά μην το πάρουν και το χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν; Και που να τα πούμε; Στα όργανα; Μα δεν είμαστε πουθενά γραμμένοι, πού να τα πούμε κι εμείς; Με προσωπικά sms; Να φτιάξουμε μια κλειστή ομάδα στο viber; Πείτε μου, πού είναι το ενδεδειγμένο πεδίο διαλόγου και θα έρθω πρώτος.

Μήπως να σταματήσουμε να γράφουμε και τραγούδια μη τυχόν αρέσουν και σε φασίστες και τα χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν;».

Ειδικότερα, στην ανάρτησή του, ο Οδυσσέας Ιωάννου γράφει:

Ήταν μία στενάχωρη μέρα. Δεν το ήθελα έτσι. Γι΄αυτό και δεν ανέβασα το link του News247 που δημοσιεύτηκε γιατί ήθελα να δώσω έναν προσωπικό τόνο στην λύπη μου, να το διαβάσουν εδώ μέσα φίλοι και όχι να μαζικοποιηθεί. Τέλος πάντων, έγινε τώρα.

Καταρχάς πραγματικά λυπάμαι για όσους στενοχώρησα. Οι φίλοι το κάνουν πού και πού αυτό.

Διάβασα όσα σχόλια μπόρεσα, και ευχαριστώ όσους μπήκατε στον κόπο. Κυρίως όσα διαφωνούσαν και σε πολλά βρήκα πράγματα που θα τα υπέγραφα. Στενοχωρήθηκα μόνο με δύο κατηγορίες. Η πρώτη αφορά όσους θίχτηκαν και θεώρησαν πως τους έκανα κριτική για το ότι δεν πήγαν στην κηδεία. Ή δεν διάβασαν όλο το κείμενο ή έκαναν πως δεν το διάβασαν. Τους δικαιολόγησα όλους, είπα πως είμαι μαζί σας, τι άλλο να πω; Έγραψα σε όλους τους τόνους πως αναφέρομαι ΜΟΝΟ στους θεσμικούς της Αριστεράς.

Πιο πολύ από όλους όμως στενοχωρήθηκα (και από ανθρώπους που δεν το περίμενα) που με εγκαλούσαν επειδή αναδημοσίευσαν το κείμενο, το έκοψαν και το έραψαν και πολλά ακροδεξιά sites. Αλήθεια μωρέ τώρα μού γράψατε κάτι τέτοιο; Προτείνετε να ζήσουμε με τον φόβο του φασίστα; Να μην κάνουμε κριτική (σκληρή, χαζή, άδικη) στην Αριστερά μην το πάρουν και το χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν; Και που να τα πούμε; Στα όργανα; Μα δεν είμαστε πουθενά γραμμένοι, πού να τα πούμε κι εμείς; Με προσωπικά sms; Να φτιάξουμε μια κλειστή ομάδα στο viber; Πείτε μου, πού είναι το ενδεδειγμένο πεδίο διαλόγου και θα έρθω πρώτος.

Μήπως να σταματήσουμε να γράφουμε και τραγούδια μη τυχόν αρέσουν και σε φασίστες και τα χρησιμοποιήσουν όπως θέλουν;

Ξέρετε ποιο είναι το πρόβλημά μου; και το παραδέχομαι. Εμείς που έχουμε πάρει από μικροί πολύ σοβαρά τα τραγούδια πολλές φορές τα θεωρούμε κάτι σημαντικότερο από τις ζωές (που δεν είναι). Είναι ένα πάθος μας, δείξτε λίγη κατανόηση. Όσες φορές αισθάνθηκα να ξεφεύγω και να τα θεωρώ σημαντικότερα, το μάζευα αμέσως.

Τα τραγούδια δεν αντέχουν μπροστά στην φτώχεια, στον αποκλεισμό, στην περιθωριοποίηση που βιώνει ένα πολύ μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας. Αν υποστηρίξεις κάτι τέτοιο δεν είσαι απλά ελιτίστας, είσαι πρόστυχος. Αλλά μωρέ, και πάλι, δεν το έκανα σε αυτό το κείμενο. Επίσης σε όλους τους τόνους έγραψα πως δεν το πιστεύω. Γιατί κάνατε πως δεν το διαβάσατε;

Ζητάω χίλια συγγνώμη που για πρώτη (και ελπίζω μοναδική φορά) δεν θα ανοίξω τα σχόλια, αλλά πραγματικά η μέρα δε σηκώνει άλλες στενοχώριες. Καλή συνέχεια σε όλους μας. Αύριο θα είναι καλύτερα.

ΥΓ. Προσπαθώ εδώ και καιρό να παλέψω με τον μεγάλο μου δαίμονα, το τσιγάρο. Κάποιες μέρες το νικάω, κάποιες με νικάει.

Ε, σήμερα δεν ήταν μια καλή μέρα.

Η πρώτη ανάρτηση του Οδυσσέα Ιωάνννου

«Πού ήσουνα χθες Αριστερά μου;

Προσπαθώ εδώ και χρόνια να μην γράφω θυμωμένος. Να περιμένω. Όταν γράφεις θυμωμένος γίνεσαι φανατικός και, το χειρότερο, γίνεσαι άδικος με τους ανθρώπους.

Προσπάθησα πολύ να μην γράψω αυτό το κείμενο.

Χθες, δεν ήταν η κηδεία κανενός «δεξιού» Σαββόπουλου. Κανενός υποστηρικτή του Μητσοτάκη. Χθες ήταν ο αποχαιρετισμός σε μία Ελλάδα που κάποτε έπιασε απάτητες κορυφές στην τέχνη της. Αποχαιρετισμός στην καλή εκδοχή του εαυτού μας. Αποχαιρετισμός στην τρυφερότητα. Ήταν η κηδεία ενός ανθρώπου που κάποτε παρηγόρησε.

Και η επίσημη Αριστερά απούσα. Τόσο θόρυβο δεν έχει κάνει ξανά μία απουσία. Τουλάχιστον εγώ δεν θυμάμαι.

Πώς γίνεται να είσαι απών από την τρυφερότητα; Από την παρηγοριά; Πώς το κάνεις αυτό; Και κυρίως, σε ποιον νομίζεις πως το κάνεις; Ποιον τιμωρείς;

Του τα είπαμε όλοι του Σαββόπουλου όταν διαφωνήσαμε στις πολιτικές του τοποθετήσεις. Τα είπαμε, τελείωσε. Και δεν μετανιώνουμε.

Χθες όμως δεν ήταν μία τέτοια μέρα. Ήταν μία υπέροχη, ηλιόλουστη μέρα, που μας έδωσε μία ευκαιρία να φανούμε, όχι μεγαλόψυχοι, (δεν μας το ζήτησε κανένας) αλλά συνεπείς με το αίσθημά μας.

Όχι για όλους, συμφωνώ. Όχι για όσους έχουν δει τις ζωές τους να τσακίζονται από τα νεοφιλελεύθερα δόγματα και δεν είχαν καμία όρεξη να συμμετέχουν, βλέποντας την αποκαρδιωτική εικόνα με τους εκπροσώπους της πλέον αμοραλιστικής Κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών να έχουν πιάσει πρώτο στασίδι στην Μητρόπολη. Το ακούω εκείνο το «συγγνώμη που δεν έχουμε πάρει τόσο σοβαρά τα τραγούδια όσο εσείς, και δεν τα θεωρούμε κάτι σημαντικότερο από τις ζωές μας που κάθε μέρα βρίσκουν τοίχο. Συγγνώμη που για τον λόγο αυτό δεν έχουμε καρδιά να πενθήσουμε κάποιον που πήρε το μέρος τους τα τελευταία χρόνια.». Έχουν δίκιο, δεν υπάρχει «αισθάνεστε λάθος». Και ναι, τα τραγούδια δεν είναι σημαντικότερα. Είμαι μαζί τους, εκατό τοις εκατό.

Όχι για όσους, κυρίως νεότερους, λένε «Νισάφι πια, μας έχετε πλακώσει με το βάρος των μύθων σας και δεν μπορούμε να πάρουμε ανάσα. Σταματήστε να καθαγιάζετε και να εξιδανικεύετε το παρελθόν και την δική σας Ιστορία. Εμάς οι δικοί σας μύθοι δεν μας λένε τίποτα, έχουμε κάθε δικαίωμα να μην τους πενθήσουμε». Μαζί σας. Αλήθεια, μαζί σας με τα χίλια! Βέβαια παρά το γεγονός πως δεν είναι κοινή μας Ιστορία, είναι Ιστορία, μην αποκόβεστε από την Ιστορία, σεβαστείτε την, αμφισβητήστε μας όλους, φτιάξτε την δική σας. Αλλά οκ, μαζί σας.

Όχι για όσους δεν ακολουθούν κάποιο πρωτόκολλο πένθους, κάποια κανονικότητα φορεμένη. Δεν τους αρέσουν οι μπάντες και οι επίσημοι, τον αποχαιρετήσαν με ένα κρασάκι σπίτι και βάζοντας ένα cd του να παίζει.

Εγώ αναφέρομαι στους εκπροσώπους της θεσμικής Αριστεράς. Δεν έπρεπε να λείπετε. Τι φοβηθήκατε; Μήπως η παρουσία σας, νομιμοποιήσει κάποια ιδεολογία ή μία κυβερνητική φιέστα;

Δεν λείψατε χθες από την κηδεία του Σαββόπουλου. Λείψατε από τις ζωές σας. Από τις ζωές μας. Πάλι. Ξανά. Κρίμα.

Μας τελειώνουν οι λέξεις. Μας τελειώνουν τα όνειρα. Έρχεται σκοτάδι από παντού. Μη γίνεστε μέρος του.

Κάποια από τα σχόλια που υποστηρίζουν (όχι αδίκως βέβαια) πως οι θεσμικοί ηγέτες δεν εκπροσωπούν τον εαυτό τους αλλά ανθρώπους και ιδεολογίες και ορθώς δεν παρέστησαν γιατί έτσι θα “επικύρωναν” τους υποστηρικτές μίας άθλιας πολιτικής, μού γέννησαν μία απορία. Αν πεθάνει ο Πρωθυπουργός θα πάνε ή όχι; Φυσικά και θα πάνε, το γνωρίζουμε. Με την παρουσία τους θα επικυρώσουν την πολιτική του ή εκεί δεν μας ενοχλεί που θα αναγκαστούν από το “συστημικό” πρωτόκολλο του θεσμικού τους ρόλου;»

Διαβάστε επίσης:

Θηβαίος για Σαββόπουλο: «Χάσαμε όλοι τον παππού μας που μας έλεγε παραμύθια»

Είναι ασφαλή τα ελληνικά μουσεία; Διευθυντές και αρχαιολόγοι απαντούν, στον απόηχο της «κλοπής του αιώνα» στο Λούβρο

Όλο και περισσότερα θέατρα αναγγέλλουν τις καινούριες παραστάσεις τους