Ο αποκλεισμός πολλών χαμηλοσυνταξιούχων από την έκτακτη ενίσχυση των 250 ευρώ
Γράφει η Ιωάννα Λιούτα *
Όταν η γραφειοκρατία νικά την κοινωνική πολιτική. Πρόκειται για μια διοικητική λεπτομέρεια που μετατράπηκε σε κριτήριο κοινωνικού αποκλεισμού. Η σχετική νομοθεσία όπως ισχύει σε αντίστοιχες παροχές, συνδέει την επιλεξιμότητα με τα εισοδηματικά δεδομένα που προκύπτουν από την εμπρόθεσμη δήλωση.Όμως η ουσία είναι αλλού.
Η Κυβέρνηση επέλεξε να μην προβλέψει καμία ρήτρα προστασίας για τους πιο αδύναμους, καμία εξαίρεση για καθυστερήσεις που συχνά οφείλονται σε αντικειμενική αδυναμία πρόσβασης σε λογιστή, σε έλλειψη ψηφιακών δεξιοτήτων, ή ακόμη και σε προβλήματα υγείας.
Ποια κοινωνική πολιτική επιλέγει να στερήσει 250 ευρώ από ηλικιωμένους που δεν έχουν χρήματα για θέρμανση; Ποια κοινωνική ευαισθησία απαιτεί από έναν 85χρονο κάτοικο χωριού,χωρίς διαδίκτυο και συχνά χωρίς μεταφορικό μέσο,να αποδείξει την «εμπρόθεσμη συμμόρφωσή» του σε ηλεκτρονικές διαδικασίες;
Ο αποκλεισμός αυτός δεν είναι τεχνικός. Είναι πολιτικός. Και η αδικία είναι προφανής. Άνθρωποι που πληρούσαν όλα τα πραγματικά κοινωνικά κριτήρια , χαμηλό εισόδημα, μόνιμη κατοικία στην Ελλάδα, καταβολή σύνταξης, στερήθηκαν το βοήθημα επειδή δεν ανταποκρίθηκαν εγκαίρως σε μια διαδικασία που το ίδιο το κράτος γνωρίζει ότι συχνά τους υπερβαίνει.
Η Κυβέρνηση οφείλει να απαντήσει ξεκάθαρα
Προτίθεται να αποκαταστήσει την αδικία; Θα δώσει τελικά το ποσό στους χαμηλοσυνταξιούχους που το έχουν ζωτική ανάγκη;
Η κοινωνική πολιτική δεν κρίνεται μόνο από το ύψος των παροχών.Κρίνεται από το κατά πόσον το κράτος επιλέγει να προστατεύει τον πολίτη ή να κρύβεται πίσω από την τεχνικότητα μιας προθεσμίας.Κρίνεται από το αν η πολιτεία βλέπει τους ηλικιωμένους ως αριθμούς ή ως ανθρώπους.
Ο συγκεκριμένος αποκλεισμός στέλνει ένα καθαρό μήνυμα, η γραφειοκρατία προηγείται της κοινωνικής δικαιοσύνης.
Και αυτό δεν είναι απλώς λανθασμένη πολιτική. Είναι βαθιά άδικο.
*Πολιτική και Οικονομική Αναλύτρια
Διαβάστε επίσης:
Τέσσερις προσφορές για τη μίσθωση της Ακτής Βουλιαγμένης
Κάθε χρόνο και χειρότερα: Το 0,001% ελέγχει το 6% του παγκόσμιου πλούτου