Την ώρα που και οι δημοσκοπήσεις του Δεκεμβρίου παρουσιάζουν το ίδιο κατακερματισμένο τοπίο στο χώρο της αντιπολίτευσης η συζήτηση για την δημιουργία δύο νέων κομμάτων του Αλέξη Τσίπρα και της Μαρίας Καρυστιανού φουντώνει.

Αλέξης Τσίπρας: Η Θεσμική Μετάλλαξη και η «Ιθάκη» της Ωριμότητας

Ο Αλέξης Τσίπρας του 2025 επιχειρεί κάτι εξαιρετικά δύσκολο: να επιστρέψει ως «πολιτικό κεφάλαιο» και όχι ως οργισμένος ηγέτης. Η κυκλοφορία του βιβλίου του «Ιθάκη» αποτέλεσε  το μανιφέστο αυτής της νέας περιόδου. Δεν πρόκειται για μια απλή αυτοβιογραφία, καθώς  ο ίδιος θέλει να είναι μια πράξη πολιτικής κάθαρσης.

Μέσα από την «Ιθάκη», ο Τσίπρας επιχειρεί να κλείσει τις πληγές του 2015 και  να προσεγγίσει τους ψηφοφόρους εκείνους που απογοητεύτηκαν από τη διαχείριση Μητσοτάκη αλλά φοβούνται την επιστροφή στο χάος.

Ο Τσίπρας  θέλει να γίνει ο εκφραστής  μια «σοβαρής και αποτελεσματικής  αντιπολίτευσης  προσδοκώντας να γίνει ο ενοποιητικός πόλος μιας κατακερματισμένης Κεντροαριστεράς. Όμως στο ίδιο πακέτο έρχεται και το πολιτικό του αποτύπωμα. Σε πρόσφατη μέτρηση, ένα μεγάλο ποσοστό ερωτηθέντων θεωρεί ότι «επαναλαμβάνει τα ίδια», άρα το rebranding δεν είναι αυτονόητο.

Μαρία Καρυστιανού: Το «Οξυγόνο» της Οργής και το Ρίσκο της Πολιτικοποίησης

Στον αντίποδα της θεσμικότητας βρίσκεται η Μαρία Καρυστιανού. Αν ο Τσίπρας εκπροσωπεί το «σύστημα που θέλει να διορθωθεί», η Καρυστιανού εκπροσωπεί την «κοινωνία που θέλει να τιμωρήσει το σύστημα». Το ηθικό της κεφάλαιο, σφυρηλατημένο μέσα από την τραγωδία των Τεμπών, είναι αδιαμφισβήτητο. Η Μαρία Καρυστιανού μπήκε στο πολιτικό κάδρο όχι ως επαγγελματίας πολιτικός, αλλά ως σύμβολο ενός κοινωνικού τραύματος. Και ακριβώς γι’ αυτό, όταν οι δημοσκοπήσεις τη μετρούν ως πιθανή επικεφαλής κόμματος/κινήματος, καταγράφουν εντυπωσιακές «δυνητικές» επιδόσεις: σε σενάριο κόμματος Καρυστιανού, ποσοστό της τάξης του 32,3% απαντά «σίγουρα» ή «μάλλον» ότι θα το ψήφιζε.  Ωστόσο, η μετάβαση από το πεδίο του ηθικού ακτιβισμού στην ωμή πολιτική πραγματικότητα αποδεικνύεται επώδυνη. Οι εσωτερικές συγκρούσεις στον Σύλλογο Θυμάτων Τεμπών, με τις ηχηρές διαφοροποιήσεις των Παύλου Ασλανίδη και Νίκου Πλακιά, αποτελούν το πρώτο μεγάλο ρήγμα στην «ασπίδα» της. Όταν ο Πλακιάς γράφει ειρωνικά «αναπνεύστε ελεύθερα, έρχεται το Οξυγόνο», δεν πλήττει μόνο την πολιτική της κίνηση, αλλά αμφισβητεί την ιερότητα του σκοπού της. Η Καρυστιανού κινδυνεύει να εγκλωβιστεί σε μια μονοθεματική ατζέντα. Ενώ ο Τσίπρας μιλά για το ΑΕΠ, τις επενδύσεις και τη διεθνή θέση της χώρας, εκείνη μιλά για δικαιοσύνη και κάθαρση. Αν και το δεύτερο είναι ισχυρότερο συναισθηματικά, το πρώτο είναι απαραίτητο για τη διακυβέρνηση. Η είσοδός της στην πολιτική αρένα την εκθέτει αυτόματα στον πόλεμο φθοράς των μηχανισμών, μετατρέποντάς την από «μητέρα-σύμβολο» σε «πολιτική αντίπαλο».

Η Δημοσκοπική Πραγματικότητα: Η Κυριαρχία του «Κανένα»

Οι δημοσκοπήσεις του Δεκεμβρίου 2025 αποτυπώνουν το παράδοξο: Ο Κυριάκος Μητσοτάκης φθείρεται, αλλά κανένας  δεν καρπώνεται τη διαρροή. Εξακολουθεί να είναι ο καταλληλότερος πρωθυπουργός και μόνος του αντίπαλος είναι ο  «Κανένας». Ο Αλέξης Τσίπρας διατηρεί υψηλά ποσοστά καταλληλότητας μεταξύ των  ψηφοφόρων της κεντροαριστεράς, αλλά οι αρνητικές γνώμες στο δεξιόστροφο κέντρο παραμένουν ένα τείχος που δύσκολα πέφτει. Η Μαρία Καρυστιανού, από την άλλη, διαθέτει μια εντυπωσιακή δυναμική στην «αντι-συστημική» ψήφο, αντλώντας από την Πλεύση Ελευθερίας, τον ΣΥΡΙΖΑ, το ΠΑΣΟΚ ακόμη και από απογοητευμένους δεξιούς ψηφοφόρους που σήμερα βρίσκονται στο κόμμα του Κυριάκου Βελόπουλου ή και σε άλλες δεξιές αντισυστημικές δυνάμεις. Το ερώτημα είναι αν αυτή η δυναμική μπορεί να μετατραπεί σε σταθερό πολιτικό ρεύμα ή αν θα εκτονωθεί ως μια ψήφος διαμαρτυρίας τύπου 2012.

Συμπέρασμα: Σταθερότητα ή Κάθαρση;

Η σύγκρουση Τσίπρα – Καρυστιανού θα είναι η σύγκρουση δύο διαφορετικών αναγκών της ελληνικής κοινωνίας. Ο Τσίπρας προσφέρει την υπόσχεση μιας «καλύτερης διακυβέρνησης», ενός κράτους που έμαθε από τα λάθη του και είναι έτοιμο να λειτουργήσει σοβαρά. Η Καρυστιανού προσφέρει την υπόσχεση της «δικαιοσύνης», ενός κράτους που θα τιμωρήσει όσους θεωρεί υπεύθυνους για την παρακμή. Το πρόβλημα για την Κεντροαριστερά είναι ότι αυτοί οι δύο πόλοι δεν έχουν σημείο επαφής κάτι που όπως φαίνεται θα οδηγήσει  σε περαιτέρω κατακερματισμό που θα ευνοήσει  τη Νέα Δημοκρατία.  Αν ο Τσίπρας κάνει κόμμα, μετατρέπει την κρίση του χώρου σε «αναδιάταξη με κέντρο βάρους τον ίδιο».  Αν η Καρυστιανού προχωρήσει σε κίνημα/κόμμα, ανοίγει ένας δεύτερος, ανταγωνιστικός πόλος που δεν κουβαλάει κυβερνητικές φθορές, αλλά μπορεί να διασπάσει περαιτέρω το αντι-ΝΔ μέτωπο. Και εδώ είναι η ειρωνεία της συγκυρίας: η κοινωνία δείχνει να ζητά κάτι «έξω από το σύστημα», αλλά την ίδια στιγμή, όταν έρθει η κάλπη, συνήθως ζητά και σχέδιο. Η κεντροαριστερά χρειάζεται πολιτική πρόταση διακυβέρνησης και όχι μόνο καταγγελία.

Πολλοί λένε ότι  ο Τσίπρας χρειάζεται το «ηθικό οξυγόνο» της Καρυστιανού για να πείσει ότι άλλαξε, και η Καρυστιανού χρειάζεται τη «θεσμική σοβαρότητα» του Τσίπρα για να μην μείνει μια μονοθεματική φωνή διαμαρτυρίας.

Στο τέλος της ημέρας, το crash test δείχνει ότι κανείς από τους δύο δεν έχει ακόμα την «τέλεια συνταγή». Ο Τσίπρας έχει τον χάρτη (Ιθάκη) αλλά του λείπει το πλήρωμα με πάθος. Η Καρυστιανού έχει το πάθος, αλλά ο χάρτης της  προς το παρόν περιλαμβάνει μονοθεματικές διαδρομές. Ο  Τσίπρας πρέπει να αποδείξει ότι έχει ανανεωθεί  χωρίς να μοιάζει με πολιτικό déjà vu, και η Καρυστιανού ότι η οργή γίνεται πρόγραμμα χωρίς να «χαλάει» το ηθικό της κεφάλαιο στη βιομηχανία της καθημερινής πολιτικής.  

Διαβάστε επίσης:

ΣΥΡΙΖΑ: Γρήγορο μάζεμα της «υπόθεσης» Παππά και «κάλυψη» σε Πολάκη υπό το φόβο της εσωστρέφειας – Κόντρα με την κυβέρνηση για ΟΠΕΚΕΠΕ

Το ΠΑΣΟΚ ανακοίνωσε Τομέα Αυτοδιοίκησης χωρίς τον Δούκα – «Να ρωτηθούν οι εμπνευστές» λένε από το περιβάλλον του Δημάρχου

ΚΚΕ: Η ΑΔΕΔΥ, οι αγρότες, η αλλαγή συσχετισμών «από τα κάτω» και οι μπηχτές για Τσίπρα