Από τις πλέον απεχθείς μορφές μαύρης προπαγάνδας είναι η πολιτική στοχοποίηση μελών της οικογένειας πολιτικών πρόσωπων.

Πρόκειται καθαρά για την πιο σκληρή και αποτρόπαιη μορφή πολιτικής  αντιπαράθεσης. Δεν είναι μόνο ότι καταπατά και παραβιάζει κατάφορα την ιδιωτικότητα του βίου ενοχοποιώντας την συγγενική ιδιότητα, είναι κι ότι εκχυδαΐζει και απαξιώνει ολοκληρωτικά τον δημόσιο βίο.

Επιβάλλουν στο δημόσιο βίο την ελεεινότερη εκδοχή  αξιών, την απόλυτη βαρβαρότητα. Ο λόγος που το πράττουν είναι ξεκάθαρος: ζουν, αναπνέουν και τρέφονται με πολιτικές  ακαθαρσίες και  κοινωνικά  απόβλητα.

Έτσι, η πολιτική τους συνείδηση σχετίζεται στενά με κάθε τι βορβορώδες  απέχοντας έτη φωτός από την  δημοκρατία, τους θεσμούς, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Ζουν και υπάρχουν σε βαθύ χάσμα με την αισθητική πρόσληψη του κόσμου. Κατά βάση, τα αποκυήματα του ολοκληρωτισμού χαρακτηρίζονται από την παντελή απουσία αισθητικής.

Αυτό ακριβώς είναι που τους εκβαρβαρίζει, που τους θέτει εκτός πολιτισμού. Αυτό που τους αποκτηνώνει είναι ότι αδυνατούν να κατανοήσουν πως μπορεί δυο νέοι να ερωτευθούν, να αγαπηθούν, να πιαστούν χέρι – χέρι, δίχως αυτό να καθορίζεται από τις «τρέχουσες ιδεολογικοπολιτικές συνθήκες», από την καταγωγή τους, από την οικογενειακή τους κατάσταση…  

Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι μπορεί να υπάρξει ζωή έξω από μια σκοτεινή και δολοπλόκο συνθήκη σκοπιμότητας, έξω από ότι καθορίζει  η Ιερά Εξέταση της κομματικής δεοντολογίας, έξω από αυτό που επιτάσσει  ο επαναστατικός δεκάλογος της σταλινικής ηθολογίας όπου όλες οι ζωές αποτελούν κτήμα του κόμματος και ο δημόσιος βιος ελέγχεται από τις μυστικές υπηρεσίες.

Αυτή η πραγματικότητα συναρπάζει την κυρία Ελεφάντη:  να ελέγχει την συνείδησή μας η KGB, να θέτει σε κομματική κρίση κάθε λεπτομέρεια του ιδιωτικού μας βίου η Stasi. Αυτό το όνειρο επιθυμεί να κάνει πραγματικότητα, να μεταλαμπαδεύσει στο νέο θαυμαστό κόσμο που επαγγέλλεται από τα υπερώα της κοσμοσωτήριας υπεροψίας της.

Σ’ έναν κόσμο τόσο πολύπλοκο, τόσο πληθωριστικά γενναιόδωρο σε αφορμές, αναρωτιέται  κανείς γιατί να επιλέγεται  μια εξαιρετικά ακραία εκδοχή της χυδαιότητας προκειμένου να ασκηθεί πολιτική κριτική. Πρόκειται για διαστροφή, για ψυχοπαθολογική διαταραχή, για πολιτικό βίτσιο;  Προς τί αυτή η ακραία πρόκληση, προς τί όλη αυτή η εμμονή να φτιαχτεί μια ολόκληρη μιντιακή επιχείρηση προκειμένου να ενοχοποιηθεί η σύζυγος τού πρωθυπουργού, το παιδί του, ο σκύλος του, τα βατραχοπέδιλά του; Ποια γκεμπελική καινοτομία προωθείται και δοκιμάζεται σε βάρος της κοινωνικής αισθητικής;  Ή μήπως αυτός είναι ο στόχος; Μήπως, δηλαδή, όλο το χρεοκοπημένο ιδεολογικό εποικοδόμημα δεν έχει παρά να εκποιήσει  τα αποθέματα βάναυσου λαϊκισμού που του περίσσεψαν στις μουχλιασμένες κομματικές αποθήκες;  

Δυο μπορεί να είναι οι εξηγήσεις: ή έχουμε να κάνουμε με εξαχρειωμένες ηθικά και πολιτικά περιπτώσεις, ή με μιαν απεγνωσμένα χρεοκοπημένη ιδεολογία  που εκπνέει παραδομένη στην ακράτεια.

Διαβάστε επίσης

Η ανάγκη για πραγματική εναλλακτική

Μια βίαιη και πλατιά αντι-μεταρρύθμιση που γκρεμίζει το δημόσιο σχολείο

Άλλο η πανδημία, άλλο τα μνημόνια