Η Αριστερά στην Ελλάδα  τα εθνικά θέματα τα αντιλαμβανόταν  σε γενικές γραμμές μέσα από την ιδεολογική λενινομαρξιστική αρχή περί προλεταριακού διεθνισμού, περί κοινωνιών δίχως σύνορα, περί αλληλεγγύης των λαών και διάφορες επιεικώς εγκληματικές αφέλειες -που φυσικά ουδέποτε έλαβε υπόψη του ο σοβιετικός επεκτατισμός  που καταβρόχθισε χώρες και λαούς πνίγοντάς τους στο μαύρο σκοτάδι του ολοκληρωτισμού και της απόλυτης ανελευθερίας, εγκλωβίζοντάς τους τους σε κράτη-φυλακές και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Η διεθνιστική αυτή αντίληψη επενδύθηκε με διάφορα δακρύβρεχτα  ηθικοπλαστικά αφηγήματα περί αδελφοσύνης των λαών, περί ειρήνης, και με βαθυστόχαστες απορίες γιατί σκοτώνονται οι λαοί, γιατί οι εξοπλισμοί δεν γίνονται σχολεία να μαθαίνει ο λαός την μαρξιστική άλφα βήτα να ερμηνεύει τον κόσμο δίχως αντιδραστικές μεταφυσικές ανησυχίες.

Πάνω σε ένα χονδροειδές ανθρωπιστικό προκάλυμμα οικοδομήθηκε ο πλέον απάνθρωπος και αιμοβόρος επεκτατισμός που δεν ήταν άλλος από έναν κόσμο δίχως σύνορα όπου όλοι θα ξυπνούν το πρωί και θα γίνονται μια ζεστή αγκαλιά ανταλλάσσοντας συντροφικές αβροφροσύνες από την πολύ ευτυχία.

Στα εθνικά θέματα το ΚΚΕ δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών. Είναι άπειρες οι αναφορές του στην ιστορική του διαδρομή :

 «Το Κόμμα στο 19ο Συνέδριο συμπεριέλαβε εύστοχα στο Πρόγραμμα το ζήτημα του ιμπεριαλιστικού πολέμου και τη στάση των κομμουνιστών σε μια τέτοια περίπτωση: Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας, είτε σε αμυντικό είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να ηγηθεί της αυτοτελούς οργάνωσης της εργατικής – λαϊκής πάλης με όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, εγχώριας και ξένης ως εισβολέα, έμπρακτα να συνδεθεί με την κατάκτηση της εξουσίας».

Ριζοσπάστης Σαββάτο της 4 Μάιου 2017.

Στο ίδιο βιολί, με άλλη ενορχήστρωση, ο ΣΥΡΙΖΑ καλούσε την κυβέρνηση το 2020 να ανοίξει τα σύνορα στον Έβρο να περάσουν οι δυστυχείς πρόσφυγες που χρησιμοποιούσε ο Ερντογάν αντί για τανκς απειλώντας την εθνική ακεραιότητα της χώρας με μια κανονική εισβολή.   

Το κατάλαβαν όλοι ως τα πέρατα της γης, εκτός από τους Συριζαίους, που ακόμα και σήμερα ωρύονται εναντίον του τείχους του Έβρου. 

Θέλουν πατρίδες δίχως σύνορα, ούτε στην θάλασσα, ούτε στον αέρα, ούτε στην στεριά εκτός από την… υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ.

Δεν θέλουν συμφωνίες που θα φέρουν φέρετρα πίσω στην Ελλάδα. Δεν θέλουν  Belharra και  Rafale προσθέτοντας  ένα ακόμα ηρωικό ΟΧΙ στην πινακοθήκη  τους  

Από την άλλη, όμως, μην νομίσει κανείς  ότι  η Αριστερά αντιστέκεται στην εθνική θωράκιση: θέλει τα χρήματα να μην γίνουν φρεγάτες και μαχητικά αλλά μαρούλια στα σουπερ μάρκετ του Μαδούρο.

Τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας  δεν μπορεί να βασίζονται  στους εξοπλισμούς αλλά στα μπρόκολα εισαγωγής από την Βενεζουέλα.

Πόσο δύσκολο είναι να το καταλάβεις, γερμανοτσολιά εθνικόφρονα λαέ;

Διαβάστε επίσης

Οι Belharra, τα Rafale και η περιφερειακή σταθερότητα

Σινο-αμερικανικός στρατηγικός ανταγωνισμός και AUKUS

Δημοκρατία και συμμετοχή