Ένα μικροαστικό σπίτι που διαλύεται, ανασχηματίζεται και στροβιλίζεται συνεχώς, αποκαλύπτοντας από το ένα μέρος μια μίζερη κουζίνα και από το άλλο ένα βραχώδες περίβλημα (ο βράχος του Καυκάσου), αποτελεί τον ζωτικό χώρο του «Προμηθέα» (εξαιρετικό το καθοριστικό σκηνικό της Εύας Μανιδάκη).

Ένας «Προμηθέας» που, ως επί το πλείστον, εκφέρει τον λόγο του Αισχύλου, ενώ στη διασκευή του Νίκου Καραθάνου και του Γιάννη Αστερή – επαλείφοντας τα χορικά και προσθέτοντας προσωπικά σχόλια – εξανθρωπίζει τους μυθικούς ήρωες του αρχαίου δράματος.

Ένας «Προμηθέας» (Δεσμώτης), τέλος, που δεν υποφέρει αλυσοδεμένος σε έναν βράχο, καθυβρίζοντας τους εξουσιαστές θεούς, αλλά είναι δέσμιος μιας αδιέξοδης καθημερινότητας και καταδυναστεύεται από το οικογενειακό του περιβάλλον – συγγενείς του: το Κράτος και ο Ερμής (Χρήστος Λούλης), η Βία και η Ιώ (Γαλήνη Χατζηπασχάλη), ο Ηφαιστος και ο Ωκεανός (Γιάννης Κότσιφας).

Αυτός ο ανυπάκουος Τιτάνας – που αποτελεί τη μοναδική σωζόμενη τραγωδία του μεγάλου τραγικού ποιητή, όπου όλα τα δραματικά πρόσωπα, με εξαίρεση την Ιώ, έχουν θεϊκή υπόσταση – συγκρούστηκε με τον Δία γιατί έκλεψε τη φωτιά για να τη δώσει στους ανθρώπους και τους δίδαξε τη γεωργία, τους αριθμούς, την τέχνη, τα συναισθήματα. Και τιμωρήθηκε αμείλικτα.

Στην παράσταση του Νίκου Καραθάνου το μαρτύριό του γίνεται και δικό μας μαρτύριο. Μόνο που θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε μαζί του πιο ουσιαστικά και να βιώσουμε την απόγνωσή του βαθύτερα αν γραφόταν ένα καινούργιο, σύγχρονο κείμενο με αφορμή τον Αισχύλειο λόγο.

Ωστόσο, η εκδοχή του σκηνοθέτη, με τις εναλλασσόμενες σιωπές και εκρήξεις, εμπεριέχει ενδιαφέρουσες εκπλήξεις αλλά, και σε σημεία, υψηλή συναισθηματική φόρτιση. Όπως όταν εντάσσει στο πρωτότυπο τον συγκινητικό αποχαιρετισμό του σε αγαπημένα πρόσωπα και κυρίως στην πολύτιμη ενδυματολόγο και συνεργάτιδά του Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, που άφησε πρόωρα τούτο τον κόσμο. «Να δώσετε τους χαιρετισμούς μου στην Έλλη, που έβγαζε από τη στάχτη πρόσφορο».

Ο ίδιος ερμηνεύει τον Προμηθέα με χαμηλούς τόνους, επιστρατεύοντας την ευαισθησία του. Υλικά αλήθειας και εσωτερικής ανάγκης εκτοξεύονται – ο βίαιος πατέρας έσπαζε πιάτα – εκμαιεύοντας αναμνήσεις από την παιδική ηλικία και σηματοδοτώντας την προσωπική του αγωνία, που εμπλέκεται με την αγωνία του ουμανιστή επαναστάτη.

Ο Γιάννης Κότσιφας και ο Χρίστος Λούλης παίζουν με πειθώ τους διπλούς ρόλους τους.
Και η Γαλήνη Χατζηπασχάλη, εσωτερική και παιγνιώδης, δυναμική και ευλύγιστη εκφραστικά, κλέβει τις εντυπώσεις. Η σκηνή της προφητείας, τυλιγμένη σε αφηνιασμένους καπνούς, στην οποία συναλλάσσεται με τον Νίκο Καραθάνο, εντάσσεται στις σημαντικές στιγμές της σκηνοθεσίας.

Η θαυμάσια μουσική του Άγγελου Τριανταφύλλου, που εκτελείται ζωντανά από μία ορχήστρα και τον ίδιο στο πιάνο, δραπετεύει από τη συνοδευτική της θέση και παίρνει τα ηνία στη δομή της παράστασης.
Και στο τέλος, το διαλυμένο σπίτι συναρμολογείται. Το τραπέζι στρώνεται προσεχτικά, το φαγητό σερβίρεται, οι πληγές «επουλώνονται» και οι άνθρωποι συμφιλιώνονται με το πεπρωμένο τους.

Διαβάστε επίσης:

Κορωνοϊός: Παρελάσεις με μάσκα παντού – Στο 28% η αύξηση του επιδημιολογικού φορτίου

Εκλογές ΚΙΝΑΛ: «Κλείδωσαν» οι έξι υποψηφιότητες – Τα προφίλ και οι υπογραφές (Photos/Videos)

Επίθεση με βιτριόλι: Αποκάλυψη από τον ξάδερφο της Έφης – «Μετά την επίθεση ήταν μέσα στην τρελή χαρά»