Η υπόθεση με το βιτριόλι που βρίσκεται για μεγάλο χρονικό διάστημα στην επικαιρότητα, είναι από εκείνα τα εγκλήματα που άφησαν το αποτύπωμά τους στην συνείδηση της κοινής γνώμης.

Είναι ακριβώς έγκλημα αναφοράς, ειδεχθές όσο κανένα άλλο, από αυτά που συγκλονίζουν την ανθρώπινη συνείδηση. Τι είναι άραγε, αναρωτιόμαστε οι περισσότεροι, αυτό που βαραίνει τόσο πολύ σε αυτό το έγκλημα -ανάμεσα σε μια σειρά άγριων εγκλημάτων; Ποιος είναι ο βαθύτερος λόγος που η κοινωνία αντέδρασε τόσο έντονα; Τι είναι αυτό που βασανίζει το δημόσιο αίσθημα σε αυτήν την υπόθεση; Μια ερμηνεία είναι ότι το αποτρόπαιο  έγκλημα της Έφης Κακαράντζουλα στην πραγματικότητα δεν τιμωρείται -και αυτό είναι που συγκλονίζει την κοινή γνώμη.

Αναρωτιέται βέβαια κανείς αν υπάρχει μεγαλύτερη ασέβεια από το να αφαιρείς την ζωή; Η ανθρωποκτονία, ωστόσο, εντάχθηκε στον ανθρώπινο πολιτισμό από την πρώτη στιγμή. Όταν ο Καιν σκότωσε τον αδελφό του Άβελ, έστειλε ένα σαφές μήνυμα προς τις επερχόμενες γενεές για την ζωή εκτός Παραδείσου ενώ δεν χρειάστηκε παρά λίγος βιβλικός χρόνος στον Θεό για να ομολογήσει «μεταμελήθην ότι εποίησα αυτούς»…Και είχε δίκιο ο Θεός, καθώς αιώνες μετά, ο κόσμος δε μπόρεσε να απαλλαγεί από τις θλιβερές Κακαράντζουλες.

Το δράμα με την υπόθεση της Ιωάννας είναι ότι δεν υπάρχει τιμωρία καθώς η δράστις δεν επιβουλεύτηκε την ζωή της αλλά το πρόσωπο, την εικόνα της, την προσωποποίηση της ύπαρξής της κι αυτό είναι ίσως που μας κάνει να ανατριχιάζουμε -και αυτός είναι πιθανόν ο λόγος που το συγκεκριμένο έγκλημα δεν θα ξεχαστεί. Γιατί η πράξη της Έφης Κακαράντζουλα προσβάλει το πρόσωπο του πολιτισμού, την βαθύτητα της ύπαρξης. Προβάλλει το πρόσωπο που μας αναγνωρίζουν.

Με αφορμή, ωστόσο, δυο πρόσφατες αποφάσεις της δικαιοσύνης τίθεται ένα σοβαρό ζήτημα το όποιο προβληματίζει πλέον έντονα την κοινωνία. Κάποια στιγμή θα πρέπει η δικαιοσύνη να ασχοληθεί με την αναντιστοιχία ανάμεσα στην ποινή που ανακοινώνεται και την ποινή που εκτίει στην πράξη ο κατηγορούμενος. Ακούμε 15 έτη κάθειρξης και κατόπιν μας λένε ότι τα δεκαπέντε χρόνια σημαίνουν πέντε ενώ επί πλέον αφαιρούνται αυτά της προφυλακίσεως, άρα τριάμισι! Αυτές οι αποφάσεις δημιουργούν μιαν απαξιωτική εικόνα που υπονομεύει βαθιά τη σχέση του πολίτη με την δικαιοσύνη καθώς προσβάλλεται η λογική του. Τι εμποδίζει το δικαστήριο να ανακοινώνει τον πραγματικό χρόνο της ποινής;

Με την ευκαιρία επίσης, τι είναι εκείνο που άλλαξε σε ένα χρόνο και ο καταδικασμένος σε δέκα χρόνια, νεοναζί Πατέλης αποφυλακίζεται σε ένα; Πρόλαβε να μεταμεληθεί; Το δε σκεπτικό της απόφασης αποτελεί  μια ακόμα πρόκληση στην κοινή λογική. Και το δίκαιο όπως και η νομική επιστήμη βασίζονταν στην αρχή της λογικής.

Τόσο τα δεκαπέντε χρόνια της Κακαράντζουλα που δεν είναι δεκαπέντε αλλά πέντε πάνω-κάτω και θα δούμε, όσο και η δεκαετής κάθειρξη  του Πατέλη που δεν είναι δεκαετής αλλά ενός έτους, προκαλούν την κοινωνία και το σοβαρότερο, απαξιώνουν την δικαιοσύνη. Το σκεπτικό ότι ο Πατέλης που διέταζε να σκοτωθεί ότι κινείται, έδειξε καλή διαγωγή στην διάρκεια του εγκλεισμού του και ότι η απουσία του δημιουργεί ψυχολογικά προβλήματα στο γιο του που είναι στην εφηβεία, μας προκαλούν εύλογες απορίες καθώς μάλλον με αυτή τη λογική κανονικά  πρέπει να αποφυλακιστούν οι περισσότεροι εγκληματίες. Κάποιος να μας εξηγήσει-αν υπάρχουν εξηγήσεις.  

Διαβάστε επίσης:

Νεωτερικότητα, Προνεωτερικότητα και επανάσταση του 1821

Oι ζωές των εργατών μετράνε

Κινδυνεύει η Ενωμένη Ευρώπη από ένα “Polexit”;