Η υποδοχή του 2022 ήταν πιο προσγειωμένη σε σχέση με την αντίστοιχη του 2021 όπου πολλοί θεώρησαν ότι δεν μπορεί παρά τα πράγματα να γίνουν καλύτερα σε σχέση με το «κακό» 2020 οπότε έκανε την εμφάνισή της μια πρωτόγνωρη για τις σύγχρονες κοινωνίες διεθνής συνθήκη, η πανδημία του ιού Sars-COV-2.

Εκ των πραγμάτων η εκτόξευση θανάτων και κρουσμάτων τους δύο τελευταίους μήνες του χρόνου σε συνδυασμό με την εμφάνιση της υπερμεταδοτικής παραλλαγής «Όμικρον» δεν άφησε και πολλά περιθώρια για αισιοδοξία σε σχέση με όσα φέρνει το νέο έτος. Πέρα από την υγειονομική συνθήκη καθαυτή, έχουμε άλλωστε και την πολιτική της διαχείριση – μέσα στις γιορτές κορυφώθηκε η αίσθηση των πολιτών ότι τα πράγματα είναι αφημένα στην τύχη τους.

Η αίσθηση ότι επιβάλλονται μέτρα που διαμορφώνουν ένα άτυπο λοκντάουν και ότι μπορεί σύντομα να έρθει και κανονικό, μάλλον προκάλεσαν ένα συλλογικό deja vu, παρά έφεραν αισιοδοξία ότι η πανδημία θα τελειώσει και θα γυρίσουμε στην κανονικότητα. Παρόλο που η κυβέρνηση συχνά πυκνά επιχειρεί προβολές στο μέλλον και στα αισιόδοξα σενάρια, ποντάροντας σε μια κατάσταση ανοχής για το σήμερα – λίγο ακόμη υπομονή και βγαίνουμε απ’ το τούνελ το μήνυμα.

Τα δεδομένα πάντως μόνο ενθαρρυντικά δεν είναι: τον Μάρτιο συμπληρώνονται δύο χρόνια πανδημίας και μπαίνουμε στο τρίτο, με σχεδόν 21 χιλιάδες θανάτους από την αρχή της πανδημίας, με το σύστημα υγείας ξεχαρβαλωμένο και υπό πίεση, ευρισκόμενοι σε νέα φάση της πανδημίας χωρίς κανείς να μπορεί να πει με βεβαιότητα ποια θα είναι η εξέλιξη και αν θα απαλλαγούμε στο ορατό μέλλον.

Η εκπαίδευση επίσης ξεχαρβαλωμένη, απειλείται από ένα νέο λοκντάουν με επιστροφή στην τηλεκπαίδευση, παρόλο που η κυβέρνηση διαβεβαιώνει ότι τα σχολεία θα ανοίξουν κανονικά. Εν τούτοις με τη μεταδοτικότητα της Όμικρον μάλλον δεν είναι δύσκολο να μολυνθεί στο άψε σβήσε μισό σχολικό τμήμα για να κλείσει αυτό ακόμη και σύμφωνα με τον πολύ ελαστικό κανόνα του 50+1.

Στην οικονομία, τα πράγματα είναι εξίσου σκούρα και στρεσογόνα για τα νοικοκυριά με τους φουσκωμένους λογαριασμούς του ρεύματος και την ακρίβεια στα καταναλωτικά αγαθά. Η εργασία δε έχει μετατραπεί σε ένα αχανές πεδίο απορρυθμίσεων (που με πρόσχημα τον covid έχουν ενταθεί), ενώ για τους κλάδους που σηκώνουν τηλεεργασία το μπρος πίσω είναι στην ημερήσια διάταξη: από την τηλεργασία του πρώτου διαστήματος, επιστροφή στο γραφείο, ενίοτε με ελλιπή μέτρα προστασίας, και πάλι πίσω πλέον στην εφαρμογή της.

Δίπλα σε όλα αυτά, ο κατακερματισμός της κοινωνίας, με τη συνωμοσιολογική σκέψη να κερδίζει έδαφος σε βαθμό που να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε στα βασικά και στοιχειώδη, στις κοινές παραδοχές ερμηνείας του κόσμου, της επιστήμης, της κοινωνίας, των θεσμών, της πολιτικής, κ.ο.κ. Σημάδια παρακμής και κοινωνικής οπισθοδρόμησης δεν είναι μόνο τα παραπάνω αλλά και η έκρηξη της βίας σε όλα τα επίπεδα, με ειδική πτυχή την βία κατά των γυναικών ως προς την οποία το 2021 ήταν ιδιαιτέρως αποκαλυπτικό.

Κι αν όλα αυτά περιγράφουν σε πολύ αδρές γραμμές την εσωτερική μας κόπωση και κρίση (με τα εσωτερικά ιδιαίτερα χαρακτηριστικά, αλλά και ως αντανάκλαση μιας ευρύτερης, «παγκοσμιοποιημένου» χαρακτήρα κρίσης) έχουμε επιπλέον παράγοντες εξωτερικών παραγόντων κρίσης, όπως η πίεση στα ελληνοτουρκικά και το μεταναστευτικό – προσφυγικό.

Το κερασάκι στην τούρτα, είναι το πολιτικό κλίμα, με την πόλωση να είναι η μόνη σταθερά σε μια χρονιά που θεωρείται ότι μπορεί να κρύβει εκλογές.

Μέσα σε όλη αυτή την ατμόσφαιρα κάποιοι μπορεί να εντοπίζουν παράγοντες αισιοδοξίας για επιμέρους πτυχές της δημόσιας ζωής και οικονομίας, οι υπόλοιποι που δεν βλέπουμε λόγο να αισιοδοξούμε για συλλογικές βελτιώσεις στις ζωές μας, θα μείνουμε με το σασπένς οπλισμένοι με ετοιμότητα για τις δυσάρεστες και ευχάριστες εκπλήξεις. Το πιθανότερο πάντως είναι ότι η αβεβαιότητα και η πολύπλευρη κρίση διαρκείας θα δώσουν τον τόνο και αυτή τη χρονιά.

Διαβάστε επίσης:

Δεν υπάρχει άλλος τρόπος!

Πετώντας λάσπη στο παρελθόν για να λερωθεί το μέλλον

Η μελωδία της επιστήμης!