Η στυγνή δολοφονία του νεαρού Άλκη, μόλις 19 ετών, έχει συγκλονίσει το πανελλήνιο. Ναι, όλοι έχουν συνταραχτεί, και είναι αλήθεια.

Όπως αλήθεια είναι ότι η βία με διαφόρους άμεσους και εμμέσους τρόπους έχει νομιμοποιηθεί από την ίδια την κοινωνία. Από όλους εμάς που θρηνούμε όταν ερχόμαστε σε επαφή με μιαν είδηση τραγική που μας χαλάει τη μέρα και στεναχωριόμαστε γιατί αυτό κρατά προσχηματικά σε φόρμα τη συνείδησή μας.

Η βία πλέον γύρω μας έχει αισθητικοποιηθεί από την τηλεόραση και τον κινηματογράφο, παρουσιάζεται σαν χορογραφία, σαν ένα μπαλέτο υψηλής τέχνης, μέχρι και σε καθημερινά βίντεο όπου οι άνθρωποι την κινηματογραφούν στα κινητά τους και την ανταλλάσσουν μεταξύ τους, την κοινοποιούν με οποιοδήποτε πρόσχημα, ηθικό ή άηθες, το ίδιο κάνει. Η βία έγινε κλισέ, δηλαδή έχει νομιμοποιηθεί καθώς υπάρχουν πολλές απόψεις υπό…δημόσια διαπραγμάτευση. Η βία έγινε της μόδας (viral) καθώς ιδεολογικοποιείται και κυρίως γιατί πλέον η δικαιοσύνη, η δημοκρατία και τα ανθρωπιστικά κινήματα έχουν στρέψει την προσοχή τους στον θύτη και όχι στο θύμα. Η κατάληξη της ανθρωπιστικής θέασης  είναι να υπερασπίζονται τα δικαιώματα των καθαρμάτων.

Πριν από όλα, τα οπαδικά ποδοσφαιρικά σωματεία γνωρίζουν τους δολοφόνους. Δεν υπάρχει καμιά αμφιβολία περί αυτού. Δεν τους καταγγέλλουν, δεν τους απομονώνουν γιατί τους χρησιμοποιούν: όταν ο πρόεδρος κάνει μια εξαγορά-μαϊμού, χρωστά τα δάνεια της Αγγλίας στο δημόσιο, εκβιάζει την πολιτεία για κανένα έργο, για καμιά προμήθεια, τότε κινητοποιείται ο λαός της ομάδας του. Κάτω τα χέρια από τον ΠΑΟΚ, τον ΟΣΦΠ, τον ΠΑΟ, την ΑΕΚ, την Λάρισα και πάει λέγοντας… Τι κι αν η ομάδα έχει παραβεί όλους του εθνικούς και διεθνείς κανόνες που διέπουν το ποδόσφαιρο. Θα κινητοποιηθούν οι εκλεγμένοι (το τονίζουμε αυτό) εκπρόσωποι της πόλης όλων των κόμματων -κανείς δεν έχει ιδεολογικές διαφορές αν πρόκειται για ποδόσφαιρο- και θα γίνει χαμός! Οι σύνδεσμοι είναι οι θεματοφύλακες των συμφερόντων των πρόεδρων και των παραγόντων και κανείς δεν κουνιέται! Προσωπικά δεν θα τα ονόμαζα ποδοσφαιρικά σωματεία. Τέλος πάντων!

Όταν αρχίζουν τα «κάτω τα χέρια» από τον έναν, «κάτω τα χέρια» από τον άλλον και όλη αυτή η παρωδία που κοροϊδευόμαστε μεταξύ μας, τότε οπλίζουμε τα χέρια των αλητών να δολοφονούν, να δέρνουν, να  σακατεύουν, ανάλογα με τα κέφια της βραδιάς και την ποιότητα των ναρκωτικών που έχουν καταναλώσει. Έτσι, δεν διστάζουν άμα λάχει, να  σφάξουν και κανένα παιδί (επειδή είναι ΑΡΗΣ), να  ανέβει λίγο η αδρεναλίνη. Πώς θα βγει η νύχτα;

Πρόκειται για στρατούς εγκληματικών σκουπιδιών και μέσα στο οπαδικό περιβάλλον, αυτά τα μηδενικά χάπατα αποκτούν ταυτότητα- μεταξύ άλλων και ταυτότητα δολοφόνου. Άρα, δεν έχουν οι ομάδες ευθύνη, δεν έχει η κοινωνία άμεση ευθύνη κι ας το αφήσουμε στην πάντα. Κανείς δεν μπορεί να αγγίξει τον ΠΑΟΚ, κανείς τον Ολυμπιακό, κανείς τον ΠΑΟ, κανέναν, καθότι «κάτω τα χέρια από τη Θεσσαλονίκη!», από τον Βόλο, την Πάτρα, την Λάρισα… 

Στο μεταξύ, ο δεκαενιάχρονος είναι σφαγμένος άγρια και όλοι μας εκφράζουμε την λύπη μας.

Η ελληνική κοινωνία είναι η μόνη υπεύθυνη για αυτό. Κανένα κράτος, καμιά κυβέρνηση, κανένας πολιτικός, κανένας παράγων, κανένας ολιγάρχης. Η ίδια η ελληνική κοινωνία στέλνει στη Βουλή έναν αντιπρόσωπο της αρεσκείας της, έναν που «κάνει κατάληψη» στο βήμα της Βουλής, που μιλά στο καφενείο για «τσίγκινα σωβρακάκια» και που το κόμμα του τον καλύπτει για έναν και μοναδικό λόγο: επειδή εκφράζει τους ψηφοφόρους του. Όταν από Βουλή εκπορεύεται η βία, η μαγκιά, η αψάδα, ο χύμα τσαμπουκάς, τα «τι έχουν οι μολότωφ;», το πράσινο φως για την ωμή βία στο πεζοδρόμιο έχει ανάψει… 

Η κοινωνία έχει εθιστεί στην αλλά καρτ ευαισθησία και στην ασυλία. Δεν δέχεται όμως το ρόλο της και τις ευθύνες της. Άμα ο βιαστής έχει προφίλ φασίστα, βουρ οι αριστεροί ενάντια στη βία, αν ο εκτελεστής του λαού δολοφονήσει κάποιον φασίστα, βουρ λαϊκός αγωνιστής! Αν ο πρόεδρος μιας ομάδας είναι λαθρέμπορος, ναρκάκιας, απατεώνας ολκής ή πράκτορας ξένων μυστικών υπηρεσιών, «κάτω τα χέρια από τον ….»! Η κοινωνία τα ρυθμίζει αυτά.

Αν ο λαός της Θεσσαλονίκης θρηνεί πραγματικά, ας κατέβει σύσσωμος στους δρόμους να κλείσει την πόλη, τα γήπεδα, να αποσύρει τις ομάδες του απ’ το πρωτάθλημα και να διεκδικήσει την παράδοση των δολοφόνων, τους οποίους γνωρίζουν οι «ιθύνοντες» -κι όχι να βάζει κεράκια στο σημείο που χύθηκε το αίμα! Όταν η Θάτσερ απέκλισε τις αγγλικές ομάδες (μιλάμε για αγγλικό ποδόσφαιρο κι όχι για κλοτσοσκούφια…) από την Ευρώπη, με το ιδιαίτερο πολιτισμικό βάρος που έχει το ποδόσφαιρο στην Γηραιά Αλβιόνα, δεν άνοιξε μύτη, γιατί η κοινωνία ήταν που το επέβαλε, η κοινωνία ήταν που την στήριξε, η κοινωνία ήταν που της έδωσε την εντολή. Για φανταστείτε τι θα γίνει αν αποκλειστεί μια θεσσαλονικιώτικη ομάδα από το πρωτάθλημα… Ποια θα είναι η αντίδραση;  Πάντως όχι η αδιάφορη που επιδεικνύεται για το σφαγμένο της παιδί.

Αν η κοινωνία δεν θέλει άλλη βία, να πάψει να κλαίει «αλλιώς» τον Φύσσα και αλλιώς την έγκυο της Μαρφίν που κανείς δεν θυμάται το όνομά της. Όπως ακριβώς θα συμβεί σε λίγες μέρες και με τον Άλκη. 

Η ίδια η κοινωνία είναι που μπορεί να σταματήσει τις αιώνιες καταλήψεις των χούλιγκαν στα πανεπιστήμια, τους ξυλοδαρμούς καθηγητών και φοιτητών από «αγωνιστές» και «αντιεξουσιαστές» του κοινού ποινικού δικαίου και τους τραμπουκισμούς των χούλιγκαν της Βουλής, των πεζοδρόμιων και των γηπέδων .

Η κοινωνία με τις επιλογές της, την ανοχή ή την αδιαφορία της υποθάλπει την βία, την αξιολογεί και την ρυθμίζει όπως αυτή αποφασίζει. Η κοινωνία μπορεί να επιβάλει τα ελεύθερα πανεπιστήμια, τα ειρηνικά γήπεδα, τους ειρηνικούς δρόμους, την αξιοπρεπή Βουλή.

Οι σφαγείς του 19χρονου είναι γνωστοί. Τους ξέρουν οι ομάδες απ’ όπου προέρχονται – έναν προς έναν. Αντί δακρύβρεχτων ανακοινώσεων, ας τους παραδώσουν στη δικαιοσύνη, ας κλείσουν τους συνδέσμους κακοποιών, αποβρασμάτων και δολοφόνων.

Διαβάστε επίσης:

Μομφή σε έναν δικομματισμό του παρελθόντος

Ο ναός της Επικοινωνίας

Πρόταση δυσπιστίας: «Μανιέρες», επιτυχίες κι αποτυχίες