Ένας αληθινός κυπαρισσώνας δεσπόζει περήφανα στη σκηνή του Ιδρύματος Ωνάση (εντυπωσιακή η σκηνική εγκατάσταση της Έφης Μπίρμπα).

Και είναι ένας τόπος μνήμης, εκεί όπου ο Γιαννούλης Χαλεπάς δημιούργησε το πιο γνωστό από τα έργα του, την «Κοιμωμένη», ενώ ταυτόχρονα συμβολίζει τον αγώνα του με τη ζωή και τον θάνατο. Με κάποιον τρόπο, όμως, καταδεικνύει, επίσης, πόσο αυτός ο προικισμένος γλύπτης ήταν εναρμονισμένος με τη φύση, καθώς «όταν βρισκόταν με τα κατσικάκια του στο βουνό, ένιωθε πολύ περισσότερο ελεύθερος απ’ ό,τι ήταν όταν βρισκόταν στην πόλη».

Κατ’ επέκταση στην παράσταση «Χαλεπάς» το φυσικό τοπίο και οι ισχυροί άνεμοι της γενέτειράς του, της Τήνου, υπογραμμίζονται, συμβάλλοντας στη διαμόρφωση της προσωπικότητάς του.

Μην περιμένετε, ωστόσο, να δείτε μια γραμμική – ρεαλιστική – αφήγηση της ζωής του. Αντίθετα είναι μια άναρχη αποτύπωση σκέψεων και στιγμών που καθόρισαν τη διαταραγμένη αλλά προικισμένη ύπαρξή του. Όπως η πρώιμη αναζήτησή του στην τέχνη, η απόρριψη του μοναδικού του έρωτα που υποδαύλισε την ψυχική του υγεία, ο εγκλεισμός του στο φρενοκομείο και η καταστροφική σχέση εξάρτησης με τη χειριστική μητέρα του, που ο θάνατός της τον απελευθέρωσε, οδηγώντας τον – στα 65 του πια χρόνια – στην πιο δημιουργική περίοδο της καλλιτεχνικής πορείας του.

Αυτή η, γεμάτη ρωγμές, πολυσύνθετη οντότητα και οι εφιάλτες της αποκτούν σκηνική υπόσταση στην παράσταση της Αργυρώς Χιώτη μέσα από μία συμφωνία ήχων, σωματικών ρυθμών και λακωνικών περιγραφών.

Η δραματουργία του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The boy), ωστόσο, είναι ανεπαρκής. Αφενός ελαχιστοποίησε τον λόγο και αφετέρου παραχώρησε άπλετο χώρο στα τραγούδια και στην κινησιολογία των ερμηνευτών, στο ενδιαφέρον ηχητικό τοπίο και στη μουσική του Jan Van Angelopoulos, για να «αφηγηθούν», με τον δικό τους τρόπο, σπαράγματα της ιστορίας του εμπνευσμένου δημιουργού.

Από την άλλη, εύστοχη ήταν η επέμβαση της σκηνοθεσίας στη διατύπωση της διπολικής του διαταραχής. Κατ’ επέκταση δίπλα στον Χαλεπά (Σίμος Κακάλας) τοποθέτησε τον «άλλο» του, βαθύτερο, εαυτό (Αντώνης Μυριαγκός). Και οι δύο, σε αγαστή συνεργασία, ερμήνευσαν ένα αλλόκοτο πινγκ πονγκ συναισθημάτων, παλεύοντας συνεχώς (ίσως ήταν υπερβολική η επανάληψη της συγκεκριμένης πράξης) για την «επιβίωσή» τους. 

Γύρω τους ένα πλήθος ηθοποιών ζωντάνεψαν τους ανθρώπους του περιβάλλοντός του, καθώς και κάποιες από τις γλυπτικές του συνθέσεις. Όλοι τους (Χαρά Κότσαλη, Γιώργος Νικόπουλος, Αλίκη Στενού, Δημήτρης Σωτηρίου, Τζωρτζίνα Χρυσκιώτη και Αργυρώ Χιώτη) πότισαν τις δράσεις με αξιοσημείωτη ενέργεια.

ΥΓ.: Τα κυπαρίσσια, μετά το τέλος της παράστασης στη Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών, θα μεταφυτευτούν σε διάφορα πάρκα της Αθήνας.

Διαβάστε επίσης

ΣΥΡΙΖΑ: Σήμα για χαμηλούς τόνους στον απόηχο της συνέντευξης Τσακαλώτου

Ο Ανδρουλάκης δεν λέει «όχι» σε πρόωρες εκλογές

Η Ρωσία στην ευρωπαϊκή σκακιέρα