Παρακολουθώντας, όπως όλοι, αυτό το έγκλημα που συντελείται στην Ουκρανία ενάντια στην ανθρωπότητα και τον πολιτισμό από έναν στυγνό δικτάτορα που θα καταχωρηθεί στην ιστορία ως ο Χίτλερ και ο Στάλιν του 21ου αιώνα, αγανακτώ, θυμώνω, οργίζομαι -όπως και ο περισσότερος κόσμος.

Κυρίως, όμως, θλίβομαι βαθιά και καταλαμβάνομαι από ένα σκοτεινό συναίσθημα -σαν να απαξιώνεται η ζωή μας. Δεν μπορώ καν να φανταστώ την φρίκη των ανθρώπων που βιώνουν τον πόλεμο…

Ωστόσο, σκέπτομαι με αυτά που παρατηρώ εδώ στη χώρα μας, στον δικό μας χώρο, στην δική μας οικούμενη, στους δικούς μας ανθρώπους, στους φίλους και γνωστούς, στους δίπλα μας,  ότι παράλληλα ο πόλεμος έχει και μιαν αποκαλυπτική πτυχή: αυτήν της σκληρότητας, της δολοφονικής παλιανθρωπιάς που κρύβουν οι ίδιοι οι άνθρωποι βαθιά μέσα τους και την επικαλύπτουν με μπάζα ιδεολογικών επιστρώσεων και ηθικολογικών κλαυθμών. Πρόκειται για το επαίσχυντο εκείνο είδος ανθρώπων που μετατρέπουν τον απόλυτο αμοραλισμό τους και τα προσωπικά τους αδιέξοδα, σε κοσμοσωτήρια ιδεολογία και χρήζουν τους εαυτούς τους αποστόλους της αγάπης, της αλληλεγγύης, της Ειρήνης των Λαών, ανάλογα το κατηχητικό που γαλουχήθηκαν.

Θαρρώ ότι όταν ένας κανονικός άνθρωπος έρχεται αντιμέτωπος με την απόλυτη φρίκη του πολέμου (ξεκοιλιασμένα πτώματα, ακρωτηριασμένα μέλη διάσπαρτα, ερειπωμένες πόλεις, καραβάνια ξεριζωμένων ανθρώπων, απόλυτος τρόμος), απλά νιώθει συντριβή: δεν σκέφτεται να εξηγήσει στα παιδάκια που σκοτώνουν οι βόμβες, ότι το ΝΑΤΟ και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός δεν είχε καμιά δουλειά στην αυλή της Ρωσίας. Γιατί αυτό απλά είναι πιο άρρωστο κι από τον ίδιο πόλεμο! Έτσι δημιουργούν τους Στάλιν, τους Μάο, τους Χίτλερ, τους Πούτιν και τους ομοίους τους. Αυτές ακριβώς οι συμπαθείς κυριούλες που αγωνίζονται –παίρνοντας ίσες αποστάσεις– για την παγκόσμια ειρήνη και αλληλεγγύη είναι που τρέφουν μέσα τους την φρικωδέστερη εκδοχή του πολέμου. 

Όπως αυτός που κρατά διακριτές αποστάσεις καθώς είναι άνθρωπος της «τέχνης» και του «πολιτισμού» λέγοντας ψέματα στο εαυτό του ότι «δεν δέχεται τον παραλογισμό του πολέμου» (είναι πολύ ευγενής και καλόκαρδος) καθώς η υπόλοιπη ανθρωπότητα διψά για πόλεμο! Αυτός όμως εξαιρείται, κρατά το αντιπολεμικό ήθος σε αποκλειστικότητα, κρατά την πατέντα για να κανακεύει τα τρυφερά του αισθήματα. Είναι όλοι αυτοί που επιστρατεύουν επιχειρήματα, σωστά ή λάθος δεν έχει σημασία, για να αιτιολογήσουν έναν πόλεμο καλύπτοντάς τον με έναν άλλον. Μοιάζουν με τον δολοφόνο που συλλαμβάνεται κι επειδή καταδικάζεται η αποτρόπαια πράξη του, μας αραδιάζει την ιστορία των δολοφονιών.

Πόση βία, πόσο αβυσσαλέο μίσος και κτηνωδία κρύβεται σε όλους αυτούς  που τραγουδούν την (δική τους) «Ειρήνη» όταν η ειρήνη τους προσφέρει δόξα και χρήμα και σιωπούν στον πόλεμο που σιγοντάρουν οι ευγενείς χορηγοί τους, που σιωπούν στον πόλεμο που δεν προσκομίζει κέρδος: η άλλη πλευρά του μαυραγοριτισμού με ιδεολογικά συγχωροχάρτια (Επειδή και εμείς ζούμε σε αυτή τη χώρα και ξέρουμε πρόσωπα και καταστάσεις που έκαναν καριέρα πουλώντας επανάσταση και προοδευτιλίκι σε κομματικά ακροατήρια)…  

Αυτές τις μέρες μετρώ θυμωμένος, το ομολογώ, τα «ναι μεν αλλά», όλους αυτούς που «καταδικάζουν» τον πόλεμο «αλλά»… Παρακολουθώ τον παροξυσμό του κρυφομπολσεβικισμού, της παλαιοημερολογίτικης και αναρχοαυτόνομης κουλτούρας που κρύβει αυτός ο κρατικοδίαιτος τόπος που αγανακτεί κατά καιρούς, ανταλλάσει ψήφους, συμπορεύεται αγαστά μέσα από τις αντιθέσεις του με την συγκολλητική ύλη τού αβυσσαλέου σκοταδισμού που τον τρέφει. Είναι αυτοί που γουστάρουν τις offshore εταιρίες και τα άπαντα του Λένιν, που γουστάρουν τα πεντάστερα ξενοδοχεία της Καραϊβικής όπου πηγαίνουν με ιδιωτικά αεροπλάνα για να κλείσουν συμφωνίες για μαρούλια, αλλά λατρεύουν τον Μαδούρο και τη Βενεζουέλα.

Είναι όλοι αυτοί οι ηθικολόγοι που συνωστίζονται αγανακτισμένοι στις πλατείες, στις εκκλησίες, στις αντιιμπεριαλιστικές συναυλίες, στις διαδηλώσεις, στα κατηχητικά, στις κομματικές νεολαίες και χριστιανικές εστίες, που συγχρωτίζονται σε ένα αλλοπρόσαλλο κίνημα με τους αντιεμβολιαστές-αρνητές της πανδημίας, τους αναρχοαυτόνομους χλεχλέδες της διανόησης, όλοι αυτοί που κρύβουν το απύθμενο άρρωστο μίσος τους για τους ανθρώπους πίσω από την ειρήνη την αγάπη, την φιλανθρωπία, την αλληλεγγύη των λαών, όλο αυτό το σιχαμερό σμάρι που κρύβεται πίσω από το -πλασμένο με κακότητα και απανθρωπιά- ηθικό πλεονέκτημα.

Διαβάστε επίσης:

Το τρίγωνο Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου και τι σημαίνει για την Τουρκία

Μόσχα και Κίεβο πολεμούν και διαπραγματεύονται

Προσδοκώντας μία Ενωμένη Ευρώπη