Ήδη από το 1472, λίγα χρόνια μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, αρχίζει αυτή η κατά φαντασίαν ελληνορωσική παράδοση φιλίας με τον γάμο της Σοφίας Παλαιολογίνας με τον Ιβάν τον Γ’ (1440 – 1505), με τους Ρώσους ηγεμόνες να επιδιώκουν να θέσουν την Κωνσταντινούπολη υπό την κυριαρχία της Μόσχας. Στο σημείο αυτό ο εν τη γενέσει του «φιλορωσισμός» συναντιέται από τον σκληρό βυζαντινό αντιδυτικισμό που εκμεταλλεύτηκε ο Μωάμεθ ο Πορθητής δίνοντας στον Γεννάδιο (μαχητικό αντιδυτικιστή) τον πατριαρχικό θρόνο, χρησιμοποιώντας υπέρ του το ρωμαίικο μίσος εναντίον της καθολικής Δύσης.

Έκτοτε έχουν περάσει κάμποσοι αιώνες και, όπως φαίνεται, οι προοδευτικές δυνάμεις του τόπου δεν το έχουν αντιληφθεί. Για να καταλάβουμε τι ακριβώς συμβαίνει στις μέρες μας με τα διάφορα τραγελαφικά που ζούμε λόγω του πολέμου στην Ουκρανία, πρέπει να συνδέσουμε τον βαθύ ορθόδοξο αντιδυτικισμό με την ομόδοξη ρωσική σχέση (ανύπαρκτης) φιλίας και τον τρόπο που τα εκμεταλλεύτηκε αυτά ο δαιμόνιος Μωάμεθ ο Πορθητής.

Αφού καταστήσουμε σαφές ότι οι εξωτερικές και γεωπολιτικές σχέσεις και συμμαχίες των κρατών καθορίζονται αποκλειστικά με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντά τους και δεν διαπνέονται ούτε από ρομαντισμούς ούτε από ομόθρησκα και ομόδοξα, ούτε – κυρίως – από καμιά μορφή «αλληλεγγύης», ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην απίστευτη, ανιστόρητη και απολύτως ανυπόστατη ελληνορωσική φιλία. Πρόκειται για εθνικό αταβισμό που κρατά από την εποχή της Τουρκοκρατίας. Μετά την πτώση της Κωνσταντινούπολης, ο ελληνισμός επενδύει φρούδες ελπίδες στην τσαρική Ρωσία επειδή, λόγω του κοινού εχθρού και του ομόθρησκου, θα φιλοτιμηθεί να απελευθερώσει το έθνος…

Ήδη από τον 17ο αιώνα, αρκετοί ήταν εκείνοι που θεωρούσαν ότι η Ρωσία, για μια σειρά από λόγους, θα απελευθέρωνε τους χριστιανικούς υπόδουλους πληθυσμούς από τον οθωμανικό ζυγό. Μια από τις πρώτες καταγεγραμμένες επαφές χρονολογούνται ήδη από το 1649, με πρωτοβουλία του Πατριάρχη Ιεροσολύμων Παΐσιου, ο οποίος προσέτρεξε στον τσάρο Αλέξιο καλώντας τον να γίνει ο «νέος Μωυσής». Ιστορικά η τελευταία επίσημη καταγεγραμμένη επίκληση στη ρωσική βοήθεια κλείνει με την επίσκεψη της αντιπροσωπίας του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Αλέξη Τσίπρα το 2015, με την ιστορική επίκυψη Λαφαζάνη προς τους Ρώσους αξιωματούχους.

Στο μεταξύ διάστημα, όλος ο 17ος αιώνας πέρασε με διαφόρους ιερωμένους κυρίως αλλά και λαϊκούς Έλληνες να υποβάλλουν παρόμοιες εκκλήσεις στον τσάρο καλώντας τον να επιτεθεί κατά των Τούρκων και να ελευθερώσει τους «Ελληνο-ρωμαίους». Η ρωσική απόκριση ήταν λίγο πολύ αυτή που έλαβε και ο Αλέξης Τσίπρας από τον Πούτιν. Όντως παρατηρεί κανείς μια διαχρονική σταθερότητα: οι Έλληνες να επιμένουν στο ξανθό γένος και το ξανθό γένος να παραμένει σταθερά αδιάφορο… Ναι, όντως, υπάρχει μια σταθερή ιστορική σχέση και υποθέτω ότι αυτή εννόησε ότι θα διαρραγεί η ξανθή επίσης κυβερνητική εκπρόσωπος της Ρωσίας!

Την εποχή της τσαρίνας Άννας, ένας πολύ ικανός στρατάρχης, Ρώσος με γερμανική καταγωγή, ο Μιούνιχ, σχεδίασε ένα ιδιαίτερα ευφυές σχέδιο στραγγαλισμού της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, στο οποίο προβλεπόταν ιδιαίτερος ρόλος στους ομόδοξους λαούς της Βαλκανικής τους οποίους η Ρωσία θα ωθούσε σε εξέγερση. Από εκεί και μετά, ο ρωσικός δάκτυλος παραμένει εν ενεργεία στο φαντασιακό των Ελλήνων.

Γνωστή είναι η πονεμένη ιστορία των λεγόμενων Ορλωφικών, τα οποία εντάσσονται στον ρωσοτουρκικό πόλεμο, όπου η Ρωσία ξεσηκώνει τους Χριστιανούς των Βαλκανίων δίνοντας στον πόλεμο τον χαρακτήρα σταυροφορίας κατά του ισλαμισμού. Οι Έλληνες θεώρησαν ότι έρχεται το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και ότι η Ρωσία θα ανασυστήσει τη Βυζαντινή Αυτοκρατορία και θα τους τη χαρίσει (επειδή είμαστε όλοι Χριστιανοί Ορθόδοξοι – αδέλφια)!

Οι αφελείς Έλληνες (όχι περισσότερο από τους σημερινούς που επιμένουν να υπερασπίζονται τον δολοφόνο δικτάτορα Πούτιν) επέδειξαν ιδιαίτερο ζήλο και έγιναν στην ουσία οι καλύτεροι προπαγανδιστές των Ρώσων πρακτόρων. Τότε τη ρωσική προπαγάνδα εμπλούτιζαν και ένα σωρό προφητείες! Οι μετέπειτα οδυνηρές συνέπειες σε βάρος των Ελλήνων είναι γνωστές, αλλά δεν μετράνε καθώς δεν εγγράφονται στα εγκλήματα του ΝΑΤΟ…

Επί Μεγάλου Πέτρου, η Ρωσία, με τη δημιουργία στόλου στη Μαύρη Θάλασσα, ζήτησε διέξοδο προς τα ζεστά νερά της Μεσογείου. Στη δημιουργία του στόλου έπαιξε καθοριστικό ρόλο ο ελληνικής καταγωγής Ιβάν Μπότσης. Τότε εμφανίστηκε ένα δεύτερο κύμα φιλορωσισμού με τα ίδια χαρακτηριστικά και τις ίδιες προσδοκίες. Όπως και σε διάφορες πολύχρωμες σημερινές φυλλάδες, έτσι και τότε κυκλοφορούσαν οράματα αγίων και προφητείες που ενίσχυαν τον φιλορωσισμό. Οι θρύλοι έκαναν λόγο για ένα ομόθρησκο κράτος που θα λύτρωνε τους Έλληνες από τον οθωμανικό ζυγό.

Ωστόσο, από το 1814 που ιδρύθηκε η Φιλική Εταιρεία με έδρα την Οδησσό (πόλη που σήμερα ισοπεδώνουν οι δυνάμεις του Πούτιν) ώς και την έναρξη της Επανάστασης του 1821, η ηγεσία της Φιλικής Εταιρείας προσπαθούσε απεγνωσμένα αλλά ανεπιτυχώς να εμπλέξει τον Καποδίστρια στα επαναστατικά της σχέδια, πράγμα το οποίο ο ίδιος αποκήρυττε μετά βδελυγμίας. Μάλιστα, ο Καποδίστριας ενημέρωνε τον τσάρο Αλέξανδρο για όλες τις κρούσεις που του γίνονταν και ο τσάρος ήταν προσωπικά ενήμερος όλων των ενεργειών της κατά τα άλλα «μυστικής» Εταιρείας…

Η επιλογή του Καποδίστρια ως του πιο σημαντικού Έλληνα της εποχής, λόγω της θέσης του ως υπουργού Εξωτερικών του τσάρου, αποκτούσε ακόμα μεγαλύτερη σημασία καθώς θεωρούσαν δεδομένη τη ρωσική υποστήριξη παρά το ότι η Ρωσία ήταν ένας βασικός μοχλός της Ιεράς Συμμαχίας. Η επιμονή των Φιλικών στο πρόσωπο του Καποδίστρια, που αταβιστικά συνδεόταν με την ανυπόστατη εμμονή στο ότι η Ρωσία θα απελευθερώσει την Ελλάδα, δημιούργησε την ψευδή εντύπωση ότι πίσω από κάθε ενέργεια των Φιλικών υπήρχε ο περίφημος «Μόσκοβος».

Παραμονές της Επανάστασης, όλοι πίστευαν ότι η Ρωσία είναι ο βασικός υποκινητής της, ενώ, για την ακρίβεια, συνέβαινε το αντίθετο: ο Τσάρος δεν επιθυμούσε για κανέναν λόγο όχι μόνο την εμπλοκή σ’ αυτήν αλλά και την προοπτική της. Τις ανυπόστατες αυτές φήμες διέδιδαν και οι Φιλικοί. Πίσω, λοιπόν, από την Ελληνική Επανάσταση όλοι πίστευαν ότι υπάρχει μια «Ανώτατη Αρχή». Συνήθως αυτή προσωποποιείτο είτε στον Καποδίστρια είτε ακόμα και στον ίδιο τον τσάρο.

Χαρακτηριστικό αυτής της παρανόησης είναι το επεισόδιο με τον Παπαφλέσσα και τον Φιλικό Αναγνωστόπουλο όταν ο πρώτος έπιασε τον δεύτερο από τον λαιμό και απαίτησε να του πει την αλήθεια για το ποιος κρύβεται πίσω από τη Φιλική Εταιρεία, για να λάβει («αυτός ο αναθεματισμένος παπάς» όπως τον έλεγε ο Αναγνωστόπουλος) την απάντηση: «Κανένας!»

Η πρώτη φορά που η ρωσική πολιτική διαφοροποιείται θετικά για την ελληνική υπόθεση είναι μόλις το 1825, όταν τα στρατεύματα του Ιμπραήμ εισβάλλουν στην Πελοπόννησο. Αυτό συμβαίνει όταν τσάρος της Ρωσίας είναι ο Νικόλαος Α΄. Η Γαλλία επιθυμεί να αποσπάσει την Αίγυπτο από την Οθωμανική Αυτοκρατορία και ο σουλτάνος έχει υποσχεθεί στον Ιμπραήμ την Πελοπόννησο και τα νησιά του Αρχιπελάγους. Οι εξελίξεις αυτές φέρνουν πιο κοντά την Αγγλία με τη Ρωσία ως προς την επίλυση του ελληνικού προβλήματος.

Η συνέχεια του μύθου της ελληνορωσικής φιλίας περνά ευδοκίμως από την τσαρική Ρωσία στη Σοβιετική Ένωση, όπου ανοίγει ένα νέο… λαμπρό κεφάλαιο παράλληλα με την παλαιοημερολογίτικη Ορθοδοξία και τους γνωστούς ψεκασμένους ακροδεξιούς ρωσόφιλους, οι οποίοι μισούν καταστατικά τη Δύση παραβλέποντας το ότι η Ελλάδα είναι αποκλειστικά δημιούργημα της Δύσης και συντηρώντας το πλέον μισαλλόδοξο και σκοταδιστικό αφήγημα της δήθεν ελληνορωσικής φιλίας μέσα από προφητείες, οράματα και εξορκισμούς της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ. Είναι αυτοί που αν επικρατούσαν, η Ελλάδα δεν θα υπήρχε παρά μόνο ως ιστορική αναφορά. Είναι αυτοί που ψήφισαν την έξοδο της χώρας από την Ε.Ε., που δεν ψηφίζουν την αμυντική θωράκιση της χώρας, που θέλουν να γκρεμίσουν τον φράχτη του Έβρου και δεν συμφωνούν με τις στρατιωτικές συμμαχίες της Ελλάδας…

Αλλά αυτό είναι ένα άλλο μάθημα.

Διαβάστε επίσης:

Το τρίγωνο Ελλάδας-Ισραήλ-Κύπρου και τι σημαίνει για την Τουρκία

Μόσχα και Κίεβο πολεμούν και διαπραγματεύονται

Προσδοκώντας μία Ενωμένη Ευρώπη